Samen maar toch alleenstaand

Tja daar gaan we weer. Begin Juli rond 08.00 uur in de ochtend staan we beide met tranen in onze ogen. De kleine man in papa's armen zolang het nog even kan. '' Papa gaat werken voor een hele lange tijd kleine man. Moet je maar goed op mama passen.'' Mijn zoontje van toen 9 maanden snapt er niks van. Papa vertrekt voor 3,5 maand. Ik heb dit soort dagen bewust vrij genomen omdat we nooit weten waneer hij precies weg moet. Zo hebben we soms de hele dag nog samen en andere keer zo als die dag in juli hebben we maar een korte ochtend.  Nadat hij wegreed droog ik mijn tranen, neem een grote hap lucht en denk: dit kan ik best. Hij is wel vaker weg hoor maar tot nu toe vaak maar korte momenten 2 weken soms 3 of 4 maar nooit langer. 

Je kan wel even zonder hem toch ? roepen mensen.  Of : Die paar maanden zijn zo voorbij hoor!  Misschien wel maar de eerste week is het zwaarst vind ik altijd. Dan moet ik er weer helemaal in rollen. En moet zeggen het word er niet altijd makkelijker op. Een slechte avond met de kleine man of bulten was. Soms is het dan zo fijn om even de kleine man aan papa af te geven zodat ik even nieuwe energie kan krijgen en er weer tegen aan kan. 

Daarnaast is het zo dat als hij er wel is hij het meeste huishouden doet en ik voornamelijk met Aeden bezig ben. Ik breng hem s'ochtends weg, ga werken, haal hem weer op rond 17.00 uur , geef hem eten, speel nog even en breng hem naar bed. We koken allebei wel maar de rest van het huishouden gebeurd toch echt door hem. Hij wast, vouwt en strijkt alles ( ja alles! ook ondergoed als hij de kans krijgt XD) , pakt de stofzuiger en boent de badkamer en het toilet. Een echte huisman. De afwas doen we dan nog wel samen en de boodschappen zijn mijn afdeling. Doordat hij dit altijd allemaal doet ben ik misschien een beetje verwend en elke keer als hij weg is gebeurt het minimaal. Nu kan je voor een paar weken best je was schoon maar on opgvouwen op zolder laten liggen maar maanden kan weer echt niet. Dus ik moet aan de bak en het valt me zwaar. Elke dag naar het werk ben ik kapot maar ja, '' Ik wou kinderen'' zoals iedereen altijd maar tegen me blijft roepen dus dan moet je maar gewoon verder. Serieus!! Hulde aan de echte alleenstaande mama's zoals bv. mijn moeder (4 kids en sinds 2002 alleenstaand en ook nog eens financieel heel erg hard treken aan de touwtjes om alles rond te krijgen! ). Elke ochtend kom ik gapend op mn werk en elke avond plof ik om half 8 op de bank en denk: ik ben kapot! ik wil naar bed. Maar nee: eerst nog afwassen tassen inpakken voor morgen, de was ophangen en dan kunnen we naar bed of toch nog even een half uurtje voor mezelf. Eventjes tv kijken. 

"Jij wou kinderen" wat is dat toch voor een opmerking. Elke keer als ik hem hoor gaan mn nekharen overeind staan. Ja ik mocht een prachtig wonder krijgen. Kinderen wil je samen en ja met dit beroep weet je dat je er wel eens alleen voor staat maar daar kies ik toch niet voor. Je kiest toch om samen te zijn met je kind(eren) en je partner niet om 70% van het jaar , elk jaar er alleen voor te staan. En ja tuurlijk ik wist van te voren dat mijn partner wel eens weg zou zijn maar dat wil niet zeggen dat ik van hem hou omdat hij weg gaat en dat ik kinderen wil omdat hij zoveel weg is. Net alsof het mijn eigen schuld is dat hij veel weg is. zo klinkt het. 

