Weer zwanger na een miskraam!

De miskraam hakte er in. Ik was het vertrouwen in mijn lichaam kwijt geraakt. We lasten een pauze in. Ik was inmiddels afgestudeerd en lekker aan het werk, we waren getrouwd (zonder de baby in mijn buik) en mijn man maakte carrière. Ons leventje was nu wel even heel druk. Maar toch was er steeds het gemis; Anders was ik nu 12 weken zwanger geweest. 

Door de miskraam was mijn cyclus ontregeld. Ik had geen idee meer wanneer ik (weer) ongesteld moest worden. Ik pakte de ovulatietests er maar weer bij. Die bleven positief. Google leerde mij dat dit op een zwangerschap kon duiden. Dus ik deed een test. Negatief.

Ik begon te vloeien, bruin bloed. Weer niet zwanger dus. Maar het hield weer op, mijn cyclus was enorm in de war. Of toch niet?

Een paar dagen later stond er toch weer een tweede streep op de test! Huh?

Dolblij en doodsbang was ik. Wat als dit ook weer mis ging?

Ik vloeide regelmatig, steeds weer een echo en alle keren was het goed. Toch kon ik geen vertrouwen hebben in deze zwangerschap. Ik voelde onrust, voelde dat er iets mis was. Maar dat werd weggewuifd. Ik kreeg een gezond kind. Niet zeuren. Punt. Ondanks het vele braken (HG) de bekkeninstabiliteit, de verplichte bedrust en de gigantische vermoeidheid, genoot ik intens van het getrappel in mijn buik. 

Alle echo's bleven goed. Het was een gezonde jongen. We keken uit naar zijn komst. Ik kocht kleertjes en mijn man verfde de babykamer. Ik zocht een kinderwagen uit, mijn man zette de meubeltjes van de babykamer in elkaar. Regelmatig ging ik even in de schommelstoel zitten, kijkend naar de kleine kleertjes en het wiegje. Ik kon me niet voorstellen dat daar straks ons kindje in zou liggen. Hoe zou hij er uit zien, hoe zou hij zijn? 

De zwangerschap was niet wat ik er van voorgesteld had. Ik had er zo naar uitgekeken maar ik vond het zwaar. Ik dacht een stralende zwanger te zijn die paradeerde op haar stiletto's. In plaats daarvan was ik een gestrande walvis die enkel op slippers kon lopen door al het vocht in haar enkels. Maar hej, ik was zwanger! Dus ik probeerde niet te klagen. 

De weken kropen voorbij. Ik raakte uitgeput. De pijn in mijn bekken, het braken, de vele harde buiken en het niet slapen begonnen zo enorm op te breken. Ik hield me groot, want ik was zwanger en vond niet dat ik reden tot klagen had. Dit was wat ik altijd al wilde. Hierdoor werd door de gynaecoloog te laat gezien dat het fysiek niet meer ging en werd ik (te laat) ingeleid. Bevallen ging niet meer, ik was op. De inleiding mislukte en het kindje gaf aan het niet meer leuk te hebben in mijn buik. Het werd een spoed keizersnede. 

Maar dit alles was niets met wat er daarna gebeurde...