Ik noem dit verhaal even ‘the explosion’. Briljant, fantastisch en ik hoop nog altijd dat ik dit nog eens mag meemaken. Ik heb het over; de allereerste keer dat papa een explosie meemaakte. Dit ging als volgt:

Buiten het feit dat het natuurlijk fantastisch is als je überhaupt kindjes mag krijgen zijn er nog meer voordelen die ik pas heb geleerd sinds ik zelf moeder ben!

Net zat ik op de bank te denken. Ik was aan het zoeken naar een leuk onderwerp om over te schrijven, maar ik kon niks bedenken. Zoals ik wel vaker heb. M'n theetje was op. De man is een spelletje aan het doen. En ik zat met de laptop op schoot. Dicht. Ik sloeg de laptop open en ik vroeg me af: wat gaat er op dit moment nou continu in mij om? Kan ik daar niet wat over schrijven. 

“Als je kinderen krijgt verandert je leven”, zeggen ze. Dat het klopt kun je zeker niet ontkennen, maar het voornaamste wat mij is opgevallen zijn de onderwerpen waar ik over praat met Bas. Voorheen hadden we het veel over werk, vakantie, winkelen en weet ik veel wat voor onderwerpen nog meer. Na een dag werken zaten we tijdens het eten voornamelijk een uur lang te praten over hoe onze werkdag was geweest bijvoorbeeld [tenzij we verdiept waren in een serie op Netflix, maar dat is een ander verhaal]. 

🌿Hoe kom ik over op social media? En wat wil ik precies met mijn Instagramaccount? De afgelopen week heb ik hier veel over nagedacht. Waarom? Ik zie dat ik de laatste tijd [voor mijn doen] veel volgers erbij heb gekregen. ° Ik ben me alleen af gaan vragen of ik wel ‘juist’ overkom op internet. Is dit wie ik ben? Heb je nu enig idee hoe ik denk over bepaalde dingen? De komende weken ben ik daarom van plan om wat meer persoonlijke dingen te delen👩 ° Vind je het leuk om mij te volgen? Je kunt me vinden op instagram onder de naam eliseandeweg. Tot dan!

JIJ BENT MIJN LIEVER DAN LIEF

In mijn verlof had ik al een bepaald beeld geschetst. Je gaat bevallen, met een hoop pijn enzo, en je belandt dan half gewond met een huilende baby in je kraambed. Juist, dit klinkt best wel negatief. Nu dacht ik er niet persé heel negatief over hoor (ja oké, wel over de bevalling), maar dit was het idee dat ik had over de kraamweek.

Oké, waar zal ik beginnen. De eerste weken van Saar haar leventje was ik erg gelukkig met het feit dat ze geen krampjes had. Wat een geluksvogel! Baby zijn en dan geen krampjes hebben. Die heeft het goed voor elkaar, dacht ik. Nu, 1 maand verder zit ik sinds een paar avonden rond 20.00 uur met een verschrikkelijk verdrietig meisje op m’n arm. Wat is dat slecht voor je moederhart..

Tsja, waar moet ik eens beginnen? Ik twijfel bij dit onderwerp altijd of dat ik mij moet schamen of dat ik er trots op moet zijn. Mijn man zou sowieso vinden dat ik me moet schamen.