In tijden van stress

Na de geboorte van mijn zoon heb ik een postnatale angststoornis gehad. Een wat? Een postnatale angststoornis. Bestaat dat? Blijkbaar wel. Ik had er ook nog nooit van gehoord, maar geloof me: het is niet fijn. Het is zoiets als een postnatale depressie, maar in plaats van depressief werd ik heel angstig. Ik was continu bang voor…alles eigenlijk. Maar voornamelijk dat ik mijn zoon of mezelf iets aan zou doen. Auto rijden durfde ik niet meer, want stel dat ik het stuur om zou gooien. Met kloppend hart fietste ik over een spoorwegovergang, uit angst dat er een trein zou komen en ik er voor zou springen. Het raam in de babykamer was doodeng, stel dat ik mijn zoon eruit zou gooien? Niets van dit alles is ooit gebeurd (gelukkig!), maar het continu bang zijn, maakte me zo moe en verdrietig…ik voelde me leeggezogen.

Tijdens het schrijven van deze zinnen voel ik weer hoe naar het was. En ook hoe ongrijpbaar. Hoe hard ik ook mijn best deed, het leek alleen maar erger te worden. Therapie, medicatie… Uiteindelijk zorgde het stoppen met borstvoeding voor de ommekeer. Binnen een week begon de zon weer te schijnen, letterlijk en figuurlijk. Het klaarde op in mijn hoofd en de wereld zag er letterlijk lichter uit. Alsof er allemaal wolken om me heen hadden gehangen die nu opklaarden.

Hoewel ik hoop zoiets nooit meer mee te maken (is bij mijn dochter ook niet gebeurd gelukkig!), heb ik er ook van geleerd. Allereerst hoeveel invloed hormonen hebben 😉 Maar ook hoe ik reageer in stresssituaties. Wat er eigenlijk gebeurde in die periode is dat ik enorm onder druk kwam te staan. Geen idee hoe dat precies werkt met hormonen, maar in feite was het een soort extreme stresssituatie. Het heeft me veel inzicht gegeven in hoe ik reageer op stress, ook in mildere vorm.

Bij mij uit stress zich voornamelijk in angst en hartkloppingen. Hoe gestrester ik ben, hoe meer ik bang ben voor dingen die eventueel wellicht misschien kunnen gaan gebeuren (het grootste lijden dat men heeft, is het lijden dat men vreest…). En die hartkloppingen zijn ook wel een dingetje. Hoewel ik er mijn hele leven al last van heb, is het in bepaalde periodes erger dan andere. Na mijn zwangerschapsverlof werd het bijvoorbeeld weer erger. Terwijl ik er sinds de corona lockdown nauwelijks last meer van heb gehad. Blijkbaar bracht het dagelijkse haastige leven en de combinatie met werken toch een zekere mate van stress met zich mee.

Met deze gegevens heb ik voor mezelf een soort verkeerslicht gemaakt. Letterlijk. Met rode, oranje, gele en groene blaadjes. Het groene blaadje staat voor wanneer ik lekker in mijn vel zit, geel wanneer het minder goed gaat, oranje wanneer het echt de verkeerde kant op gaat en rood…tja daar wil ik echt niet komen. Op elk blaadje heb ik aan de ene kant de kenmerken van die fase opgeschreven. Hoe ben ik wanneer ik in groen zit? En wat zijn signalen dat het niet zo goed gaat? Wanneer is het opletten geblazen? Zo merk ik dat mijn schuldgevoel richting de kinderen in de geel/oranje fase flink toeneemt. En word ik sneller (onterecht) boos richting mijn man.

Aan de andere kant van het blaadje staan dingen die me helpen. Bijvoorbeeld sporten, de kinderen film laten kijken en zelf een boek lezen, een goede vriendin bellen, kinderen een nachtje uit logeren, een dagje vrij nemen en naar de sauna gaan… Dat soort dingen. Het is niet alleen voor mezelf heel inzichtelijk, het is ook fijn om hier samen met mijn man over te praten. Wat heb je nodig van elkaar in stressvolle situaties? Hoe kun je elkaar hierin helpen, zonder er zelf aan onderdoor te gaan?

Het voelt wellicht wat overdreven om zo’n verkeerslicht te maken. Misschien past dat niet bij jou. Dat is helemaal oké. Maar het kan wel interessant en leerzaam zijn om eens na te denken hoe jij reageert in stressvolle situaties. Ik ben benieuwd of en hoe jij hiermee bezig bent!