Help! Hoe ga ik het mijn man vertellen?

Tsja, waar moet ik eens beginnen? Ik twijfel bij dit onderwerp altijd of dat ik mij moet schamen of dat ik er trots op moet zijn. Mijn man zou sowieso vinden dat ik me moet schamen.

Waarschijnlijk denken jullie mannen er hetzelfde over.

Sinds de kraamweek zijn mijn dochter en ik in het bezit van veel cadeaubonnen. Cadeaubonnen zijn altijd erg handig op het moment dat je op zo’n punt bent, ergens in de maand (meestal aan het eind van de maand) dat je denkt: Mm, volgens mij moet ik deze maand maar even niet zoveel meer uitgeven. Op dat moment denk je aan die cadeaubonnen die je nog hebt. Nou, vanmiddag was het zo’n moment. Ik heb veel bonnen van de Hema en Blauw (een kinderwinkel in Ridderkerk), dus ik had bedacht dat ik even naar het centrum zou gaan met Saar om even te loeren of er nog leuke dingetjes hingen. Jammer genoeg kwam ik alleen niet veel verder dan een paar maillots bij de Hema.. Ik weet niet hoe jij dat vindt, maar ik vind dat altijd een domper. Een ‘mislukte poging tot shoppen’.

Toen bedacht ik mij opeens dat ik laatst de nïieuwe collectie zag van Prénatal en dat ik dacht: Wow, wat vet. Omdat ik hier geen cadeaubon van had, had ik me voorgenomen alleen te kijken. Bovendien, was het nog steeds ‘dat ene moment in de maand’. Afijn, Saar en ik gingen dus naar de Prénatal. Eenmaal aangekomen keek ik mijn ogen uit! Normaal gesproken vind ik de collecties van Prénatal een beetje standaard, een ‘mwah’. Maar nu, ALLES WAS LEUK.

En daar was het: de koopdrang. Als je hier wel eens last van hebt snap je meteen wat ik bedoel. Dat is hetzelfde gevoel dat je hebt als je enorme honger hebt en er staat een heerlijke, grote hamburger voor je neus. Ja, die moet en zal je dan natuurlijk opeten. Nou, zo is dat dus ook met de koopdrang. Ik wilde werkelijk waar ALLES hebben. Ik kreeg een soort oerkracht in me, die het liefst alles in één minuut tijd aan mijn kinderwagen wilde hangen. Een soort van: HEBBEN HEBBEN HEBBEN.

Ja, en toen hing de kinderwagen vol. Toen besloop me een gevoel, een heel naar en vervelend gevoel. Ik dacht namelijk aan mijn man. Ja, mijn man. Niet dat ik niet van mijn man houd hoor, maar mijn man wil namelijk graag sparen voor een super-de-luxe nieuwe auto die we volgend jaar moeten kopen. Ik denk dat je dit gevoel ‘schuldgevoel’ noemt, maar dan met een exited randje. Ik besloot toch wat geld van de auto-spaarrekening te halen en naar de kassa te lopen. Ja sorry, lieve schat, maar dan overheerst mijn koopdrang toch echt.

Dus, ik loop met grote tevreden passen de winkel uit naar de auto. In de auto betrap ik mezelf erop dat ik een plannetje aan het bedenken ben. Een plannetje om te zorgen dat mijn lieve echtgenoot er niet achter gaat komen dat ik net voor 60 euro (ja, toch soort van onnodig) kleertjes heb gekocht. Ik heb iets bedacht, namelijk gewoon alles wassen en in de kast hangen, ergens achteraan, zodat hij het niet ziet. Eenmaal thuis, bedenk ik mij dat mijn lieftallige man het sowieso gaat zien.

Of dat hij het weet. Mijn man belt me op. Ik schrik er een beetje van, want ik bedenk me ineens dat hij kan zien dat ik wat geld heb ‘geleend’ van de auto-spaarrekening. Maar nee, daar belt hij niet voor. Na een kort gesprek over van alles en nog wat besluit ik toch maar eerlijk te zijn: ‘Eh, liefje. Ik moet wat opbiechten’. ‘Oh, nee hè, wat nou weer?’, hoor ik aan de andere kant van de lijn..

Mijn man zei me dat als ik hierover een blog zou typen, precies met deze titel, dat hij me dan zou vergeven. Nou, lieve schat, zo kom ik er toch even mooi vanaf!