Ik was bevallen en toen

In mijn verlof had ik al een bepaald beeld geschetst. Je gaat bevallen, met een hoop pijn enzo, en je belandt dan half gewond met een huilende baby in je kraambed. Juist, dit klinkt best wel negatief. Nu dacht ik er niet persé heel negatief over hoor (ja oké, wel over de bevalling), maar dit was het idee dat ik had over de kraamweek.

Ik was in het ziekenhuis bevallen en mocht de dag erna naar huis. Ik voelde me hartstikke goed. Topfit is anders, maar ik voelde me véél en véél beter dan dat ik me van te voren had voorgesteld. Niet zwaargewond, geen extreme scheuren of knippen en ik kon zelfs na de bevalling in een keer plassen zonder geweld. De eerste nacht had onze kleine meid meteen al 6 uur achter elkaar doorgeslapen dus dat beloofde wat!

Mijn beeld van een bevalling en het hebben van een pasgeboren baby was al ietsjes bijgeschaafd. Maar, rustig aan want er kan nog een hoop veranderen.

Maar goed, wij mochten dus naar huis toe. De reis in de auto: fantastisch! Als je zelf zwanger bent geweest weet je hoe verschrikkelijk een rit in de auto is; al die hobbels dreunen door in je buik enzo. Dat was weg, weg! Je kunt je vast voorstellen wat een verlichting dat was. En ook nog eens met een pasgeboren kleine meid achterin waar je zielsgelukkig mee bent. Top!

Eenmaal thuis kwam al vrij snel de kraamverzorgster. Een vrouw van 48 jaar (met al een aantal jaar ervaring, heeuh!) en waanzinnig lief. Ik had helemaal zin om met deze vrouw aan mijn bed de kraamweek in te gaan. Ons meisje sliep fantastisch en huilde bijna niet, alleen als ze honger had en ik iets te lang wachtte om haar aan te leggen. De eerste nacht thuis ging super. De volgende ochtend was ik niet eens zo verrot als ik had verwacht. De tweede dag en nacht precies hetzelfde. De derde dag en nacht ook precies hetzelfde. Jeetje, wat gaat dit goed.

Toch wachtte ik nog steeds op het punt dat het om zou slaan. Je kent het wel, dat je ineens een soort van instort van vermoeidheid. Maar, nu 6 weken later gaat het nog precies hetzelfde. Ja oké, er zijn nachten dat ze nog om de 3 uur komt maar dat is prima. Ik merkte zelfs aan mezelf dat ik er op een bepaalde manier moeite mee had. Al die verhalen altijd over dat weinige slapen, huilende baby’s, en dan kom ik met ‘ja, ik heb eigenlijk nergens last van’.

Tot op de dag van vandaag is mijn leven alleen maar verrijkt met ons prachtige meisje erbij. Ik geniet enorm! Ik hoop dat ze al haar streken niet bewaart voor haar peuterpuberteit, maar dat zien we dan wel weer! 

Mocht je het leuk vinden kun je me volgen op instagram: eliseandeweg