Ze is te klein. Dit is denk ik de zin die ik het meest heb gehoord de afgelopen maanden. Van de kinderarts, de huisarts, kennissen, consultatiebureau en ga zo maar verder. Het enige wat ik kon zeggen was ja dat klopt! 

1 jaar jou! Een jaar papa en mama.  Vorige week werd onze meid 1 jaar. 1 jaar alweer. En ondanks dat ik echt uitkeek naar haar feestje liep ik weken daarvoor met pijn in mijn buik. Naja pijn ? Ik was angstig, haar verjaardag, 1 jaar geleden dat zij werd geboren en alles waar ik aan kon denken was: het is bijna 1 jaar geleden dat ik er bijna niet meer was. Hoe kon ik ondanks alle therapiesessies en EMDR- therapie hier nou zo een last van hebben? De avond voor haar verjaardag kon ik het niet meer aan en met een doos tissues in de hand sprak ik met mijn moeder. Tuurlijk ben ik dankbaar dat ik er nog ben, maar die angst die ik toen voelde vond ik verschrikkelijk. Ik was nog geen 30 minuten moeder, ik verloor zo veel en snel bloed dat ik me afvroeg of ik haar überhaupt ging zien opgroeien.

Onze dagen bestonden uit voeden, sonde voeding geven, spuug ruimen, baby omkleden en dan weer opnieuw beginnen. Onze dochter was een super tevreden baby, wat best gek is voor een baby die super last heeft met eten en maar blijft spugen. Ondanks alles was ze super relaxed en tevreden, ze sliep heerlijk en ook haar lachje maakte een hoop goed. Toch zat ik af en toe met me handen in het haar als ze weer zich zelf had ondergespuugd of als de dokters weer niks hadden gevonden. Hoe erg ook maar soms hoopte ik dat ze een oorzaak konden vinden zodat we er wat aan konden doen. 

Na een paar mooie dagen thuis werden we opgenomen in het ziekenhuis. Onze kleine meid dronk niet genoeg en was ook niet voldoende aangekomen ( ik dacht dat baby`s daar 2 weken de tijd voor hadden). Maar na een week lagen we weer in het ziekenhuis dit keer niet de verlosafdeling maar de kinderafdeling. Onze kleine meid kreeg een sonde, geen discussie mogelijk want volgens de artsen was ze zwak en zou dit de oplossing zijn. Met pijn in me hart keek ik naar een klein meisje met een slangetje in haar neusje. Waarom zie ik niet dat het slecht met haar gaat? Oke ze is niet de grootste baby, maar ze is tevreden en heeft hele bolle wangen.

Mijn kraamweek! In mijn zwangerschap fantaseerde ik er over.  De perfecte kraamweek in mijn hoofd was: een leuke kraamhulp, visite, cadeautjes en heel veel knuffels en liefde. 

Ik was net een klein uurtje moeder, maar van het geluksgevoel heb ik maar kort kunnen genieten. De placenta komt niet vanzelf los en ik verlies veel bloed. Doorat de ok nog niet gereed is duurt het allemaal veel te lang.  Dan komt eindelijk de gynaecoloog binnen lopen die mij moet gaan opereren.  ''ik feliciteer je pas als de bevalling compleet is'' zegt ze lachend, en om die compleet te maken ga ik je placenta verwijderen.  Het enige wat door me hoofd schiet is: kan je me straks nog wel feliciteren?.