hersenvliesontsteking bij ons ukje?

De zwangerschap was niet makkelijk, de bevalling eindigde in een spoedkeizersnede, dan zou de kraamtijd prachtig worden. Toch?

Na een pittige bevalling die eindigde in een spoedkeizersnede lag ik midden in de nacht bij te komen van alles wat er was gebeurd. Mijn zoon lag naast me in zijn wiegje, mijn man was naar huis gestuurd om te rusten. De gehele zwangerschap had ik het gevoel gehad dat er iets mis was, maar ik had het mis. Naast me lag een kerngezonde zoon! Of toch niet? Tranen van opluchting en blijdschap liepen over mijn wangen. Dolblij was ik met mijn kleine perfecte mannetje. 

Omdat ik nog verlamd was, moest ik de zuster steeds bellen voor hulp. Ik kon hem niet zelf uit zijn wiegje halen en aanleggen was ook ietwat problematisch door de keizersnede wond en benen die nog niet echt mee bewogen. Na het zoveelste belletje moest onze kleine uk toch even verschoond en het grote licht aan. De verpleegster schrok (zo vertelde ze me later) en zag een grauw kreunend babytje. Ze bleef heel rustig en vroeg of ze hem even aan de kinderarts mocht laten zien. Ik stemde toe, natuurlijk. Hij zou vast wel weer snel bij me zijn. Na een klein kwartiertje kwam ze terug. Zonder mijn zoontje maar mét de mededeling dat ik mijn man moest bellen en dat ons kindje opgenomen was op de intensive care. Het ging niet goed met hem. Wat er precies was, dat wisten ze niet en gingen ze uitzoeken. Hij was wel al direct aan een infuus 'breed scala antibiotica' gelegd. Want dat hij ziek was, dat was zeker. Hij had koorts, kreunde, zijn ademhaling was niet goed en hij maakte een heel, heel zieke indruk. 

Voor nu was hij stabiel en in goede handen. Ik moest maar gaan slapen. Uiteraard lukte dat niet. Ik wilde enkel maar naar hem toe, maar met die verlamde benen (door de ruggenprik) kon dat niet. Ik heb me nog nooit zo machteloos gevoeld als toen. Ik wilde naar mijn kindje, maar het mocht niet. Ik moet op een gegeven moment ingedoezeld zijn, want toen ik mijn ogen open deed en op de monitor keek kreeg ik de grootste schrik van mijn leven...

Op de monitor zag ik allemaal artsen en verpleegkundigen om het bedje van mijn kindje staan. Hij spuugde bloed, er was veel onrust te zien. Ik dacht op dat moment dat hij dood ging. (achteraf was het waarschijnlijk bloed dat hij tijdens de keizersnede binnen heeft gekregen) Ik drukte op de bel voor de verpleging. Het duurde een eeuwigheid voordat er iemand was. Ik vertelde haar wat ik zag en dat ik naar mijn kindje wilde. Dit kon niet. Ik kon nog steeds niet staan, was in paniek en niemand wilde me helpen. Er was niemand die me naar mijn kindje kon rijden, niemand die me kon vertellen wat er aan de hand was. Op een gegeven moment wilde een verpleegkundige wel even naar de kinderafdeling bellen, maar ook zij werd niet veel wijzer. Mijn man was inmiddels onderweg en hem heb ik direct naar ons kindje gestuurd. Ook hij werd niets wijzer. Wat was er toch met ons kindje aan de hand?

Onderzoeken werden uitgebreid, mijn gegevens werden opgevraagd en langzamerhand werd het plaatje compleet voor de kinderarts. Ik bleek een GBS-draagster te zijn. De vele blaasontstekingen en harde buiken in mijn zwangerschap kwamen dus hierdoor. De huisarts én verloskundigen waren vergeten dit door te geven. Anders had ik verplicht aan een infuus antibiotica bevallen. 

Er werd een lumbaal-punctie uitgevoerd bij ons kleine baby'tje. Daar mochten we niet bij zijn, want het was een naar gezicht. Ik heb daar nog altijd spijt van, dat we hem op dat moment aan zijn lot over hebben gelaten. Op dat moment had hij ons nodig! De lumbaal-punctie is 3 maal gedaan omdat deze  niet lukte. 3 maal!!! 

Alle uitslagen druppelden binnen en wij werden bij de kinderarts en zijn assistente (aio) geroepen. Deze mocht het slechte nieuws brengen. 

Ons kindje had meningitis; hersenvliesontsteking. 

Ik voelde de grond onder mijn voeten weg zakken. Hersenvliesontsteking! Daar ga je dood aan! En nu? Tranen stroomden over mijn wangen. Ik was doodmoe, doodongerust en wilde maar één ding; mijn kindje troosten en vasthouden. Maar dat mocht niet. Hij was te zwak. Ik liep de kinderafdeling op en hoorde allemaal baby's huilen, maar herkende het huiltje van mijn eigen kind niet. Ik voelde niks meer, alleen maar verwarring. Ik moet hem er toch uit kunnen filteren? Ik ben toch zijn mama?

Ik brak. In meer dan 1000 stukjes. Hoe kon ik nou een mama zijn als ik hem niet herkende. Ik had hem nog nauwelijks mogen vasthouden, mogen knuffelen, aan hem mogen snuffelen. Hij was van mij maar toch ook niet. Ik was hem kwijt, was mezelf kwijt en was ondertussen ook nog bang om hem voor altijd kwijt te raken. Ik was radeloos, vermoeid en wist echt niet meer wat ik moest doen. Dit alles voelde zo fout!Eenmaal terug op de kraamafdeling werd ik zó giftig toen een verpleegkundige tegen me zei dat ik 'kraamvrouw' was en ook op mezelf moest passen. Hou op! Ik wil enkel mijn kindje. maar dat mag niet.  De alarmbellen gingen overal af en ik werd heel snel weer naar de kinderafdeling gereden. Daar aangekomen troffen we eindelijk een fantastisch lieve verpleegkundige die de nood van het buidelen in zag en mijn kindje op mijn borst legde. Eindelijk! 

Ik snuffelde zijn, inmiddels al gewassen, haartjes. Zijn handje greep mijn vinger en terwijl we daar zo lagen, hij aan allerlei slangetjes en snoertjes attendeerde de verpleegkundige mij op de monitor; zo stabiel was hij nog  nooit geweest!

Na twee weken mocht hij naar huis. Twee weken vol met infusen die sneuvelden en midden in de nacht opnieuw moesten worden geplaatst, ups en downs, kritieke momenten, weer opkrabbelen, borstvoeding die niet wilde, ziek van de stuwing (mama) en emotionele uitbarstingen. Twee weken waarin ik als moeder groeide en begon te vechten voor mijn kind. Waarbij we steeds meer durfden uit te spreken dat we bepaalde zaken niet op deze manier voor ons kind wilden, waarin we groeiden als ouders en waarin we soms flink in strijd waren met het ziekenhuispersoneel (we wilden bijvoorbeeld niet dat hij geprikt werd zonder een van ons er bij om hem te troosten of hem onnodig laten huilen terwijl wij in de buurt waren) mochten we naar huis. 

Opgelucht en blij tilden we ons wondertje de drempel over. Eindelijk thuis! Laten we nu gaan genieten van onze baby!Toch? 

Later meer...