1 jaar Mama

1 jaar jou! Een jaar papa en mama.  Vorige week werd onze meid 1 jaar. 1 jaar alweer. En ondanks dat ik echt uitkeek naar haar feestje liep ik weken daarvoor met pijn in mijn buik. Naja pijn ? Ik was angstig, haar verjaardag, 1 jaar geleden dat zij werd geboren en alles waar ik aan kon denken was: het is bijna 1 jaar geleden dat ik er bijna niet meer was. Hoe kon ik ondanks alle therapiesessies en EMDR- therapie hier nou zo een last van hebben? De avond voor haar verjaardag kon ik het niet meer aan en met een doos tissues in de hand sprak ik met mijn moeder. Tuurlijk ben ik dankbaar dat ik er nog ben, maar die angst die ik toen voelde vond ik verschrikkelijk. Ik was nog geen 30 minuten moeder, ik verloor zo veel en snel bloed dat ik me afvroeg of ik haar überhaupt ging zien opgroeien.

En hier zijn we 1 jaar later.  1 jaar waarin we ons ontzettend veel zorgen hebben gemaakt, over mijn gezondheid maar ook over onze dochter die ontzettend slecht groeit. Ze ontwikkeld zich verder prima! maar elke afspraak in het ziekenhuis komt op hetzelfde neer: ze is te klein en groeit slecht.

Als nieuwe mama vroeg ik me in het begin vaak af of ik geen depressie had, want waarom kon ik me alleen maar zorgen maken en genoot ik eigenlijk wel? Ik praatte er in het begin met niemand over, maar toen ik eenmaal hulp had gezocht voelde dat als een bevrijding. Ik had geen depressie! Ik had een trauma aan de bevalling, maar dankzij de EMDR- therapie kan ik er nu normaal over praten.

En als ik dit jaar 1 ding heb geleerd is het dat mama zijn niet altijd over rozen gaat.  En zelfs die mama die altijd vrolijk en gelukkig oogt heeft soms zo haar momentjes.