De miskraam

Wat is het toch lastig om hier openbaar over te praten. Ik was 6 weken zwanger van jou toen het mis ging. We waren nog maar net op de hoogte van jou en vonden het wel heel spannend. En voordat ik wist dat ik zwanger was moest ik overgeven van de Chinees. Ik was er echt van overtuigt dat de kipballetjes niet goed waren. Een week later was ik nog niet ongesteld. Om een zwangerschap uit te sluiten hebben jou papa en ik toch maar een test gehaald. En ja hoor die avond deed ik een test waarna er een plusje verscheen. Vol ongeloof en met gemixte gevoelens zat ik huilend op de wc. Ik vertelde het aan jou papa dat er een kindje in mijn buik groeide waarna ik nog harder begon te huilen. En nee niet omdat ik niet blij met je was, want ik wou dolgraag een kind en het liefst vandaag in plaats van morgen. Maar wat zouden andere mensen hiervan vinden? Je papa en ik waren nog niet heel lang samen ik denk net 2 jaar waarvan we op dat moment net een paar maanden samen woonden. Het komt goed is wat die zij. Met lood in mijn schoenen vertelde ik het aan jou opa die inmiddels aan de andere kant van de wereld was gaan wonen. En op het moment dat ik dacht dat ik een preek zou krijgen kon hij zijn geluk niet op en feliciteerde hij mij met het blije nieuws.zo wat was dat een opluchting voor mij want als hij het goedkeurde dan was alles oké. Een paar dagen later kregen we  een echo. De rest van onze familie wat dicht bij ons stond stelden we op de hoogte. Vol trots lieten we je eerste echo zien. Wat achteraf ook de eerste en de laatste bleek te zijn. We moesten op controle voor de 8 weken echo en terwijl ik in de wachtkamer zat wist ik al dat het goed mis zat. Ik vertelde je papa dat ik het gevoel had dat je al niet meer leefde. En op het moment dat we je voor de 2de keer zouden zien werd deze conclusie werkelijkheid. Mijn hart brak in duizend stukjes