Ze is te klein

Ze is te klein. Dit is denk ik de zin die ik het meest heb gehoord de afgelopen maanden. Van de kinderarts, de huisarts, kennissen, consultatiebureau en ga zo maar verder. Het enige wat ik kon zeggen was ja dat klopt! 

Wat heb ik me er in het begin een zorgen om gemaakt. Het begon allemaal met onze opnamen net na de geboorte, de kleine hield niks binnen en na weken lang sonde voeding, hebben wij zelf besloten om hem niet meer terug te laten plaatsen. Was dit tegen de afspraken met het ziekenhuis in? JA! na 48 uur hebben wij wel netjes met de artsen overlegd.  Het ging beter zonder sonde, ze werd ouder, vaste voeding kwam erbij. Maar toch is en blijft eten een ding. De keren dat ze haar bord of flesjes leeg heeft is op een hand te tellen. 

De vraag geven jullie haar wel genoeg te eten? Het onderzoek naar haar maagje en de echo van haar hersenen, allemaal onderzoeken die hopelijk antwoord zouden geven.  Alles bleek goed te zijn, en dan blijft er nog maar 1 ding over DNA onderzoek.  

Van mij hoefde dat onderzoek niet zo nodig, ze ontwikkelde zich goed en was gelukkig en tevreden. Ja ze was klein, licht en haar hoofdomtrek was niet wat het hoorde te zijn. Ik voelde de ogen van de arts in mijn rug branden en dacht oké prima we doen het onderzoek wel. En daar stonden we op de bloedprikpolie, het bloedprikken was geen succes, te diep geprikt, naaldje door haar armpje. Mijn moederhart brak. Gelukkig kon onze meid snel weer lachen. 

6 weken zou het duren voordat de uitslag er was. Maar al naar 5 weken gaat mijn telefoon, de uitslag van het bloed is binnen en er is wat gevonden. Ik bel de arts en geef aan dat ik net de uitslagen op mijn mobiel heb ontvangen maar al die moeilijke woorden echt niet begrijp. Gek genoeg heeft zij ze nog niet en gaat voor ons naar het lab bellen. 

In de middag ben ik op een school aan het werk, lekker spelen met de kinderen tot mijn telefoon gaat. Het is de kinderarts. En ze heeft geen goed nieuws, er is een lever afwijking gevonden. Ze vraagt of ze me later kan terugbellen om hier meer uitleg over te geven, tuurlijk antwoord ik. De volgende dag bellen mijn vriend en ik haar samen terug. Ze geeft aan dat het niet best is en er zelfs uiteindelijk een transplantatie nodig zou zijn. Van alles wat ik verwacht had was dit wel het laatste. Weken kruipen voorbij, afspraken worden gemaakt en ook weer afgezegd door Corona.  We zoeken veel afleiding en genieten van onze kleine meid, maar ondertussen voel je alleen maar angst. 

Het is woensdagmiddag 4 uur, er is een vriend van ons op bezoek en ik sta in de keuken eten te maken. Dan gaat mijn telefoon, het is het ziekenhuis. Goedemiddag u spreekt met de kinderarts, ik heb goed nieuws. Uhm goed nieuws ? Vraag ik. We hebben de uitslagen al gehad. Het spijt ons verschrikkelijk zegt de arts. We weten nog niet waar het fout is gegaan maar jullie meid mankeert volgens het dna onderzoek helemaal niks. Tranen rollen over mijn wangen, mijn vriend kijkt me verbaasd aan want ondertussen heb ik een lach op mijn gezicht.  Ik bedankt de arts en hang de telefoon op. Ze heeft niks. Haar lever is in orde!! Het voelt zo gek om van het ene uiterste naar het andere uiterste te gaan. Maar wij kunnen nu alleen maar huilen van blijdschap.