Daar ben ik weer. We zijn afgelopen woensdag naar de kinderarts geweest omdat onze dochter eigenlijk al anderhalf jaar slecht eet. En echt een voorkeur heeft voor bepaald eten. We hebben alles al geprobeerd en wisten niet meer wat we er mee aan moesten elke dag opnieuw de strijd aangaan met het eten. We zijn moe we zijn op. Ik ben maar naar de dokter gegaan omdat ik eerst dacht dat het een fase was maar me steeds meer zorgen ging maken. Ze gaf over bij Macaroni, wou de groentes niet in de spaghetti en plukte alles eruit. Eet alleen een appel en aardbeien kwa fruit. Wat betreft avondeten eet ze alleen Schnitzel en worst, boontjes, spinazi, broccoli spaghetti en gekookte aardappels. We zijn dus doorverwezen naar de kinderarts. Haar Groei en Gewicht zijn boven gemiddelde. Dus geen zorgen meer daarom. Ze is heel energiek overdag ook dat is allemaal goed. Nu krijgen we het eet team die ook een diagnose kan stellen. Maar volgens de kinderarts konden we er haast wel van uit gaan dat ze arfid heeft . ik had hier nog nooit van gehoord maar ben blij dat we weten wat er aan de hand is. De stress zakt langzaam van onze schouders en accepteren we dat ze alleen maar bepaald eten wil eten. We zijn benieuwd hoe wij geholpen kunnen worden met het begeleiden van ons dochtertje in haar eetstoornis . https://www.thuisarts.nl/arfid/ik-heb-eetstoornis-arfid

Goede Avond, hier een berichtje van mij aangezien ik al heel lang niks geplaatst heb en ik het weer tijd vond om even wat te plaatsen.
Sinds mijn lagere schooltijd kwam bij mij migraine opzetten. Zware hoofdpijnen wat leed tot het niet verdragen van licht en behoorlijk veel overgeven. Zo ging het de eerste paar jaar bij mij het begon toen ik in groep 5 zat. Mijn ouders waren er al bekend mee omdat mijn moeder het ook regelmatig had. In Mijn middelbare schooltijd ben ik van school en opleidingsniveau veranderd omdat ik vaak moe en uitgeput was. Zo ben ik 1 niveau lager gegaan (kader) maar naar mate de maanden verstreken kwamen om de 3 maanden de migraine aanvallen opzetten maar dit maal in een heftigere soort. De misselijkheid werd heftiger ik kwam niet meer uit mijn woorden en had het gevoel alsof ik heel veel moeite moest doen om ook maar enig sinds iets uit mijn mond te laten komen laat staan dat het verstaanbaar was. De hoofdpijn werd heftiger. Mijn hoofd knapte gewoon uit elkaar zo voelde het aan. Ik ging regelmatig naar de dokter toe vooral omdat ik vaak moe was maar die stuurde me altijd naar huis met het advies neem maar een paracetamol. Tot dat ik op een dag een vervangende arts had. En ja hoor die meende een ruisje te hebben gehoord. De onderzoeken werden gestart en alles werd in gang gezet en o bleek dat ik een geboren hart afwijking heb. Hierover meer in een andere post van mij.  Na mijn hartoperatie Stroomde het zuurstof arm en rijk bloed weer goed door mijn aderen maar kreeg ik er als gevolg bij dat de migraine s nu dagelijks waren en dat wel 3 keer per dag. Ze waren zo Heftig ik kon geen licht verdragen kreeg last van uitvalverschijnselen zoals het niet voelen van mijn been of arm. wat zich uitbreid in een half doof gezicht en een dove tong. ik dacht dat ik dood ging... Ik ging in die tijd naar het mbo en mocht altijd op de gang zitten als ik een aanval had. Vervolgens heb ik een jaar over moeten doen en heb ik hele duistere periodes gekend. waarin ik niet meer wou leven omdat dit geen leven was maar eerder een ware nachtmerrie. Soms Bleef het een half jaar weg en soms speelde het enorm op. Ik leerde leven met het feit dat ik het over me heen moest laten komen en het maar moest nemen zoals het was want ik had het toch niet in de hand. Ik werkte 32 uur had een vaste baan en soms als het op kwam zetten ging ik op kantoor zitten en liet ik het over me heen komen na een uur was ik weer wat aanspreek baan en hervatte ik mijn dag. Al had ik wel het gevoel alsof mijn hersens bij elke aanval een klap kregen. Toen ik na een miskraam zwanger raakte van mijn dochtertje had ik ook wekelijks migraine aanvallen. alleen kon ik nu geen medicatie er voor slikken. Na een traumatische bevalling en het niet hebben van een band met mijn dochtertje raakte ik zwaar depressief. In die Periode ben ik door de Scan geweest met mijn hoofd waarop niks te zien was. Ook kreeg ik een gesprek met een neuroloog en na de 4de keer hadden we de juiste medicatie te pakken. Candesartan cilexetil 4mg wat een wonder middel was dat het verlaagde de bloeddruk waarschijnlijk stroomde mijn bloed te snel door mijn aders heen waardoor ik de aanvallen kreeg. Ik heb me vrij gevoeld met het middel en kon de hele wereld weer aan want gelukkig had ik het nog maar 1 keer in de maand en bleef het daar bij alleen raakte ik heel vermoeid van de medicatie. Mijn bloeddruk was te laag mijn hoofdpijn kwam weer terug en ik had nog steeds het gevoel dat mijn lichaam klappen kreeg wat ik binnen in mij wel voelde. De beslissing met de arts was om tijdelijk te stoppen met het medicijn omdat er een kans bestond dat de migraine s uitbleven dit is bij meerdere mensen gebeurt. mocht het bij mij terug komen dat moet ik aan ge medicatie voor epilepsie. Maar tot op heden heb ik nu al 4 maanden geen aanval meer gehad. Ik heb af en toe nog wel eens lichte hoofdpijn maar daar blijft het bij. Ik blijk een hele zware soort migraine te hebben. Ik ben inmiddels 27 en de eerste keer dat ik het kreeg was ik 9. Ik ben blij na al die jaren dat doordat ik een nieuwe huisarts kreeg die alles voor mij uit wou zoeken ik gelukkig mijn leven een beetje terug heb. blijf bij je gevoel en als je het gevoel hebt dat er echt wat is laat je niet weg schepen bij een dokter maar zeur door. Ik wens jullie allemaal alvast een gelukkig en gezond nieuwjaar en blijf dicht bij jezelf wat betreft je eigen gevoel. Liefs Melissa

