Het is 7 uur ochtends vroeg. Voor deze keer lig ik in mijn eigen bed en niet meer in het ziekenhuis. Dit maal neemt mijn man de nachtdienst waar bij onze zoon die nog enkel voor zijn infuus antibiotica in het ziekenhuis ligt. De zwaarste weken zijn geweest, hij is nu helemaal beter en de kuur moet afgemaakt worden voordat hij naar huis mag. Dit duurt nog 1 dag. Omdat ik zó moe en een beetje ziek was, was er door mijn man en de verpleging besloten dat ik een nacht alleen zou slapen. En stiekem vond ik het wel prima. We hadden zo veel nachten gewaakt, doodsangsten uitgestaan en dus niet geslapen, dat een nacht slapen leek me heerlijk. Onze zoon deed het goed, dus ik durfde het ook daadwerkelijk aan. 

De zwangerschap was niet makkelijk, de bevalling eindigde in een spoedkeizersnede, dan zou de kraamtijd prachtig worden. Toch?

De miskraam hakte er in. Ik was het vertrouwen in mijn lichaam kwijt geraakt. We lasten een pauze in. Ik was inmiddels afgestudeerd en lekker aan het werk, we waren getrouwd (zonder de baby in mijn buik) en mijn man maakte carrière. Ons leventje was nu wel even heel druk. Maar toch was er steeds het gemis; Anders was ik nu 12 weken zwanger geweest. 

Zo'n 11 jaar geleden (wow, ben ik dan alweer zo oud?) vonden mijn toenmalige bijna echtgenoot en ik het tijd worden voor een klein kindje. We waren beide (bijna) afgestudeerd en woonden samen in een vrij groot huis. Mijn man had een vaste baan, het uitgaan hadden we wel bekeken en we waren klaar om ons te settelen. We hadden het prachtig bedacht; als ik die maand zwanger raak, dan ben ik vlak voor de bevalling afgestudeerd (hoe naïef)