Das dan toch hetzelfde als een vent die zn hond uitlaat. Die hond schijt ergens neer en dan moet die man het opruimen maar klaagt er over. Tja . Hij wou zelf een hond. Dan mag je niet klagen ? Als je wat wil?  Zelfs al heb je de leukste baan op de wereld en de liefste kinderen zelfs dan mag je toch best eens ff je stoom afblazen en een keertje klagen?

Anyway terug naar het onderwerp. Een tijdje terug kwam ik toen ik bij mijn moeder was een ouder school vriendin tegen. Naja destijds niet zo zeer een vriendin maar gewoon iemand die je af en toe tegen komt. Ze vertelde dat haar vriend weg was voor 4 maanden en dat ze het best zwaar vond alleen. Toen ik vertelde dat ook ik dat erg zwaar vond gingen haar ogen twinkelen. Een twinkeling van : He, He eindelijk iemand die het snapt. En zij hebben geen kinderen maar dan nog. ook zij woont net als ik pas sinds ze met haar vriend is voor het eerst opzichzelf en gelijk samen. Daardoor  heb je nooit echt zelf alles kunnen ontdekken en leren waardoor je naar mijn idee toch ergens iets mist. En wil niet zeggen dat je dan niet alleen kunt zijn of niet alleen je huishouden draaien maar het zelfvertrouwen dat je het echt alleen kan is niet heel erg groot op het moment zegmaar. Bij mij gaan ook altijd allemaal gedachtes door mijn hooft. Stel dat mijn auto kapot gaat of dat er iets met het huis gebeurd of "afkloppen!! '' dat er iets met hem gebeurt of die kleine man! Hoe ik dan reageer weet ik echt niet. Tot nu toe gaat het behoorlijk goed moet ik zeggen en je ''went'' er soort van aan dat je alleen de boel draaiend moet houden. Langzaam maar zeker komt het zelf vertrouwen er weer dat ik het echt wel alleen kan. Toen ik dit zo vertelde aan haar herkende ze het in zichzelf en was blij dat ze met iemand kon praten. En ondanks dat we nooit echt vriendinnen zijn geweest praten we nu toch al weken en dan voel je je toch een stuk minder alleen. 

Toch zit er wel ook een verschil in mama's die zelf ook in het bedrijf werken en mama's die er niet bij werken. Toevallig werk ik op basis als mijn vriend. We zien elkaar doorgaans op het werk bijna nooit omdat hij een totaal ander soort functie heeft als ik. Echter  ken ik inmiddels onwijs veel collega van hem en veel mensen over de hele basis. Daardoor hoor ik ook veel van mensen die daar zijn, heengaan of net terug komen. Dit zijn vooral de grappige dingen maar zo nu en dan komt er ook iemand zn verhaal bij me doen wat dan niet zo vrolijk en gezellig is. Een paar maanden geleden nog zijn er collega's overleden. Voor zij weg gingen sprak ik ze af en toe en heb een aantal dingen moeten regelen voor het ophalen van hun lichamen en de uitvaart.  Het komt dan erg dicht bij en er word door veel mensen over gesproken. En dan is het soms niet heel fijn als je ook ''binnen'' bent. Af en toe kan je beter een vrouw zijn die gewoon een heel ander beroep doet en hier en daar op het nieuws eens wat hoort maar weet dat haar mannetje zo goed als veilig zit in een gebied met een aircootje in een containertje met bepansering. kilometers van het gevaarlijke gebied af. 

Door het gesprek met die oude schoolvriendin ben ik geïnspireerd geraakt om toch maar eens een blog te gaan schrijven er zullen vast 1000den meer dames zijn die met of zonder kids de boel alleen moeten laten draaien wanneer manlief (weer) weg is voor zijn werk. 

Weet dames, Jullie zijn niet alleen en we willen elkaar graag even een hart onder de riem steken. Want soms, soms mag je best even klagen, zeuren en schreeuwen dat je er klaar mee bent. Soms heb je gewoon even een knuffel of goed woordje nodig om je weer energie gegeven zodat je er weer even tegen kan! Dit is menselijk en ook ik heb dat nodig.