Mama wil óók vakantie!

Twee weken vrij, om leuke dingen met de kinderen te doen (vooral met Zoon). Maar ík wil ook vakantie! Ik ben zó moe de hele tijd. Dochter is net 1 jaar oud geworden; nu weer op zoek naar het nieuwe ritme. Ik wil niet elke dag bezig zijn met wasjes (draaien, ophangen, vouwen, opbergen en dan weer opnieuw), stofzuigen en poetsen omdat ik een stel varkentjes heb gebaard. Ik wil geen hele vieze poepluiers verschonen van een draaikont die niet stil ligt. Met plas is dat al vervelend, met poep is dat nog véél erger. Ik. Wil. Rust!

Omdat ik nog deels in de ziektewet zit, grapten mijn collega’s waarvan ik dan vakantie had, “je werkt toch niet?”. Ik vind het alles behalve grappig. Ik zou ook veel liever gewoon een normaal leven willen kunnen leiden, in plaats van lijden. Ik walg elke dag steeds meer van mijn lichaam, maar ik kan simpelweg de energie niet opbrengen om te sporten, laat staan de praktische kant ervan. Ik ging voorheen 3 á 4 keer per week. Nu is mezelf douchen en aankleden al topprestatie. 

Op haar verjaardag ontvang ik een hoop berichtjes, ook één van Jeffrey: “Gefeliciteerd met onze dochter”

Onze? Hoezo onze?! Waar was jij het afgelopen jaar?! Alle gebroken nachten, alle (poep)luiers, alle krampjes en doorkomende tandjes. Ik heb ze allemaal alleen gedaan. Dat ze met zijn zaad verwekt is, maakt hem wat mij betreft geen vader. Ik ben laaiend en reageer pas als ik enigszins afgekoeld ben, met een simpel “dankjewel”. Hij moet niet denken dat ik hém ga feliciteren met míjn dochter.

Een tijd geleden hadden we ook weer zo’n zinloze discussie. Hij kwam weer eens niet op de afgesproken bezoekdag, het was “te kort dag”, het was “niet duidelijk”, kortom, de smoesjes werden weer allemaal uit de kast getrokken. Maar hij zal nooit eens een keer te veel of te vroeg komen omdat het “zo onduidelijk” is. Nog altijd blijft hij vasthouden aan een illusie. Wat mij betreft blijft hij gewoon weg, maar nee, hij wil “zijn kind” zien. Zeiken aan mijn hoofd, maar afspraken nakomen, ho maar. Hij zei dat ze, als ze ouder is, vanzelf wel naar hem toekomt en dat zijn deur dan voor haar openstaat. “Als je dat verwacht, zal je nu toch echt wat meer [tijd] moeten investeren.”

“Dat zullen we nog wel zien hè.” was zijn antwoord.

Vandaag zat ik er echt weer helemaal doorheen. Huilend stond ik een enorm doorgelekte poepluier te verschonen van een klein meisje was totaal niet stil wilde liggen. Ze móest stil liggen; dus uiteindelijk waren we samen aan het huilen.

Mama wil vakantie!