A.L. (Anonieme Lesbiënnes)

“Jij bent hetero”

Het “klinkt” als een beschuldiging. Voor mij. Geen idee of het ook zo bedoelt is, of gewoon een constatering. Dat is zo verrot aan de geschreven taal. Geen intonatie.

Ik voel me echt beledigd. Hoezo “hetero”? Wie zegt dat? Ja, ik heb twee kinderen, van twee mannen, maar maakt dat mij meteen hetero? 

Ik denk na, heel veel, ga ver terug;

12 jaar oud was ik, ik had al een b-cup. Blij dat ik er, stiekem, mee was. Ik werd een vrouw! Mijn eigen set borsten! Ok, en als ik volwassen was, mocht misschien Brad Pitt er ook wel van genieten. Maar nee, ik had er geen rekening mee gehouden, dat met die borsten, ook de aandacht van alle jongens uit de klas kwam. En dat was super irritant! Dan wilde ik liever ook een jongen zijn. Maar met borsten... ofzo..

14 jaar was ik, toen ik zo enorm-tot-over-mijn-oren-smoor-verliefd werd op Anne. Dag en nacht wilde ik bij haar zijn, ik kon amper slapen of een hap door mijn keel krijgen. Als ik haar op school zag (helaas zat ze in een andere klas), was mijn hele dag weer goed. Ik vertelde het zelfs mijn moeder.

“Mama? Ik ben verliefd”

“Oh, leuk”, antwoordde ze afwezig.

“Op een meisje.”

Ze begon te lachen, zei dat dat wel over zou gaan. Haar jongste broer is homo; dit was zó’n onverwachte reactie! 

Ik en mijn beste vriendin, stonden tijdens de pauze stiekem sigaretjes te roken met Anne. Ik kon mijn ogen niet van haar afhouden, probeerde heel onopvallend te zijn, en was ondertussen doodsbang dat íemand er achter zou komen, dat ik zo verliefd was.. op een meisje. Ik fantaseerde dat Anne mij op een dag na schooltijd op zou wachten en bekennen dat ze verliefd op me was, en mij dan zou zoenen. 

Ik heb geen idee meer hoe Anne eruit zag. - Ik heb ook maar een halfjaar tegelijk met haar op school gezeten, voordat ze verhuisde en van school wisselde. Kapot was ik er van. - Wat ik wél nog weet, is dat ze prachtig lang haar had, tot over haar billen. Aan elke vinger droeg ze minstens 1 ring. Ik zei een keer dat ik haar ringen cool vond. Ze schoof er twee van haar ene pink en gaf ze me. “Alsjeblieft. Voor jou. Mag je houden.” Glimlachte ze. Mijn hart maakte zó’n sprong, dat ik bang was dat iedereen het zou horen. De ringetjes heb ik nog steeds. 

Ik heb vriendjes gehad. Best veel ook wel. Maar ik ben nooit meer zo verliefd geweest, als op Anne. Tot 2015. Toen ik in de sportschool Emma zag. Op slag verliefd was ik. Weer enorm-hoteldebotel-tot-over-mijn-oren-smoor-verliefd. Ze bleek in de sportschool te werken. Ze bleek lesbisch. Mijn hart zong. Ze bleek in een relatie. Mijn hart brak een beetje. 

Twee jaar later, zijn we binnen een paar maanden, beiden single geraakt. Ik was uit met vrienden, dronk iets te veel, en vertelde haar met een kus foto via snapchat, dat zij de mooiste vrouw was, die ik ooit had gezien. Ze lachte, zei dat dacht dat ik “van de mannen was.” Ik weet niet meer wat ik heb geantwoord. Twee dagen later, zag ik haar in de sportschool. Ik durfde haar nauwelijks aan te kijken. Ze maakte er een grapje over. Of het “gezellig” was geweest? -vroeg ze lachend. (Gezellig=veel alcohol gedronken). Ik wilde door de grond zakken. Maar ik lachte, met het schaamrood op mijn kaken, mee. Begin van de avond, diezelfde dag, stuurde ze een snap van zichzelf, met haar shorts aan 1 kant een beetje omlaag getrokken, en haar shirt een beetje omhoog. Ik wist niet wat ik moest antwoordden, en deed het met smiley’s.

En toen bleek ik zwanger. Van die ene man dus. 

Vorig weekend, had ik ook gezellig een “bel-date” met een vriendin. (Je videobelt met elkaar en drinkt er een glaasje bij, 🥂). Nadat we hadden opgehangen, en ik toch nét een glaasje teveel ophad, begaf ik mij naar snapchat. Ik vraag Emma of alles goed gaat.

“Lekker, met jou?”

“Ook. Al nieuw geluk in de liefde gevonden?”

“Alles rustig. Jij?”

“Nee, ik wacht rustig op de dag, dat jij je realiseert hoe leuk ik ben.” Kut. Ik heb het echt gestuurd. Er staat dat ze aan het typen is en ik merk hoe zenuwachtig ik ben. Wat gaat ze zeggen...? ‘Emma is aan het typen..’ en het verdwijnt weer. Maar geen bericht. ‘Emma is aan het typen...’ en het verdwijnt weer. Ik vraag me elke keer af, of dat is omdat de ander iets typt, zich bedenkt, alles wist, even nadenkt, en dan weer begint met typen (wie het weet mag het zeggen). Nog 2x verschijnt en verdwijnt het berichtje ‘Emma is aan het typen...’ en dan... voelt het als een klap in mijn gezicht.

“Grapjas.

Jij bent hetero”

Ik wil schreeuwen “ben ik níet! Ik ben verliefd op jóu!” Ik wil dat ze mij gelooft! Ik wil dat ze mij ook leuk vind! Ik merk het, door die paar woordjes, hoe sterk ik het na al die jaren nog steeds wil en voel. 

“Waarom denk je dat?” Is echter het enige wat ik terugstuur.

Ze antwoord niet. Shit. Shit shit shit, ik móet nog iets sturen. Nee, niet doen. Maar ik móet! 

“Ik vind je echt hééééél erg leuk en het spijt me als je je daardoor ongemakkelijk voelt.” Stomme kleuter die ik ben. “Ik vind je echt heeeeel leuk? Ik ben toch geen 12 meer? 

‘Emma is aan het typen..’ verschijnt en verdwijnt weer een paar keer in beeld. Yes! Ik heb haar “aandacht” nog. Maar wat zal ze zeggen..? Ik ben nóg zenuwachtiger dan eerder.

“Is okay..”

Shit. Kut. 

Hallo mamaplaats, mijn naam is Jules, en ik denk dat ik op vrouwen val.

N.B. Alle gebruikte namen zijn gefingeerd.