3 jaar geleden
Van inleiden naar spontaan bevallen deel 3.
Als kersverse mama naar de ok.
Ik was net een klein uurtje moeder, maar van het geluksgevoel heb ik maar kort kunnen genieten. De placenta komt niet vanzelf los en ik verlies veel bloed. Doorat de ok nog niet gereed is duurt het allemaal veel te lang. Dan komt eindelijk de gynaecoloog binnen lopen die mij moet gaan opereren. ''ik feliciteer je pas als de bevalling compleet is'' zegt ze lachend, en om die compleet te maken ga ik je placenta verwijderen. Het enige wat door me hoofd schiet is: kan je me straks nog wel feliciteren?.
Mijn pas geboren baby word bij mij weg gehaald en ze geven haar aan mijn vriend. Die nog steeds in een soort van trans staat, maar nu met een pas geboren baby in zijn handen. Ik zeg heel duidelijk tegen hem dat hij er geen minuut alleen mag laten, dit herhaal ik ook nog even tegen mijn moeder.
Dan word ik de gang op gerold, de verpleegster vraagt hoe ik me voel, op dat moment breek ik. Ik voel me slap en leeg, en ik weet dat ik al 3,5 liter bloed ben verloren en dat is best veel. Het komt goed zegt ze en voordat ik het weet rennen ze met me over de gangen richting de ok. Ik ben in een soort van shock, praten gaat amper en ik voel me zo slap en misselijk. Op de ok aangekomen moet ik me geboortedatum en naam bevestigen, daarna zeg ik nog even snel dat ik net moeder ben geworden en het dus de bedoeling is dat ik zo snel mogelijk weer naar mijn BABY ga.
Als ik moet overstappen naar de ok tafel gaat het mis, het voelt alsof er een grote waterballon knapt, iedereen zit onder het bloed en op dat moment gaat het licht uit.
Ik open me ogen en zie de felle lampen van de uitslaapkamer, ik probeer me te bewegen maar dat gaat niet. Naast me zie ik infusen staan met zakken bloed. Wat krijgen we nu weer? Goedemorgen zegt een verpleegster, ze ziet er door het licht uit als een engel. Je moet blijven liggen meis, ga nog maar even lekker slapen. Ik probeer haar duidelijk te maken dat ik naar mijn baby wil, maar er komt geen woord uit mijn mond. Omdat mijn lichaam zo ligt te schudden krijg ik van haar een warmte deken, hier knap ik duidelijk van op. Op de ok hangt een klok 14.00 geeft hij aan. ik ben om 10.25 bevallen, ik lig hier dus al een tijdje. Na een uur begin ik een beetje bij te komen, in de hoek zit een oudere mevrouw recht op in haar bed, ''gaat het wel met je? wat voor geks heb je gedaan dat je zoveel bloed nodig hebt? ''IK HEB EEN BABY GEKREGEN'' roep ik terug.
De verpleegster komt uitleggen wat er is gebeurt en wat er allemaal aan mijn handen en armen hangt. Ik schijn dus nog meer bloed te hebben verloren en krijg dus een bloedtransfusie. ''Na deze zak mag je naar beneden'' zegt ze met een grote glimlach.
Door het personeel te kort mag het even duren voordat iemand mij komt halen, de verpleegster van de uitslaapkamer belt voor de 5de keer naar beneden. Sorry zegt ze, het is zo druk. Als ze er om 15.15 nog niet zijn breng ik je zelf wel. Om 15.10 stappen er 2 verpleegsters binnen, ze komen mij halen!
Ik probeer rechter op te gaan zitten, maar ben zo slap als een vaat doek. We rollen langzaam richting mijn kraamkamer, als ik binnen gereden word zie ik daar mijn vader zitten. Je ziet duidelijk aan hem dat hij opgelucht is, ook mijn moeder heeft inmiddels weer kleur op haar wangen. Mijn vriend zit met onze pas geboren dochter op schoot, hij tilt haar op en geeft haar aan mij. Ik ben zo verzwakt dat ik haar niet eens goed kan vast houden.
Mijn ouders gaan naar huis en wij blijven met zijn 3tjes achter. Ik kan niet van bed af, kan mezelf amper bewegen en voel mezelf heel zwak. Mijn vriend hoeft niet alleen voor onze pasgeboren baby te zorgen, maar ook voor mij. Gelukkig hebben wij de allerliefste verpleegster getroffen en helpt ze ons graag. Ze verschoont onze baby en laat mijn vriend zien hoe alles moet, vanaf het bed kan ik mee kijken, maar al snel krijg ik schuld gevoelens. Ik hoor daar te staan, ik hoor haar te verschonen!
Omdat ik koorts ontwikkel willen ze de derde zak bloed uitstellen. Ik ben lijkwit, opgezwollen en heb een bezweet koppie, maar verder doe ik het best goed. Mijn baby is 47 cm, 3730 gram en heel tevreden. Haar ''klompvoetje'' lijkt mee te vallen ( we gaan hiervoor later naar het AMC). Onze eerste nacht samen, papa die al meer dan 36 uur niet heeft geslapen, mama die als een zombie in haar bed ligt, en in mijn armen onze mooie kleine meid. Zoveel liefde heb ik nog nooit gevoeld!
We gingen van inleiden, naar spontaan bevallen, naar de ok. Ik ben in mijn hele leven nog nooit zo bang geweest, bang dat ik niet meer terug zou komen bij mijn kersverse gezinnetje. Niks ging volgens plan, maar wij hebben een wolk van een dochter!