Aangeboren staar deel 5

Mijn blog is dit keer iets later gekomen. De reden hiervan is dat deze blogs voor mij een stukje verwerken is. In al die tijd heb ik geen tijd gehad om stil te staan bij wat er is gebeurt. 

23 februari 2018 vertrekken mijn moeder, de vader van Brichano en ik richting het Sofia kinderziekenhuis. Het was heel vroeg rond 06:30 en het was nog donker op de weg. Ik mag rijden want dan heb ik de zenuwen beter onder controle, de vader van Brichano naast mij en mijn moeder met Brichano achterin. De reis gaat snel en ik kijk naar de navigatie en het is nog maar 15 min rijden. Ineens denk ik shit vergeten de pleisters met verdovende zalf te plakken, dus snel de auto aan de kant gegooid en geplakt. Ineens voel ik schuldgevoel: wat als ik te laat ben met plakken en hij pijn heeft door mij. Maar dan merk ik dat de zenuwen mij zwak maken. Dit kan niet op dit moment want mijn zoontje mag mijn emoties niet voelen voor zo'n heftige gebeurtenis in zijn leven.

We komen aan bij het Sofia kinderziekenhuis en wist ineens niet meer waar of hoe ik de auto moest parkeren. Gelukkig waren we ruimschoots optijd dus die minuten vertraging waren niet erg. We stappen uit de auto en lopen richting de lift om naar boven te gaan. Toen we boven kwamen wist ik niet meer waar we heen moesten, welke route en waar de balie is om te melden. We waren er zo vroeg dat de receptionisten en gastvrouw/heer nog niet aanwezig was. We hebben een beveiliger aangesproken en die heeft ook naar de balie gestuurd waar we voor Brichano een patiënten pas moesten laten aanmaken. Dit duurde ook ruim een kwartier en toen mochten we door naar de goede afdeling.

We kwamen aan op de afdeling en zaten ontzettend veel kindjes te wachten. Het waren er zoveel dat we opgesplitst werden in 4 groepen. Elke groep van 3 a 4 kindjes kregen een uitslaap kamer toegewezen. Waar ik eerst een super goed gevoel kreeg bij het ziekenhuis, kreeg ik nu het gevoel dat we een "nummertje" waren. Alle kindjes werden aan hun ogen geopereerd, maar allemaal verschillende dingen zoals: het rechtzetten van ogen bij scheelzien, een ander kindje had iets in zijn oog gekregen en Brichano was op dat moment het enige kindje met aangeboren staar. Ineens voel je je dan weer zo alleen.

Ineens kwam er een zuster binnen die zei dat Brichano mee mocht gaan. Waar ik eerst heel stoer zei: 'ik ga met mijn kind mee, want dat hoort een moeder te doen', durfde ik ineens niet meer. Ik stond aan de grond vastgenageld, en dus ging de vader van Brichano mee. Hij kwam na een 15 min terug en zei dat het infuus prikken goed was gegaan. Ik durf niet meer te zeggen hoe lang de operatie duurde, maar wel zeker 1.5 uur. En toen ineens kwam m'n kind binnen gereden. Een infuus in zijn arm en doorzichtige kapjes over zijn ogen. Ik was zo blij dat hij terug was, maar vond het zien van hem ook heel pijnlijk. De verpleegster gaf aan dat ik in de Etos in het ziekenhuis even veiligheidsspelden moest kopen. Waarvoor deze waren werd me niet duidelijk, maar ik moest opschieten want de arts zou nog komen nabespreken.

 Ik ging zo snel als ik kon naar de Etos, heb die spelden gekocht en terug gelopen zo snel als ik kon. Ik kwam binnen en Brichano was wakker. Ik haalde hem uit bed en hij opende zijn ogen. Verwonderd zat hij om zich heen te kijken, en ineens zag hij mij. Hij begon te lachen als nooit te voren en we hebben even fijn geknuffeld. Ineens zag hij de wereld en kwamen alle indrukken binnen.

Uiteindelijk kwam de arts pas 3 uur later binnen, want er was een spoed geval tussen gekomen. Hij liet mij de foto's van de operatie op zijn telefoon zien. Het was heel raar om te zien hoe je kind zijn ogen open worden gehouden door een soort "spreiders" en hoe je ziet hoe ze alles hebben gedaan. De arts zei dat de operatie super goed is gegaan, en dat de staar verwijderd is. Hij legde uit dat Brichano bescherming over zijn ogen had, en deze af mogen zodra hij thuis is. Ik dacht mooi dat doen we wel even! En toen kwamen de woorden: zodra de kapjes af zijn is het de bedoeling dat je met de gekochte veiligheidsspelden zijn armen vast maakt aan de romper. Ik keek hem geschrokken aan en dacht wat is dit nu? De arts legde uit dat Brichano absoluut niet aan zijn ogen mag komen. De eerste reden is infectie gevaar en de tweede reden Brichano heeft baby contactlenzen in zijn ogen met sterkte +29, als daar nu een vuiltje onder komt door het wrijven met de kleine wondjes in zijn oog, zijn de gevolgen niet te overzien. 2 dagen moesten we zijn armen vast spelden op zijn romper en dan mocht het normale leven weer opgepakt worden.

Ik kan jullie vertellen, het vastmaken van zijn armen was de hel. Een kind wat eindelijk kan zien, maar nu niks kan was verschrikkelijk. De nachten was ik bang dat hij zich om zou draaien en dan niet meer terug kon draaien. Om die reden had ik besloten om hem die 2 nachtjes bij mij te laten slapen. Het was drama, maar 2 dagen begon zijn nieuwe leven eindelijk.