Ziektewet

En dat betekent dat er vervolgstappen zijn. Het komende jaar moet ik focussen op terugkeren in eigen functie, maar er zijn een aantal dingen waardoor het niet zeker is dat dit ook zal lukken. Daarom moet ik ook gaan uitkijken naar ander werk, want binnen dit bedrijf zijn de functies beperkt, of de reistijd niet te doen als alleenstaande moeder (zonder sociaal netwerk).

De arboarts, waar ik ontzettend veel geluk mee heb gehad, is nu van mening dat ik er best een ochtendje bij kan pakken. Ik wil protesteren, ik wil zeggen dat ik, hoewel ik geen religie aanhang, toch elke ochtend dat het lukt om op tijd op te staan, alle goden en het universum erbij op mijn blote knietjes dank.

Maar ik weet dat het geen zin heeft. Mensen die niet exact ervaren hoe het is om zo veel moeite met ochtenden te hebben, begrijpen het gewoonweg niet. Dat het echt geen luiheid of onwil is, maar onmacht. Dat ik daarbij zó moe ben, dat ik vaak gewoon door mijn wekker en roepende kind niet wakker word.

De arbeidsdeskundige die ik spreek zegt dat ik begeleiding krijg bij het zoeken naar iets anders. Wat die begeleiding precies inhoudt, kan hij me echter ook niet vertellen. Hij stuurt mij wel via de post een beroepskeuzetest, waaruit moet blijken in welke richting ik kan beginnen met zoeken. (Met de uitslag van deze test kan ik ook weinig. Ik zie bij de uitsag maar twee beroepen die mij wel leuk lijken)

Ik heb al van alles gedaan, ik voel me ook nergens te goed voor, maar veel banen zijn lichamelijk gewoon te zwaar voor mij. Ik heb alleen geen diploma’s die mij aan een kantoorbaan of receptiewerkzaamheden kunnen helpen, dus dat is ook nog een uitdaging. 

De zekerheid van het vaste contract, wat ik nu heb, kwijtraken, vind ik ook een hele enge gedachte, maar ik vind het idee van weer met plezier naar mijn werk kunnen ook wel heel fijn.