Wie ben ik naast het moeder zijn?

Na de geboorte van onze dochter heb ik extra lang verlof opgenomen, om veel tijd met haar door te kunnen brengen. Het was heerlijk om zolang thuis te zijn! Tijdens mijn eerste werkweek heb ik daarom serieus overwogen om mijn baan op te zeggen, of om in ieder geval nog een aantal maanden verlof op te nemen. Weer een week later kwam mijn man overspannen thuis te zitten en was het financieel gezien geen optie om (tijdelijk) te stoppen met werken. Maar toch…nog steeds zou ik ergens tijdens deze ‘jonge jaren’ een langere periode thuis willen zijn om fulltime te moederen.

Tot… de coronacrisis.

Begrijp me niet verkeerd; het is een voorrecht om twee fantastische kinderen te hebben die continu aan me plakken. Social distancing is bij ons thuis moeilijker te realiseren dan een pakje gist bemachtigen bij de dichtstbijzijnde Albert Heijn (geloof me, dat wc papier hamsteren is er niks bij). Ik heb werkelijk niets te klagen; baanzekerheid, een vast inkomen, een fijne tuin, nog geen schoolgaande kinderen die thuisonderwijs moeten krijgen en altijd mensen om me heen.

Maar daar zit ‘m de crux. Dat ‘altijd mensen om me heen’. Vorige week zat ik op de wc met baby op mijn schoot en peuter naast me op de grond. Voordat ik moeder werd, klonk me dat belachelijk in de oren. Maar jonge kinderen doen niet aan personal space, en zetten een soort sirene op wanneer ze er niet bij mogen. Dat is niet bevorderlijk voor de benodigde ontspanning tijdens de toiletgang, dus ja, soms zitten we met z’n drieën op de plee. En is zelfs dat laatste momentje me-time verdwenen.

Dit vele samen thuis zijn, maakt dat ik soms weg moet. Even alleen zijn. Even eigen ruimte. Even niet moederen, maar…ja, wat dan wel? Wie ben ik eigenlijk nog naast het moeder zijn? Wanneer sociale contacten grotendeels wegvallen, mijn taken in de kerk op een lager pitje staan en opdoffen voor een avondje uit met manlief ook niet meer gebeurt? Tuurlijk, op mijn werk ben ik hartstikke nuttig en ook via de telefoon kun je goede gesprekken voeren. Maar wat zijn dingen die ik, Carolien, nou echt leuk vind? Heb ik ambities, dromen, verlangens? En, iets dat me al een tijdje bezig houdt... WAT ZIJN MIJN HOBBY’S!?

Mijn man is (net als 80% van de Nederlandse bevolking) al weken aan het tuinieren en klussen, en ziet er ondertussen gespierd, bruin en heel gelukkig uit. Ik vermaak me met de kinderen, wat huishoudelijke taken en probeer lekkere maaltijden op tafel te zetten. Allemaal leuk en aardig, maar om nou te zeggen dat ik daar ècht blij van word…

Inmiddels borrelt die vraag al een tijdje en probeer ik opnieuw te ontdekken wat ze zijn; mijn hobby’s. Een kant en klaar antwoord heb ik nog niet (nooit geweten dat zo’n groep-4-vriendenboekjes-vraag zo ingewikkeld kon zijn wanneer je 30 bent), maar er ploppen steeds vaker dingen op die me plezier en voldoening geven. Gek genoeg is dat vaak opruimen en ordenen. Meubels verschuiven en nieuwe opstellingen proberen. Brood en taart bakken. Foto’s kijken. Filmpjes maken en bewerken. Knutselen. En dus ook, blogs schrijven.

Deed ik dat in mijn vorig leven over verre reizen en interessante culturen, gaat het nu over gezinswoorden, slapende baby’s en mijn hobby’s als moeder. Tja…

Al met al is het best leerzaam om bezig te zijn met mijn zogenaamde hobby’s. En kom ik tot de ontdekking dat fulltime moederen misschien niet zo rooskleurig en fijn is als ik dacht. Of in ieder geval wat meer nadenkwerk vraagt dan ‘gewoon mijn baan opzeggen’. Nog steeds lijkt het me mooi om eens een langere periode thuis bij de kinderen te zijn. Maar dan op de een of andere manier wel met meer tijd voor mezelf. En voor mijn hobby’s. En privémomentjes op de wc.