postnatale depressie én ptss

Het is 7 uur ochtends vroeg. Voor deze keer lig ik in mijn eigen bed en niet meer in het ziekenhuis. Dit maal neemt mijn man de nachtdienst waar bij onze zoon die nog enkel voor zijn infuus antibiotica in het ziekenhuis ligt. De zwaarste weken zijn geweest, hij is nu helemaal beter en de kuur moet afgemaakt worden voordat hij naar huis mag. Dit duurt nog 1 dag. Omdat ik zó moe en een beetje ziek was, was er door mijn man en de verpleging besloten dat ik een nacht alleen zou slapen. En stiekem vond ik het wel prima. We hadden zo veel nachten gewaakt, doodsangsten uitgestaan en dus niet geslapen, dat een nacht slapen leek me heerlijk. Onze zoon deed het goed, dus ik durfde het ook daadwerkelijk aan. 

Zo lig ik rustig wakker te worden. Mijn telefoon ligt naast mijn bed. Ik zal bijna op staan als de telefoon geluid maakt. Een appje van mijn man; 'ben je wakker?''  'Ja" app ik terug. Hij belt me direct en ik schrik me weer een hoedje. Wat is er aan de hand? Heeft hij een terugval?

Mijn man stelt me direct gerust. Er is niks aan de hand. Sterker nog, er is alleen maar goed nieuws waarschijnlijk! Het infuus is gesneuveld en waarschijnlijk willen ze hem niet opnieuw prikken en mag hij daardoor eerder naar huis!

Ik spring uit bed, neem een snelle douche en race naar het ziekenhuis. Dit maal neem ik de maxi cosi en zijn jasje mee naar het ziekenhuis. Daar aangekomen til ik mijn kleine mannetje uit zijn bedje en geef hem borstvoeding. Ik aai zijn haartjes en fluitster zacht woordjes in zijn kleine oortje. Ik hoop zo dat hij mee naar huis mag. 

Om 10 uur komt de kinderarts met het verlossende woord. We mogen naar huis! Na weken in het ziekenhuis was dit zo waar we naar uit hebben gekeken. Eindelijk naar huis! De papieren worden in orde gemaakt en de vervolg afspraken gemaakt. Hij moet nog wel gevolgd worden, wie weet is er iets beschadigd in zijn hersentjes?

Mijn man rijdt naar huis, ik zit achterin bij ons kleine mannetje. Hij slaapt de hele rit. Eenmaal thuis is het nog een heel geworstel om de maxi cosi weer los te krijgen. Na wat gemopper lukt het uiteindelijk en ik mag ons mannetje eindelijk de drempel van ons huis over dragen. We zijn thuis!

De eerste dag komen er al allemaal mensen langs, we genieten. Zo hoort het dus te zijn. De dag daarna komt er rust. En de vraag hoe je dat nou met zo'n baby doet? Wil hij drinken, schone luier of gewoon even knuffelen? We komen er achter dat we ons kindje eigenlijk helemaal nog niet kennen, en dat doet ineens zo'n zeer. We hebben zo veel gemist! Er is geen kraamtijd geweest en geen kraamhulp. Geen kraamvisite en geen samenzijn. Er was veel angst, veel piepjes van de monitor, veel stapjes terug en kleine stapjes vooruit. Veel gesprekken met artsen en verpleegkundigen, veel wanhoop en frustratie en het vaak niet gehoord worden. Maar dat ligt nu achter ons en we zijn thuis. Vol goede moed starten we ons échte leven samen. 

Na een week is de borstvoeding gestrand en krijgt ons kindje de fles. Helaas drinkt hij heel slecht. Reden voor paniek. Krijgt hij wel genoeg? Is er iets aan de hand? Zo modderen we een poos door met allerlei melk. Hij groeit niet goed en de kinderarts grijpt in (op ons verzoek). Hij stuurt ons door naar een diëtiste, en samen met haar maken we een plan. Hij krijgt al hapjes met melk er door.  Op deze manier krijgt hij toch iets binnen en hoeft hij niet (weer) aan de sonde voeding. Met veel kunst en vliegwerk lukt dit. 

In diezelfde periode gaat het met mij snel slechter. Ik krijg paniek aanvallen. Bij ieder kuchje of snottebelletje denk ik dat mijn kindje weer zo ziek zal worden en dit maal dood zal gaan. Ik heb last van flashbacks. Met name de keer dat hij bloed spuugde en ik dacht dat hij dood zou gaan achtervolgd me. Ik droom er van en ook overdag overvalt de angst me regelmatig. Ik slaap niet meer omdat ik bang ben dat ik dan niet alert genoeg ben en hem misschien alsnog zal verliezen en overdag laat ik hem niet uit het oog. Daarnaast is ons kindje ook nog eens een huilbaby. Ik bel mijn man meerdere malen in paniek op. Verstandelijk wist ik dat het niet klopte maar mijn gevoel/emoties kon ik niet meer controleren. Terwijl ik altijd rustig blijf! Ik was de controle over mezelf kwijt en dat was heel eng. 

