Wat ik nog steeds niet begrijp is wat er nou de ene dag beter is dan de andere. Soms sta ik op en voel ik me goed ben ik positief en zin om alles aan te gaan en voel ik me een sterke vrouw. De andere keer sta ik op en begin ik al gelijk met de dingen die ik voel en wat voor enge ziekte dat kan zijn. Eergister was weer zo'n dag. Ik werd wakker en voelde me niet echt lekker moe, futloos en geen zin. Maar goed toch opgestaan en de dag opgestart en dan begint het zo vanuit het niets met een gedachte oh je hebt al een tijdje niet aan borstkanker gedacht en hup ik voel al meteen weer van alles. De paniek komt er weer bij kijken omdat ik denk dat ik volgde maand dood ben en de sfeer is weer gezet. Daar kom ik vaak dan niet meer uit soms is het zo erg dat ik mijn begrafenis al voor me zie. Je voelt je vreselijk je bent enorm in gevecht met je verstand en je gedachten. Ik voel de energie uit mijn lichaam stromen. Savonds lig ik op bed en denk ik de hypochondrie heeft weer een dag van me afgepakt morgen word anders.

Diezelfde middag zat ik nog bij de huisarts en godzijdank nam ze me serieus dat moet je ook maar afwachten tegenwoordig.

Ik denk dat het wel één van de moeilijkste dingen is geweest die ik heb gedaan, tegen mijn vader zeggen dat ik hem niet meer in mijn leven wilde. 

Ik was 14 toen ik slaagde van de middelbare school. Ik was een erg onzeker meisje die moest nadenken over wat ze wilde studeren nooit gedacht dat ik die zomer zou instorten en helemaal geen opleiding zou gaan volgen maar opgenomen werd in een angstkliniek.

hallo allemaal,