Mijn blog is dit keer iets later gekomen. De reden hiervan is dat deze blogs voor mij een stukje verwerken is. In al die tijd heb ik geen tijd gehad om stil te staan bij wat er is gebeurt. 

Het is 9 februari en we moeten naar het Oogziekenhuis in Rotterdam. Dit is ruim 1.5 uur rijden, maar de reis leek ontzettend lang. De omschakeling van Eindhoven naar Rotterdam is ook heel groot, alles is daar groot, druk en je weet de weg niet. Gelukkig zit er een parkeergarage om de hoek, en met lood in onze schoenen lopen we richting het Oogziekenhuis.

6 februari 2018 is aangebroken, en we mogen naar de oogarts (lees vorige blogs om te weten wat er aan voor af ging). 

Na 5.5 maand genoten te hebben van jou als baby, viel me iets op.. Brichano zat in zijn wipstoel een fruithapje te eten en te zon scheen op zijn gezichtje. Toen ik hem een hapje gaf zag ik een witte waas in zijn pupillen, en dacht nog hmm vreemd. Er ging een paar dagen overheen en ik bleef het maar zien. Ik had dit ook bij mijn ouders aangegeven en die zagen het ook maar dachten er verder niks bij. Het zat mij niet lekker, en besloot die avond op de volgende dag de huisarts te bellen.

Aangezien er nog weinig bekend is over cataract bij baby's en jonge kinderen, heb ik besloten om hierover te gaan bloggen. Dit zodat er meer bekend over wordt, maar ook zodat een andere mama zich misschien niet alleen voelt hierin.