“Jij bent hetero”

Het gaat eindelijk goed met de vader van Dochter. Al maanden eigenlijk. Hij komt elke keer netjes op de afgesproken dag en tijd, betaald alimentatie en als hij hier is, is het zelfs gezellig. Dochter moest erg aan hem wennen, maar inmiddels is het voor haar ook normaal en sinds kort noemt ze hem ook “papa”. 

Kortom, ik ben kapot. En dan heeft Sint het land verlaten en moeten we aan de Kerstversiering. Nouja, móet niet, maar Zoon is er dol op. Ik opperde voorzichtig dat ik het niet zo zag zitten met die Kerstboom dit jaar. Simpelweg geen energie om Dochter 50x per dag bij de boom weg te sleuren en alles wat ze eruit trekt, terug te hangen. Een enorm sip en teleurgesteld jongetje. Ok, denken in oplossingen en uitdagingen, niet in problemen. Onze kunstboom is te groot voor op de kast. Bij de bouwmarkt een leuke actie met korting op de kunstbomen en ik tik een klein boompje van 120cm op de kop. 

En dat betekent dat er vervolgstappen zijn. Het komende jaar moet ik focussen op terugkeren in eigen functie, maar er zijn een aantal dingen waardoor het niet zeker is dat dit ook zal lukken. Daarom moet ik ook gaan uitkijken naar ander werk, want binnen dit bedrijf zijn de functies beperkt, of de reistijd niet te doen als alleenstaande moeder (zonder sociaal netwerk).

Het is veel te vroeg. Ik ben geen ochtendmens, nooit geweest, ja, als baby misschien, maar ochtenden zijn voor mij echt hel. 

Ik krijg de eventuele mogelijkheid om terug te keren naar mijn oude filiaal. Heel fijn, ik had en heb daar veel meer aansluiting met collega’s en het scheelt mij bijna een uur reizen per werkdag. Eerst op gesprek. Het gesprek heb ik met twee leidinggevenden. Maar dan gaat er één van hen moeilijk zitten doen over mijn beschikbaarheid. Hij wil dat ik minstens twee koopavonden doe en twee zaterdagen of een zaterdag en een zondag per vier weken. Ik weet echt niet op hoeveel manieren ik nog kan zeggen “alleenstaande moeder zonder sociaal netwerk”. En van het hongerloontje wat ik bij hen verdien, kan ik ook geen oppas betalen.

Twee weken vrij, om leuke dingen met de kinderen te doen (vooral met Zoon). Maar ík wil ook vakantie! Ik ben zó moe de hele tijd. Dochter is net 1 jaar oud geworden; nu weer op zoek naar het nieuwe ritme. Ik wil niet elke dag bezig zijn met wasjes (draaien, ophangen, vouwen, opbergen en dan weer opnieuw), stofzuigen en poetsen omdat ik een stel varkentjes heb gebaard. Ik wil geen hele vieze poepluiers verschonen van een draaikont die niet stil ligt. Met plas is dat al vervelend, met poep is dat nog véél erger. Ik. Wil. Rust!

“Mam”. Ik lig diep in slaap en ergens dringt er heel vaag, heel langzaam het harde gefluister naar binnen. Mam? Komt me bekend voor. Mam, mam, hmm, moet ik hier iets mee? Ik hoor het weer “mam”. Mmm-ah-mmm. Ik begrijp het niet. Terwijl mijn onderbewustzijn logica probeert te vinden in de klanken in een wirwar van mensen, plaatsen, spullen en letters hoor ik ineens geschreeuw “MAM!!” Ik schiet overeind. Shit, Zoon! Hij roept mij! Nachtmerrie? Slaapdronken stap ik snel mijn bed uit en waggel zo snel als ik kan naar zijn kamer. Het duurt even voor ik begrijp wat ik zie. Hij zit op zijn hoogslaper, in het “trapgat” met zijn handen voor zich gevouwen in een kommetje en van elke tree van de ladder druipt kots. Een nieuwe golf schiet uit zijn mond en ik ontwijk nog net de grootste lading, maar een paar spetters op mijn voet, been en shirt kan ik niet voorkomen. Hij kreunt. “Ik ben *blrp* misselijk.” zegt hij met een zielig stemmetje. “Oh jochie toch” En nu? Nadenken, focus. De kots ligt overal. De ladder, de grond, de muur, zijn voeten. “Ik kom zo terug lieverd”, beloof ik hem, terwijl ik met mijn handen in mijn haar terug naar mijn kamer loop. Ik kan niet nadenken. Ik kijk op mijn telefoon hoe laat het is. 1:00 uur. Ok, en nu? Emmer! Ik pak snel een emmer uit de badkamer die altijd onder Dochter haar badje staat om het badwater in op te vangen, die nog vol met water staat. Ik gooi hem, op een klein laagje water na, leeg en geef de emmer aan Zoon. Ok, dat is 1. En nu? Emmer! Sop! Doekje! Ik snel langs zijn kamer, verzeker hem nog een keer dat ik zo terugkom en snel de trap af voor de benodigde spullen. Terug op zijn kamer ga ik aan de slag, eerst de bovenste laddertrede en zijn voeten. Terwijl de kots in mijn emmer klettert, moet ik zelf mijn eigen kokhalsneiging onderdrukken, wat nog maar net lukt. Dan de rest van de ladder, de grond, ik pak ook nog de muur mee en in het halfdonker kijk ik of ik alles heb. Geloof het wel. Ik vraag of hij naar beneden kan komen (van zijn bed af). Hij weet het niet zeker. Ok, ik kom zo terug. Ik gooi mijn vieze sopwater weg, spoel de emmer nog een paar keer om, nieuw laagje water erin en ik ruil deze, iets kleinere emmer, om met de emmer die hij vast heeft. Ik wil de ondergespuugde emmer legen, en hoor dat Zoon achter me aangekomen is. Ik kijk naar zijn verdrietige snoetje. “Gaat het jochie?”