Lieve lezers ik heb een nieuwtje !!

prikkels prikkels en nog meer prikkels. sinds een aantal weken mag ons meisje Sasha op de grote groep bij de crèche. Dit gebeurt alleen op de maandag, dan mag ze mee doen met de grote kindjes. Vorige week maandag haalde ik haar op van de crèche na werk tijd. We reden samen op de Fiets terug naar huis. Sasha zat bij mij achterop de fiets en was behoorlijk vrolijk, maar emaal thuis veranderde alles. Op de dagen dat zij naar de crèche gaat moet ik werken en zijn we altijd rond 7 uur pas thuis dus eten we altijd makkelijk. Nu was het de dag dat we samen pizza zouden gaan eten. Ze nam een paar hapjes en begon te krijsen. Ze was boos en wou niet meer eten dus vond ik het wel genoeg. Ik heb haar nog een glas melk gegeven en toen brak de hel los. Ze begon helemaal rood aan te lopen en te springen op haar stoel. Ik wil een ijsje !!! waarop ik weer antwoordde dat ze deze niet kreeg van mij. Toen ging ze nog harder te keer en begon zichzelf te slaan en overal tegen op te knallen. Ik heb haar in de gang gezet en geprobeerd met haar te praten maar ik kon niet tot haar door dringen. Waarna ik haar los heb gelaten en haar heb genegeerd. Dit was ik na 10 minuten aardig zat ze was alleen maar aan het gillen. Ik heb haar opgepakt en naar bed gebracht, ze begon weer van zich af te trappen en begon ook mij aardig hard te trappen. Ik heb haar in bed gelegd en verteld dat ik haar geen boekje meer ging voor lezen. Na dat ik haar een half uur geleden in bed had gelegd heb ik haar er maar weer uit gehaald, want het huilen en gillen en gieren werd alleen maar erger. In haar slaapzak mocht ze mee naar beneden. vervolgens is ze weer op de grond gaan liggen gillen om een ijsje. Op den duur ben ik maar meegegaan naar boven het was al half 9 en ben ik zelf ook maar mijn bed ingegaan. Woensdags heb ik het op de crèche besproken en gaven ze aan dat Sasha de laatste tijd indd niet lekker in haar vel zit en veel huilt. Zouden het de prikkels zijn van de grote groep ik denk het wel !!

Hallo daar was ik weer.

Hee hoi, 

Wat is het toch lastig om hier openbaar over te praten. Ik was 6 weken zwanger van jou toen het mis ging. We waren nog maar net op de hoogte van jou en vonden het wel heel spannend. En voordat ik wist dat ik zwanger was moest ik overgeven van de Chinees. Ik was er echt van overtuigt dat de kipballetjes niet goed waren. Een week later was ik nog niet ongesteld. Om een zwangerschap uit te sluiten hebben jou papa en ik toch maar een test gehaald. En ja hoor die avond deed ik een test waarna er een plusje verscheen. Vol ongeloof en met gemixte gevoelens zat ik huilend op de wc. Ik vertelde het aan jou papa dat er een kindje in mijn buik groeide waarna ik nog harder begon te huilen. En nee niet omdat ik niet blij met je was, want ik wou dolgraag een kind en het liefst vandaag in plaats van morgen. Maar wat zouden andere mensen hiervan vinden? Je papa en ik waren nog niet heel lang samen ik denk net 2 jaar waarvan we op dat moment net een paar maanden samen woonden. Het komt goed is wat die zij. Met lood in mijn schoenen vertelde ik het aan jou opa die inmiddels aan de andere kant van de wereld was gaan wonen. En op het moment dat ik dacht dat ik een preek zou krijgen kon hij zijn geluk niet op en feliciteerde hij mij met het blije nieuws.zo wat was dat een opluchting voor mij want als hij het goedkeurde dan was alles oké. Een paar dagen later kregen we  een echo. De rest van onze familie wat dicht bij ons stond stelden we op de hoogte. Vol trots lieten we je eerste echo zien. Wat achteraf ook de eerste en de laatste bleek te zijn. We moesten op controle voor de 8 weken echo en terwijl ik in de wachtkamer zat wist ik al dat het goed mis zat. Ik vertelde je papa dat ik het gevoel had dat je al niet meer leefde. En op het moment dat we je voor de 2de keer zouden zien werd deze conclusie werkelijkheid. Mijn hart brak in duizend stukjes