Verloofd

Na meerdere blogs over het een en het ander, hier nu een blog over hoe het er nu voor staat.

In de vakantie zijn we bij familie op bezoek geweest en hebben we het over onze zwangerschapswens gehad, waar zij ook al vanaf wisten.

Na mijn laatste blogbericht ben ik flink aan de slag gegaan met positief denken. Maar behalve dat heb ik ook besloten mijn levensstijl te veranderen. 

Je herkent het vast wel. Altijd is er wel iets niet goed. Het is te druk op werk, je hebt te weinig te doen in je vrije tijd, je vriend/man is chagrijnig want het gaat slecht op zijn werk, je hebt geen kleren in de kast of je hebt net boodschappen gedaan en je bent het hoofdingrediënt van het avondeten vergeten. 

Op 4 april heb ik dan eindelijk van het ziekenhuis mogen stoppen met mijn pil. En ook mijn vriend leek er zin in te hebben. Maar daar begin ik nu toch wel aan te twijfelen. Ik moet veel moeite doen hem 'in the mood' te krijgen en af en toe krijg ik zelfs het idee dat het voor hem niet zo hoeft. 

Vandaag om 15:50 uur moesten we in het ziekenhuis zijn voor de check up. Hoe had mijn hba1c het gedaan, gezien het feit dat ik ziek was geweest en mijn suikers niet 100% in orde waren? En wat vond de internist van mijn manier van aanpakken, liet ik genoeg zien dat ik het wilde? Ik wist alleen dat het negatief nieuws zou worden. Of nou ja, wist... Dacht eerder.

Mijn suikerwaardes zijn Kwalitatief Uitermate Teleurstellend... Ja, echt. En hoe meer ik mijn best doe, hoe raarder mijn suikerwaardes gaan doen. Op 4 april (nog zo'n anderhalve week, ongeveer) moet ik naar het ziekenhuis. Alwéér. Mijn bazen beginnen lastig te doen, maar ze kunnen natuurlijk niet zeggen dat het niet mag... Ze weten niet dat ik bezig ben om alles op orde te krijgen zodat ik eindelijk kan proberen zwanger te raken. Het is nu sinds september al zo dat ik bezig ben, niet met zwanger proberen te raken, maar proberen te zorgen dat ik zwanger raak. Heel frustrerend! Ik mag in mijn handen klappen dat ik goede begeleiding krijg, en gelukkig ben ik nog jong. Maar zo voelt het niet...

Het was tien december 2015 en we hadden een afspraak met de internist. Ondertussen was er nog van alles gebeurd (een schoonzusje die een miskraam heeft gehad, meerdere afspraken met de diëtiste, een eerste afspraak met een haptotherapeute).