Bevallingsverhaal van onze jongste

 Balen; ook omdat ik er zo klaar voor was. De andere 3 kinderen sliepen bij opa en oma, alles stond klaar. Ík voelde me er klaar voor. En toch: de domper. Nee, ik had totaal geen behoefte om er met de verloskundige over door te praten. Ik wilde balen. En hopen dat mijn lichaam het stiekem misschien tóch weer zou oppakken. Ik was totaal niet verbaasd dat alle weeën wegvielen toen de verloskundige vertrok. Dit had ik eerder gehad; bij de bevalling van de 2e.

Tja, wat nu? Ik besloot om maar naar bed te gaan; we zouden wel zien. Heerlijk klokje rond in bed gelegen, vrij goed geslapen. Af en toe werd ik wakker van een paar weeën die ik lekker liet komen en gaan. Zo ging ook de zaterdag; steeds gerommel, af en toe echt flink wegzuchten maar geen regelmaat. Ik wist het niet meer: hield mijn lichaam me voor de gek? Hield ik (onbewust) wat tegen? En daar kwam ook de angst: dít kon ik niet nog een week zo volhouden. Zou ik dan aanstaande maandag bij de verloskundige tóch over inleiden moeten beginnen? Iets waar ik al 3x tegenaan heb gezeten, gelukkig steeds niet nodig was? En wat ik eigenlijk echt niet wil? Loslaten… vertrouwen.. Ik probeer het, maar wat moeilijk! Begin de middag besluiten we de kinderen weer terug naar huis te laten komen. Ook dat: loslaten. Ik heb steeds gezegd dat ik niet wilde dat de kinderen tijdens de bevalling thuis zouden zijn. Waarom? Ik dacht me niet te kunnen ontspannen. En wat als er één wakker zou worden? Maar ja, we konden ze moeilijk een week lang ergens laten slapen ofzo, dus ook dit besloot ik los te laten. We zien het wel… ze kwamen thuis, we aten en ik bracht ze naar bed: lekker slapen schatjes en ik zie jullie morgen weer! Niet wetende wat me te wachten stond…

Beneden plofte ik op de bank, spuide nog even tegen mijn man dat het allemaal wel bijzonder vreemd liep. En bedacht dat ik eigenlijk nergens zin in had. Man raadde me aan om te douchen (wie weet zou het wat doen!), maar daar had ik helemaal geen zin in. Ik had afgelopen dagen al zoveel gedoucht. Doei, komt morgen wel weer. Dus besloot ik om 20 uur mijn bed in te duiken. Ik viel zó in slaap om vervolgens een uur later wakker te worden van enorm krachtige weeën. En ik moest plassen!, alweer. Maar lieve help, op de wc weet ik niet hoe ik het heb.. wát een weeën! Zou het dan toch…? Ik durf niet te hopen maar laat het los: deze weeën komen nu en ik zie wel waar ze me brengen. Eerst maar eens beneden zien te komen waar ik verbaasd word aangekeken. Man wordt meteen aan het werk gezet om mijn rugweeën op te vangen. En ze komen flink vlot. Al na een half uur wil hij de verloskundige bellen maar ik ben bang. Wat als dit (weer..) niks is? En zeg hem dat ik het echt niet wil. Het gaat toch nog prima? Al is het voor hem duidelijk: dit is echt serieus, hij mag geen stap uit mijn buurt en de andere 3 keer was dat het teken dat het echie was.

Opeens voel ik wat druppelen. Ondertussen hang ik met mijn armen op de leuning van de bank; fijne houding om de been weeën op te vangen. Man geeft flink tegendruk voor de rug weeën. En ja hoor, met de volgende wee weer een paar druppels. Gek genoeg voelt het voor mij nu echt: weeën en een scheur in mijn vliezen: ons kindje komt! Dus sputter ik iets minder hard tegen als man zo rond 10 uur zegt de verloskundige te gaan bellen. Die raadt aan om ook meteen de kraamzorg te bellen wat ik vaag in de verte meekrijg. Tussen 2 weeën door mag man per gratie de voordeur alvast openzetten van mij ;-)

Als de verloskundige na een kwartiertje arriveert hang ik nog steeds over de leuning van de bank. Ik kijk niet op maar focus me volledig op mijn lichaam. Man weet dat hij van de communicatie is en doet dit fantastisch: kort, rustig, duidelijk en blijft met zijn concentratie op mij en de weeën gefocust. Rond 23:00 arriveert ook de kraamverzorgster waar ik niks van mee krijg. Achteraf blijkt de verloskundige haar meteen geïnstrueerd te hebben om vooral zo stil mogelijk te zijn. Nou, dat is helemaal gelukt.

Even raak ik in paniek als ik de trap hoor; onze 2e dochter komt uit bed. Later nog een keer wat ik amper meekrijg. De verloskundige en een keer de kraamverzorgster stopt haar weer lekker onder.

De weeën blijven komen, ik heb tussendoor geen rust meer. Erg pittig is dat en ik raak kort in paniek als door mijn hoofd schiet ‘ik weet niks, misschien ben ik nog helemaal niet zo ver..’. Gelukkig krijg ik met ademhaling; gesupport door mijn man, het opvangen weer onder controle. In mijn hoofd herhaal ik de mantra die ik gelezen had: ontvang, vertrouw, ontspan.

Ik blijk op een, voor de verloskundige onhandige plek te zitten. Krappe ruimte achter me dus ik moet een stukje opschuiven. Gelukkig zit ik met mijn knieën op een kussen dus in een roes schuiven ze me opzij. Tussendoor praat ik, geheel onbewust, tegen ons kindje; hoor ik later.

En dan opeens, onmiskenbaar voel ik persdrang! YES, ik ben er echt bijna! Het dringt nu pas tot me door dat ik echt aan het bevallen ben. Ook nu sluit ik me volledig af van de omgeving, alleen mijn man dringt nog tot me door. Alsof hij dat aanvoelt want hij herhaalt de belangrijkste aanwijzingen van de verloskundige. Dat zijn er trouwens niet veel want mijn lichaam weet het bést! Ik voel het, ik vertrouw en ga mee op de pers golven. Met de 2e perswee voel ik hoofdje staan, bij de volgende komt het hoofdje. Gek, het voelt helemaal niet pijnlijk. Ik voel snel even (terwijl ik zonder dat ik het doorheb de hand van de verloskundige weg duw..), en bij de 4e perswee komt ons kindje! Wauw, wat is hij mooi. Wat voel ik me euforisch, trots, blij, opgelucht! In nog geen 3 uur tijd is onze zoon geboren. Ik kijk terug op een krachtige en prachtige bevalling, zeker niet zonder pijn maar echt vanuit vertrouwen op mijn lichaam.

Niet één keer getoucheerd, raar maar heerlijk idee. Geen enkel scheurtje opgelopen: fantastisch! Heel minimaal bloedverlies en wat is het snel gegaan. Boven verwachting, zelfs de kinderen waren gewoon thuis. Ik heb mezelf verbaasd!

De mooiste 2 complimenten komen dan van de verloskundige. Ze vindt het enorm goed hoe ik zo duidelijk mijn grens aangaf. Het tweede compliment is voor ons samen: ze vindt het heel mooi hoe wij dit samen deden. Vaak maakt ze mee dat de vrouw meer naar haar als verloskundige luistert en de man er meer buiten staat. Hier was het heel duidelijk andersom. Zoals het eigenlijk hoort, zegt ze erbij. Heerlijk om daarna in onze bubbel te genieten van onze kleine pasgeboren zoon!