Nachtbraker

“Mam”. Ik lig diep in slaap en ergens dringt er heel vaag, heel langzaam het harde gefluister naar binnen. Mam? Komt me bekend voor. Mam, mam, hmm, moet ik hier iets mee? Ik hoor het weer “mam”. Mmm-ah-mmm. Ik begrijp het niet. Terwijl mijn onderbewustzijn logica probeert te vinden in de klanken in een wirwar van mensen, plaatsen, spullen en letters hoor ik ineens geschreeuw “MAM!!” Ik schiet overeind. Shit, Zoon! Hij roept mij! Nachtmerrie? Slaapdronken stap ik snel mijn bed uit en waggel zo snel als ik kan naar zijn kamer. Het duurt even voor ik begrijp wat ik zie. Hij zit op zijn hoogslaper, in het “trapgat” met zijn handen voor zich gevouwen in een kommetje en van elke tree van de ladder druipt kots. Een nieuwe golf schiet uit zijn mond en ik ontwijk nog net de grootste lading, maar een paar spetters op mijn voet, been en shirt kan ik niet voorkomen. Hij kreunt. “Ik ben *blrp* misselijk.” zegt hij met een zielig stemmetje. “Oh jochie toch” En nu? Nadenken, focus. De kots ligt overal. De ladder, de grond, de muur, zijn voeten. “Ik kom zo terug lieverd”, beloof ik hem, terwijl ik met mijn handen in mijn haar terug naar mijn kamer loop. Ik kan niet nadenken. Ik kijk op mijn telefoon hoe laat het is. 1:00 uur. Ok, en nu? Emmer! Ik pak snel een emmer uit de badkamer die altijd onder Dochter haar badje staat om het badwater in op te vangen, die nog vol met water staat. Ik gooi hem, op een klein laagje water na, leeg en geef de emmer aan Zoon. Ok, dat is 1. En nu? Emmer! Sop! Doekje! Ik snel langs zijn kamer, verzeker hem nog een keer dat ik zo terugkom en snel de trap af voor de benodigde spullen. Terug op zijn kamer ga ik aan de slag, eerst de bovenste laddertrede en zijn voeten. Terwijl de kots in mijn emmer klettert, moet ik zelf mijn eigen kokhalsneiging onderdrukken, wat nog maar net lukt. Dan de rest van de ladder, de grond, ik pak ook nog de muur mee en in het halfdonker kijk ik of ik alles heb. Geloof het wel. Ik vraag of hij naar beneden kan komen (van zijn bed af). Hij weet het niet zeker. Ok, ik kom zo terug. Ik gooi mijn vieze sopwater weg, spoel de emmer nog een paar keer om, nieuw laagje water erin en ik ruil deze, iets kleinere emmer, om met de emmer die hij vast heeft. Ik wil de ondergespuugde emmer legen, en hoor dat Zoon achter me aangekomen is. Ik kijk naar zijn verdrietige snoetje. “Gaat het jochie?” 

“Niet echt”.

Zijn pyjama is ook helemaal vies. Ik zet hem in de douche om in elk geval zijn handen en voeten goed te kunnen wassen. Ik ga op zoek naar een schone pyjama, maar vind alleen een shirt met korte mouwen, de rest van de pyjamabroeken zijn lang. Dan maar geen broek. Ik vraag of hij zijn pyjama uit kan trekken, en nog net op tijd kan ik voorkomen dat hij alle viezigheid in zijn gezicht en haar krijgt bij het uittrekken van zijn shirt. “Wil je vannacht bij mij slapen?” Hij knikt. “Wil je dan je eigen kussen en een knuffel?” Hij knikt weer. “Beer en hond” oei, die zijn bijna net zo groot als hijzelf. Ik lach een beetje en zeg dat ik óók nog in bed moet passen. Hij knikt begrijpend en zegt “dan in elk geval hond.” Ik breng hem naar mijn bed, emmertje ernaast, en ga terug naar zijn kamer voor zijn kussen en knuffel. Ik bekijk de trap nog een keer goed, maar zie niks en op hoop van zegen beklim ik de ladder. Ik zie dat beer als een soort hoofdkussen bovenop zijn kussen gebruikt is en besluit dat ze dan prima allebei mee kunnen. Het is nog een heel gedoe om de twee knuffels en het kussen van het bed (en vooral de ladder) af te krijgen en ik vloek een keer zacht omdat ik blijf hangen. Hij kijkt dolgelukkig dat ik allebei de knuffels heb meegenomen en installeert zich in mijn bed. Ik bedenk dat de rest wel tot morgen kan wachten en ga naast hem liggen. Ik kijk op mijn telefoon. 1:45 uur. Zucht. Ik probeer te slapen, maar het lukt niet meteen. Blijkbaar val ik toch in slaap, maar voor mijn gevoel word ik een uur later wakker van babygekrijs. Huh? 5:40 uur. Ik loop haar kamertje in, ik zie dat ze wéér meer waterpokken erbij heeft en dat ze flink is doorgelekt met dunne poep. Terwijl ik aan de slag ga, komt Zoon, die zich duidelijk stukken beter voelt, haar kamertje binnen. “Mam, ik snap best dat je dat vannacht niet kon zien, maar er ligt nog heel veel kots in mijn kamer.” A new day has begun.