Baby's en slapen; is dat een combinatie?

Een baby en slapen; het lijkt gewoon niet bij elkaar te passen. Een beetje zoals een pleonasme, maar dan precies andersom. Waar het groene gras dubbelop is, maar een slapende baby een soort contradictio in terminis. Omdat baby’s nooit lijken te slapen. Althans, niet op de momenten die jij als moeder logisch vindt. Of op de manieren die je vanuit het consultatiebureau geleerd krijgt.

Toen mijn zoon 8 weken was, kreeg ik het advies hem een half uur te laten huilen zodat hij leerde zelf in slaap te vallen. Ik heb het één keer gedaan. Zelf ben ik onder de douche gaan staan, zodat ik zijn gekrijs niet hoorde. Na 10 minuten was ik zelf zo hard aan het huilen dat ik hem uit bed heb gehaald. Eenmaal in de veilige armen van mama viel hij binnen enkele seconden in slaap. Terwijl ik zijn naschokkende lijfje in mijn armen hield, werd me duidelijk dat ik niet achter deze manier van ‘leren slapen’ kon staan. Hoe dan wel? Ik had werkelijk geen idee.

Het werd een frustrerend proces. Als tiener heb ik veel op kinderen en baby’s gepast, maar die kon je in bed leggen en dan vielen ze in slaap. Hoe ik als moeder mijn baby moest leren in bed te slapen en zelf in slaap te vallen was me een raadsel. Vaak kwam er een draagdoek aan te pas, of eindeloos wiegen totdat hij in slaap viel. Eerlijk gezegd weet ik nog steeds niet hoe het precies is gelukt, maar hij is nu drie en hij valt zelf in slaap. (De eerlijkheid gebiedt te zeggen dat ik sinds een aantal maanden lekker bij hem blijf liggen tot hij slaapt, maar dat is uit eigen beweging. Mijn man doet het niet en dat gaat prima.)

Naast het hoe en waar in slaap vallen, is er ook nog zoiets als ‘doorslapen’. Of beter gezegd: de mogelijkheid om als moeder goed te kunnen slapen. Dit lijkt ook een vrijwel onmogelijke combinatie: moeder en slapen. We maken er met z’n allen grappen over, maar als je echt staat te tollen op je benen en niet meer fatsoenlijk kunt nadenken, is er weinig grappigs aan.

Wat doorslapen precies is, weet ik nog steeds niet. Volgens de officiële richtlijnen houdt het zes uur aan één stuk slapen in. Maar in de praktijk hebben we het toch vaak over het klokje rond slapen; van 19 tot 7. Of op z’n minst wanneer we als volwassenen willen slapen, ergens tussen 23u en 7u? Bij mijn zoon putte ik hoop uit verhalen van anderen: na 3 maanden slaapt ie door. Not. Oké, nou dan na 6 maanden. Not. Acht maanden is toch zeker wel haalbaar. Not. En als allerlaatste: op zijn eerste verjaardag in ieder geval wél! Je raadt het al: not. Toen hij 1 werd en nog steeds meerdere keren per nacht wakker werd, gaf ik de hoop op. Dat klinkt wat triest, maar eigenlijk was het heel bevrijdend. Omdat ik geen enkele verwachting meer had, was ik er ook niet meer mee bezig. En bleek die paar keer per nacht gestoord worden in mijn slaap eigenlijk helemaal niet zo desastreus te zijn. Natuurlijk, ik was moe. Maar het piekeren over een nieuw doorslaap-plan was nog veel vermoeiender!

Inmiddels is zoonlief 3 jaar. Hij slaapt vaak door, maar heeft ook regelmatig last van nachtmerries en wordt dan toch even wakker. Dan knuffelen we hem en slaapt hij weer verder. Betekent dit dat hij nog steeds niet doorslaapt? Of is dit stiekem heel normaal slaapgedrag?

Met onze dochter hebben we het anders aangepakt. Van het begin af aan hadden we geen enkele verwachting over doorslapen en hebben we geen plan van aanpak gehad om haar zelfstandig in haar bedje in slaap te laten vallen. We gaan nu naast haar liggen en de grap is dat ze meestal binnen enkele minuten in slaap valt. Bovendien maakt ze dan een ruk van zo’n 6-7 uur (af en toe een speentje daargelaten), wat dus volgens de officiële richtlijnen ‘doorslapen’ is.

Bij een tweede is het misschien makkelijk praten, maar echt: laat die verwachtingen over slapen los. We maken elkaar gek en de twijfel die dan ontstaat is zo vermoeiend! Laten we elkaar vooral aanmoedigen om te kijken naar wat jou en je baby helpt om op een zo relaxte manier deze baby-/dreumes-/peuterfase door te komen. 

Wat zijn jouw tips?