Dilemma wanneer een 2de kindje?

Hee hoi, 

Ik wil dit onderwerp graag met jullie delen. 

De situatie op het moment is dat de vader van mijn dochtertje en ik niet samen leven. We leven nu sinds een paar maanden gescheiden en zijn uit elkaar geweest. We willen het nog zeker een kans geven maar hebben samen besloten dat we dat eerst op deze manier doen. We hebben alle 2 een eigen huisje ik woon nog in het huis waar ons dochtertje is geboren. De reden dat we uit elkaar zijn gegaan is dat ik niet met zijn familie op een lijn lag en dit voor heel veel frustraties zorgde. Mijn vriend komt uit een gezin waar alles voor hem gedaan werd en vindt het daarom lastig om op eigen benen te staan. Ik daarin tegen heb vanaf mijn 9de al gescheiden ouders. Dit is iets wat ik totaal niet erg vindt mijn ouders voelden het niet meer voor elkaar en leefden op den duur als broer en zus. Dus hebben ze besloten om uit elkaar te gaan. Het was vrij makkelijk mijn moeder bleef wonen in het dorp waar mijn vader ook woonde. We mochten zelf weten bij wie we bleven en waar we slapen maar natuurlijk werden daar afspraken over gemaakt. Mijn vader werkte als vrachtwagenchauffeur en was veel weg. Waardoor mijn zus en ik snel zelfstandig moesten worden. En op mijn 11de kon ik de was al draaien. En natuurlijk in het begin hadden mijn ouders ook wel gekibbel over en weer maar uiteindelijk kwamen ze bij elkaar over de vloer en konden we gewoon zomers met ons allen barbequen. Mijn mening is een gebroken gezin is niet altijd iets slechts of erg het is maar net hoe je er tegen aan kijkt. Ik vindt het eigenlijk wel fijn , want als ik nu terug kijk ben ik blij dat ik al op eigen benen kon staan voordat ik uit huis was. Maar wat ik het fijnst vond is dat ik nu met alle 2 mijn ouders een hele fijne en close band heb die ik voor geen goud wil missen. Ik ben trots op wie wij zijn en hoe mijn ouders mij en mijn zus hebben opgevoed. In mijn ogen had het niet beter gekunt als hoe zij het hebben gedaan. Maar even terug naar het hele punt ik ben vrij zelfstandig en regel bijna alles en vang de klappen van mijn (vriend de vader van mijn kind ) op. Dit is nu dus de situatie. Ik ben naar onze eerste miskraam weer zwanger geraakt en had totaal geen band met mijn dochtertje op kunnen bouwen pas bij de 20 weken echo kon ik een beetje meer ontspannen. Ik had heel last van migraines maar was vooral heel bang om haar kwijt te raken. Toen ze geboren werd hadden we ook nog niet echt een sterkte band de reden hiervan is dat ik me van het hele zwanger zijn een beetje heb afgesloten zodat als het wel mis zou gaan dat het dan wat minder pijn zou doen. Ik bleek een depressie te hebben en na dat ik weer 2 maanden aan het werk was na mijn zwangerschapsverlof raakte ik opnieuw in de ziektewet wegens mijn depressie. Ik ben nu inmiddels een paar maand weer volledig aan het werk (24 uur) maar tijdelijk halve dagen omdat ik van de trap ben gevallen en een behoorlijke zere knie heb en door de MRI moet omdat ze niet weten wat er aan de hand is. Als ik een heledag werk verga ik van de pijn. Mijn dochtertje is inmiddels 16 maanden en 1 dag oud. Ze is dol op baby's en eigenlijk begint het mij ook al weer aardig te kriebelen ik wil graag een mening. En ja van de vader van mijn dochtertje en ja ondanks de situatie ook. Want ook al waren wij niet meer samen geweest toch zou ik graag van hem nog een kindje willen omdat ik wel graag een broertje of een zusje voor mijn dochtertje wil van de zelfde ouders. Maar ik loop best wel op tegen de mening van de mensen op mijn werk aangezien ik dus net weer volledig ben gaan werken. Nu weer halve dagen werk en dan straks mis weer zwanger ben. Heeft iemand tips of weet iemand hoe ik het het beste kan aanpakken ? Zouden jullie nog even wachten? Of er vol voor gaan ongeacht de mening van een ander ? Liever lezers alle meningen zijn welkom. ! <3 liefs demiskraammoeder