'April 2014: zenuwachtig en gespannen gingen we met de verloskundige mee voor de twintigwekenecho. Ze keek alles na en zei steeds: “Ziet er goed uit – hoofdje goed – buikje gevuld – hartje klopt … “

1,5 jaar is ons mannetje nu. Alles loopt inprinciepe goed. De relatie is weer goed en we hebben net een huis gekocht. Werk is druk. 

Het is 25 April 2014, iets na 15.00 uur. wanneer mijn partner en ik voor een 20 weken echo naar het ziekenhuis gaan. het ziekenhuis werkte samen met de verloskundige praktijk voor wat betreft 20 weken echo's. 

Tja daar gaan we weer. Begin Juli rond 08.00 uur in de ochtend staan we beide met tranen in onze ogen. De kleine man in papa's armen zolang het nog even kan. '' Papa gaat werken voor een hele lange tijd kleine man. Moet je maar goed op mama passen.'' Mijn zoontje van toen 9 maanden snapt er niks van. Papa vertrekt voor 3,5 maand. Ik heb dit soort dagen bewust vrij genomen omdat we nooit weten waneer hij precies weg moet. Zo hebben we soms de hele dag nog samen en andere keer zo als die dag in juli hebben we maar een korte ochtend.  Nadat hij wegreed droog ik mijn tranen, neem een grote hap lucht en denk: dit kan ik best. Hij is wel vaker weg hoor maar tot nu toe vaak maar korte momenten 2 weken soms 3 of 4 maar nooit langer.