Rust in de chaos - hoe dan!?

Afgelopen weekend belde ik met een vriendin die, net als ik, twee jonge kinderen heeft. Ook zij moet vanwege het coronavirus thuiswerken en dit zien te combineren met een stuiterende kleuter en een kruipende baby. Ze zuchtte diep en zei: 'Iedereen klaagt maar over het thuis zitten en zich vervelen. Dan kijk ik naar mijn kinderen, de ontplofte woonkamer en mijn uitpuilende werkmailbox en denk: HOE DAN!?'

Zo herkenbaar dit! Eigenlijk ook al in het precoronatijdperk. Het rennen, vliegen, vallen, opstaan en weer doorgaan kwam me regelmatig mijn neus uit. En dan die agenda, wat een haat-liefde-verhouding heb ik met dat ding. Als mijn man en ik ergens discussie over hebben, is het in 99% van de gevallen gerelateerd aan de agenda. Werk, vrienden, familie, kerk, sport, klussen in huis, familieweekenden… Begrijp me niet verkeerd; over het algemeen ontzettend leuke dingen, maar ik kreeg het regelmatig Spaans benauwd van alle volgeplande weken. Plus dat baby’s niet doen aan ‘plannen’ en hun tanden-komen-door-dus-ik-ga-niet-slapen-nachten precies in van die drukke weken laten vallen. Niet te doen.

Begin dit jaar hebben mijn man en ik daarom eens gebrainstormd over wat we belangrijk vinden en hoe we dat kunnen toepassen in ons huidige leven, zonder meteen allerlei drastische maatregelen te nemen (baan opzeggen en verhuizen naar Zuid-Frankrijk om tussen de zonnebloemvelden onze eigen groenten te verbouwen bijvoorbeeld). Geïnspireerd door een podcast over hustle and hurry, besloten we een paar kernwoorden voor 2020 uit te kiezen. We kwamen uit op: tevredenheid, dankbaarheid, rust en eenvoud. Het klinkt zo simpel, en eigenlijk is het dat ook. Het geeft gek genoeg al zoveel rust om een paar focuswoorden te hebben! Er zijn 1000 projecten te bedenken in huis, manieren van opvoeden die ik meer zou willen toepassen en andere dingen die leuk zijn om te doen. Maar door samen te kiezen voor deze woorden, staan de neuzen dezelfde kant op en kunnen we hier ook als gezin mee aan de slag gaan.

Zo doen we op zondagavond tijdens het toetje een dankbaarheidsrondje. In het begin ging het wat stroef en niet altijd van harte, maar als je eenmaal op gang bent gekomen, blijven er maar dingen op ploppen om dankbaar voor te zijn. En op de derde zondagavond zei onze peuter uit zichzelf: ik ben dankbaar voor Opa en toetjes! Mooi hè?

Inmiddels zijn we een paar maanden verder en heeft de coronarealiteit ons onverwacht nog meer richting onze kernwaarden geduwd. De eenvoud van het leven nu (namelijk: thuis, dag in dag uit) blijkt niet altijd zo eenvoudig. En met ‘rust’ bedoelden we niet per se helemaal geen sociale contacten meer... Maar toch heeft het ook wel iets. We zijn super dankbaar voor onze tuin en de lente (stel dat het nu winter zou zijn!). En we proberen tevreden te zijn met wat we nu wel hebben.

Met natuurlijk onze (bijna-dagelijkse) ik-moet-NU-even-alleen-zijn-momenten. Want laten we eerlijk zijn; het is een stuk makkelijker om dankbaar en tevreden te zijn, wanneer je ook af en toe in je uppie een rondje door de buurt kunt lopen, zonder dat er een kind of peuter aan je hangt, op je klimt, of in je oor tettert.

Hoe bewaar jij rust in de chaos? Heb jij (onbewust) een aantal gezinswoorden voor dit jaar?