Mag ik nog 1tje? Maar als hij niet wil?

1,5 jaar is ons mannetje nu. Alles loopt inprinciepe goed. De relatie is weer goed en we hebben net een huis gekocht. Werk is druk. 

Maar voor mijn gevoel zit ik vast, in de sleur, klem.  Ik zoek iets om me weer lekker op te focussen iets nieuws. Eerst eens gekeken kwa werk. Andere functies gezocht maar weinignwat leuk is met uitdaging en te combineren met een defensie gezin en een peuter. Na veel zeuren wel de mogelijkheid gekregen om naar het buitenland te gwsn voor een paar maanden. Leuke uitdaging maar nu het geregeld is weet ik niet of ik onze zoon zolang alleen wil laten met zn papa. Niet dat papa slecht is maar ondat hij juist veel weg is is hebben mijn zoon en ik een enorm sterke band en trekt hij erg veel naar mij. Dus misschien is werk toch niet de plek om vooruit tegaan nu. Misschien beter stabiel aan het werk blijven zodat ik alles kan opvangen wanneer mijn partner weer weg moet. 

Onze zoon is geweldig elke dag haal ik er veel plezier en geluk uit. Hij leert enorm snel en kan en wil al veel zelf. Alleen is hij af en toe te alleen. Hij heeft iemand nodig om ook thuis mee te spelen. Iemand waarmee die kan leren hoe je mama's aandacht moet delen. Hij gaat 4 dagen naar een super gastouder waar die genoeg leerd over delen en soelen met andere kindjed in verschillende leeftijden van 0-4 jaar. Dat gaat super maar ik heb echt het gevoel dat hij nog iets mist. Hij vind babies zo leuk! En ik voel voor mezelf ook dat ik daar aan toe ben. Ik wil weer zwanger raken, de kwaaltjes neem ik voor lief en ook de bevalling zou ik zo graag nog eens willen doen. Daarna de eerste weken met zo'n klein mini kindje! Oh lijkt me geweldig!!

1 probleem alleen. Mijn partner wil niet nog en kindje. In iedergeval niet de komende jaren want zegt hij: Ik heb al geen tijd voor 1tje. Daarnaast staan kindjes heel dicht bij je waardoor , wanneer er iets gebeurt ze ook veel pijn en verdriet kunnen veroorzaken en ook daar is hij heel bang voor. 

Waarom? De eerste zwangerschap liep niet lekker. Met 20 weken echo bleek ons zoontje een ernstige hartafwijking te hebben waar hij zodranhij geboren werd gelijk voor moest behandeld worden om de eerste dagen tot aan de openhartoperatie te kunnen overleven. Toen de  operatie 6 slopende uren en de eerste nachten kinder IC. Een enorme rollercoaster aan emoties. En ineens alles medisch en dat terwijl ik lekker thuis wou bevallen zonder gedoe enkel mijn partner en een verloskundige omdat het moet. Lekker in mijn eigen omgeving. 

Ik wil zograag een keer mee maken hoe het is als goed loopt en het kindje gezond is. Hoe de kraamtijd is zonder angst dat je misschien niet eens een kindje mee naar huis kan nemen. Te bevallen zonder angst , want zolang de kleine in mijn buik zat was hij veilig. Zodra die geboren zou worden zou het hele gedoe beginnen met al die artsen, verpleegsters, infusen....  Ik wil het nu goed doen!  Ik ben dol gelukkig met ons zoontje alleen baal ik van mijzelf. Hoe alles gegaan is. Ik wil een 2de kans en een 2de wondertje... Hoe moet dat als hij niet wil. Het  betekend voor mij een mooie stap vooruit. Een leuke toekomst en een nieuwe uitdaging...