Overleven met angst deel 3

Ik denk dat het wel één van de moeilijkste dingen is geweest die ik heb gedaan, tegen mijn vader zeggen dat ik hem niet meer in mijn leven wilde. 

Helaas is het zo dat met alle tegenslagen die ik krijg mijn angststoornissen weer om de hoek komen kijken (jeej). Dus halloooo paniek aanvallen, halloo hypochondrie en halloo bang om ziek te worden en dat allemaal 2 weken voor trouwdag. Toch heb ik een leuke trouwdag gehad het was erg klein en simpel ( rond 15.00 uur waren we aan het shoppen in de stad) ????

Maar goed dat allemaal gehad moest ik ondanks mijn grote angst toch beginnen met mijn nieuwe baan het is me gelukt en ik werk er nu nog steeds. Ik denk mede doordat ik er open over ben geweest vanaf het begin.

Na 2 jaar dacht ik he het gaat best goed met me leuke man waar ik mee getrouwd ben, een baan, een huis wat is de volgende logische stap..... gezinsuitbreiding!!! Help nee dat kan ik niet dat lukt nooit met mijn emetofobie  (angst voor overgeven). Toch werd mijn wens heel groot en mijn angsten waren onder controle dus na veel piekeren toch de stap gezet. En toen 3 maanden later was ik hartstikke zwanger ik was blij maar oh wat was ik bang kon ik dit wel? 

Je snapt het 6 weken zwanger en ik werd zooo misselijk mijn grootste angst was uitgekomen ik was MISSELIJK! Door cola te drinken en door veel op te letten op wat ik at heb ik het gered zonder te hoeven spugen phoe wat een opluchting. 41 weken zwangerschap en een gruwlijke bevalling later een prachtige zoon op de aarde gezet wat was ik blij en ziels gelukkig met dit wonder en wauw het was me gelukt! 

Een jaar verstreek waarin ik veel spuug heb gezien (baby's you know). Het heeft mijn angststoornissen zeker weer doen aanwakkeren nog niet erg maar het bekroop me af en toe weer. Toen ik net een paar weken weer hulp had gezocht bij een psychloog had ik heel onverwachts weer een positieve test in mijn handen. Je raadt het ik was compleet van mijn stuk. Hoe ging ik dit doen? 

Na 9 maanden ben ik bevallen van een gezonde zoon weer een pracht exemplaar al zeg ik het zelf haha... helaas ben ik na deze bevalling en horror zwangerschap (hormonen) en het weer opnieuw een balans vinden in mijn gezin de balans totaal kwijt geraakt. Zo erg dat ik 3 maanden mijn dorp niet uit durfde en ik nauwelijks nog dingen die langer dan een dag open waren durfde te eten alles moest nieuw en vers. Ik poetste me 3 slagen in de rondte en werkte 4 dagen en ondertussen dacht ik de hele dag door dat ik leed aan een erstige ziekte. Gevolgd door de dag dinsdag 28 maart dat ik compleet ben ingestort op mijn werk. Ik begon met huilen en ben 3 weken daarna er pas mee opgehouden. Ik was op.