Wat mis ik dat toch. De goedgelovigheid die ik als kind altijd had.

Ooit schaam ik me dood. Het gebeurt op mijn werk, thuis, bij vrienden of gewoon simpelweg in de supermarkt.

Dikke tranen rollen over mijn wangen. Wat raakt het me toch elke keer weer. Via Instagram krijg ik een berichtje. Haar naam laat geen belletje rinkelen. Ze schrijft dat ze lang getwijfeld heeft me iets te sturen. De eerste zinnen zeggen genoeg.

Wat had ik gehoopt dat dit blog over mezelf zou gaan. De titel spreekt me aan en ik ben dol op lekker eten.

Vrijdag ochtend. Ik hoop op een rustige ochtendspits in huis. Meestal is er sprake van een kleine file, maar deze ochtend verloopt goed. Langzaam rijdend verkeer zouden we het kunnen noemen.

Een ongeluk zit een klein hoekje en elke dag kan de laatste zijn. Uitspraken waar ik me altijd bewust van ben geweest. Niet dat het mijn leven beheerst heeft, maar ik weet wel dat het de realiteit is. Je zorgen maken over de realiteit? Daar schiet niemand iets mee op, dus ik liet het los. Ik was vrijgezel en genoot van het leven. Ik hoefde met niets of niemand rekening te houden en deed precies waar ik zelf zin in had. Geen partner, geen kinderen dus wat had ik te verliezen?

Drie kleine jasjes hangen aan de kapstok. Ik pak ze bij elkaar en neem ze mee de woonkamer in. Mijn idee is een stukje te gaan wandelen.

Etenstijd. Een moment waarop ik het belangrijk vind met alle kinderen aan tafel te zitten. Ik merk dat onze meiden zelf de controle over het eten willen hebben en het dus graag allemaal zelf doen. Pedagogisch gezien sta ik hier helemaal achter en weet ik dat dit goed voor ze is, maar wat geeft het een rommel. Na het eten is de hele vloer bezaaid met restjes eten en moeten we aan de slag. En dit drie keer per dag...

Misschien heb je er nog nooit van gehoord. Ook mij klonk het niet heel bekend in de oren maar inmiddels ken ik alle spelregels en woon ik elke wedstrijd bij.