Na een consult bij de huisarts werd ik doorgestuurd naar een psycholoog. Een  jongeman met weinig verstand van kraamvrouwen. Iedere keer moest ik vertellen hoe het ging en wat ik deed om het beter te krijgen. Na de derde keer kreeg ik een boek mee welke ik moest lezen. Maar dit lukte mij niet. Ik kon niet mijn kind in de gaten houden en een boek lezen? Het boek werd een molensteen om mijn nek. Ik kón het gewoon niet! Mijn psycholoog werd boos en zei dat hij mij niet kon behandelen en verweet me dat ik niet aan de behandeling mee wilde werken. Een brief ging naar de huisarts en de behandeling werd gestopt. 

Er waren nog veel professionals om ons heen, de kinderarts, een logopedist (voor het drinken) een diëtiste en een fysiotherapeut. Hij werd flink in de gaten gehouden, maar ontwikkelde zich (gelukkig) razendsnel. Alleen het slapen en het huilen was best wel een 'dingetje'. Slapen wilde hij niet, huilen wel. Uren op een dag liep ik met hem op mijn armen (wist ik toen maar wat ik nu wist over draagdoeken) en ik raakte zelf zo uitgeput. Op een dag kwam de fysiotherapeut voor zijn oefeningen. We hadden het over zijn slaap'problemen' en zij schreef dit in zijn dossier. Haar tip was om hem onder de kerstboom te zetten, dan ging hij vast wel slapen. Hij mocht heus wel huilen. Dit druiste zo tegen mijn gevoel in dat ik hem na 5 minuten huilen weer oppakte en aangaf dat dit niet mijn manier van in slaap vallen is. De fysiotherapeut verweet mij dat ik een slechte moeder was en niet aan mijn kind dacht. Ze ging dit bespreken met de kinderarts. Misschien moest hij maar een poosje opgenomen worden in het ziekenhuis met het huilbaby protocol? Dan  mocht moeder er niet bij zijn en kon hij her- geprogrammeerd worden...Ik was flabbergasted en totaal van de kaart. Het is toch geen robot? Maar ook;  ben ik dan zo'n slechte moeder? Deed ik dan alles fout? Ik was zo onzeker, en ik verwijt deze fysiotherapeut nog steeds haar uitspraken. Deze hebben mij niet goed gedaan. Ik zakte steeds verder in mijn depressie. Voelde me waardeloos, een slechte moeder en had het gevoel dat ik niets goed kon doen. Ik wilde niemand meer zien en ging veel naar mijn ouders zodat zij mijn kindje een veilige basis konden bieden, want blijkbaar kon ik dat niet. Terwijl ik hem enkel maar wilde lief hebben en wilde troosten. Achteraf gezien deed ik helemaal niets raars, volgde ik mijn instinct. Ik vind het nog steeds zo jammer dat ik destijds niet de juiste professionals heb getroffen. Dat deze mensen in plaats van te helpen, het alleen nog maar erger maakten. Dat ze me aanpraten dat ik een slechte moeder was, terwijl ik al zo slecht in mijn vel zat. Dat ze de onzekerheid alleen maar voerden. 

Vol met hormonen, maar ook vol strijdlust besloot ik dan de strijd met mezelf zélf maar aan te gaan. Dit ging met vallen en opstaan. Mijn kindje liet steeds meer zien dat hij het hartstikke goed deed en dat gaf vertrouwen. En zo groeide ik in het proces, steeds een klein stapje verder. Ik leerde steeds meer mijn eigen grenzen aan te geven en zag in dat ik helemaal niet raar was. Van mijn tante kreeg ik een boek over (alternatief) opvoeden. Ik las over natuurlijk ouderschap en kwam er achter dat dít de manier van opvoeden is die bij ons past. Dat ik niet raar was in mijn wensen maar dat het systeem hier en daar flink vastgeroest zit. Ik was geen slechte moeder, maar juist heel sensitief. Ik wilde mijn kindje niet onnodig laten huilen en hem troosten bij verdriet. Hem laten weten dat ze bij mij terecht kunnen. Altijd! Een baby die huilt nooit zomaar! 

Tien maanden na de bevalling bleek ik (onverwacht) weer in verwachting!Dolblij maar ook doodsbang gingen we dit avontuur weer aan. 

Hoe dat verder ging vertel ik je later!