zwanger worden 2012

Zo'n 11 jaar geleden (wow, ben ik dan alweer zo oud?) vonden mijn toenmalige bijna echtgenoot en ik het tijd worden voor een klein kindje. We waren beide (bijna) afgestudeerd en woonden samen in een vrij groot huis. Mijn man had een vaste baan, het uitgaan hadden we wel bekeken en we waren klaar om ons te settelen. We hadden het prachtig bedacht; als ik die maand zwanger raak, dan ben ik vlak voor de bevalling afgestudeerd (hoe naïef) 

Ik geloofde toen nog in rozengeur en maneschijn. In het lopen op stiletto hakken tijdens je zwangerschap en het vliegen op een roze wolk. We planden een trouwerij en een huwelijksreis en hoopten vurig dat deze plaats ging vinden met een baby in mijn buik. 

Maar al wat kwam, het was geen zwangerschap en zeker geen baby. Iedere maand tuurde ik weer verdrietig naar een omo- witte test. Soms keek ik het streepje er op. "Als ik hem zo in het licht hou, zie ik een héél licht streepje..." Tuurlijk stond er geen streepje, maar mijn wens was zo groot. En na iedere menstruatie werd de wens nog groter en liep de frustratie op. Zou er iets mis met me zijn? 

Ik besloot langs te de huisarts te gaan. Deze stuurde mij snel door naar de gynaecoloog omdat ik ooit een zware buikoperatie (en ontsteking) had gehad. Er zou iets mis kunnen zijn... Maar misschien ook niet... Met zwetende oksels zat ik met mijn man in de wachtkamer. Alle onderzoeken waren goed. Behalve die van mijn man. De grond zakte onder mijn voeten weg.. en nu? IVF werd ons aangeraden. Misschien ook wel ICSI (stap verder dan IVF) Maar eerst nog verder onderzoek. Zo kreeg ik een kijkoperatie (alles gezond) en moest mijn man ook weer onderzocht. Dit maal een prima telling. De eerste maal was er waarschijnlijk iets mis gegaan. Maar toch, een zwangerschap bleef uit. Na nog weer lang proberen en wachten werd ons toch IVF aangeraden. Prima, gaan we doen... Alles voor een baby!

Ik kreeg spuitles; ik moest mezelf gaan injecteren en haalde de spuiten in huis. Nu was het wachten op de menstruatie. En waar ik voorheen hoopte dat hij uitbleef, kon ik nu niet wachten tot hij startte. Ik had een pittige maand voor mijn kiezen gehad waarin mijn lieve opa overleed, dus ik ging er vanuit gewoon ongesteld te worden. 

Maar de menstruatie bleef uit...

Ik grapte nog tegen mijn man; 'zul je zien dat ik nu zwanger ben, nu we alle spuiten in huis hebben.' Oh, ik had geen idee.. Toen mijn menstruatie toch wel vrij lang uit bleef en ik van het ziekenhuis een test moest doen om zeker te weten dat ik niet zwanger was stond daar ineens een tweede streep. Geen tuur-streep. Nee, een hele dikke roze streep. Dolgelukkig waren we. Hoe kon dit nou? Nou ja, dat stukje begrepen we wel, maar hoe was dit NU mogelijk? 

Ik hield direct van het kleine frummeltje in mijn buik. Voelde me op en top zwanger. Tot 6 weken zwangerschap. Ineens was de misselijkheid over, krompen mijn (.)(.) en verloor ik bloed. Toen wist ik direct dat het mis was. Bij de eerste echo was er nog een kloppend hartje. We noemden hem 'stip' Het bloedverlies nam toe en een paar dagen later kreeg ik persdrang. Daar was Stip... De test en de echo bevestigen mijn vermoeden. Ik was niet meer zwanger. 

Wat heb ik in die tijd gehuild, waarom moest dit ons nou overkomen? Het kindje was zó welkom, we hadden al zó lang gewacht. Het voelde zo oneerlijk. Ik voelde me minder vrouw, ik kon immers al nauwelijks zwanger raken en een kindje vasthouden kon ik blijkbaar ook al niet. Ik was zo, zó teleurgesteld in mijn lijf. En tegelijkertijd was ik ook zó bang om nooit weer zwanger te raken, om nooit een kindje te mogen ontvangen. 

Het was een moeilijke tijd, met veel verdriet. Maar het bevestigde ons gevoel; wij willen papa en mama worden!