Na de geboorte van mijn zoon heb ik een postnatale angststoornis gehad. Een wat? Een postnatale angststoornis. Bestaat dat? Blijkbaar wel. Ik had er ook nog nooit van gehoord, maar geloof me: het is niet fijn. Het is zoiets als een postnatale depressie, maar in plaats van depressief werd ik heel angstig. Ik was continu bang voor…alles eigenlijk. Maar voornamelijk dat ik mijn zoon of mezelf iets aan zou doen. Auto rijden durfde ik niet meer, want stel dat ik het stuur om zou gooien. Met kloppend hart fietste ik over een spoorwegovergang, uit angst dat er een trein zou komen en ik er voor zou springen. Het raam in de babykamer was doodeng, stel dat ik mijn zoon eruit zou gooien? Niets van dit alles is ooit gebeurd (gelukkig!), maar het continu bang zijn, maakte me zo moe en verdrietig…ik voelde me leeggezogen.

Het was ergens in de kraamweek, dag 3 of 4 volgens mij. In ieder geval nog vóór de beruchte kraamtranen. De hormonen deden goed hun werk, dus ik voelde me veel te energiek voor de prestatie die ik drie dagen daarvoor geleverd had. Op mij lag een klein hoopje minimens te slapen. Een zacht, warm lijfje dat volledig ontspannen op mijn borst lag. Het was stralend weer buiten, beneden lachte mijn peuterzoon met de kraamverzorgster, naast me zat mijn grote liefde. Het was in potentie een van de gelukkigste momenten van mijn leven. Toch voelde het niet zo. Ik keek mijn man aan en zuchtte: ze is super lief hoor, maar dit babygedoe is niet aan mij besteed. Als ik mocht kiezen, zou het nu een jaar later zijn.

Volgens mij ben ik in veel opzichten een gemiddelde moeder: ik heb twee kinderen, werk drie dagen per week, worstel me met vallen en opstaan door het moederschap heen en… ik voel me schuldig. Wat is dat toch met moeders en je schuldig voelen?! Over wel of niet werken, parttime of fulltime, kind naar de gastouder of kinderopvang. (Stel dat hij dan heel hard moet huilen, denkt dat ik hem heb verlaten en hij onveilig gehecht raakt!?). Maar ook over minder cruciale onderwerpen kan ik me schuldig voelen. Over filmpjes kijken, voldoende buiten spelen, al dan niet suikervrij eten, of het op slot doen van de badkamerdeur om even rustig te kunnen douchen, terwijl er een huilend kind voor de deur zit te wachten totdat mama er weer is. En met stip op 1 in de schuldgevoel top 10: krijgen mijn kinderen wel genoeg aandacht van me?

Na de geboorte van onze dochter heb ik extra lang verlof opgenomen, om veel tijd met haar door te kunnen brengen. Het was heerlijk om zolang thuis te zijn! Tijdens mijn eerste werkweek heb ik daarom serieus overwogen om mijn baan op te zeggen, of om in ieder geval nog een aantal maanden verlof op te nemen. Weer een week later kwam mijn man overspannen thuis te zitten en was het financieel gezien geen optie om (tijdelijk) te stoppen met werken. Maar toch…nog steeds zou ik ergens tijdens deze ‘jonge jaren’ een langere periode thuis willen zijn om fulltime te moederen.

Een baby en slapen; het lijkt gewoon niet bij elkaar te passen. Een beetje zoals een pleonasme, maar dan precies andersom. Waar het groene gras dubbelop is, maar een slapende baby een soort contradictio in terminis. Omdat baby’s nooit lijken te slapen. Althans, niet op de momenten die jij als moeder logisch vindt. Of op de manieren die je vanuit het consultatiebureau geleerd krijgt.

Afgelopen weekend belde ik met een vriendin die, net als ik, twee jonge kinderen heeft. Ook zij moet vanwege het coronavirus thuiswerken en dit zien te combineren met een stuiterende kleuter en een kruipende baby. Ze zuchtte diep en zei: 'Iedereen klaagt maar over het thuis zitten en zich vervelen. Dan kijk ik naar mijn kinderen, de ontplofte woonkamer en mijn uitpuilende werkmailbox en denk: HOE DAN!?'