'Mahaaaam!' Send. Ik gooi de e-mail waar ik aan zat te werken over de schutting en loop de trap af - in de richting van de uitroepen van mijn dochter.

Ik luister naar het lachsalvo aan de andere kant van de lijn. Dat inmiddels overgaat in een verontrustend geproest. ‘Bas, doe je het nog?’ Meer geproest. ‘Ver-‘. ‘keer-‘. ‘de’. ‘gat’. Hij lijkt het nog te doen. Ik heb geen medelijden met hem. Laatst kwam de cola uit mijn neusgaten, omdat Bas besloot een walrus na te doen. Out of the blue. Midden in een gesprek.

Ik kijk opzij. ‘Heb je één tel?’ De au-pair van Quint’s vriendje knikt. ‘Max! Wil je even komen?’ Terwijl de kleine stuiterbal over het schoolplein naar me toe huppelt sluit ik snel Quint’s speelafspraakje kort. Oké. Done. Nu Max.

'Max. Serieus. Waarom echt?' Ik kan nog net voorkomen dat Max ook haar hoofd met bijbehorende bos rode krullen in het zand van de zandverstuiving parkeert om de zojuist aangekondigde 'zandengel' te maken. Note to self: ik geef punten voor het feit dat ze het aankondigde. Dat scheelt straks een intensieve kamsessie om elk korreltje zand uit haar krullen te krijgen. En de veldslag die daar onherroepelijk mee gepaard gaat.

Max’ vriendinnetje Louise kijkt me wijsneuzerig aan. Met haar wijsvinger wrijft ze over de letters op mijn pols. Ik lach. ‘Ja, terrorkabouter, dat weet ik.’ Ik doe mijn best om haar streng aan te kijken. En faal jammerlijk.

Ik kijk op van mijn laptop. Aan de andere kant van de eettafel – en favoriete werkplek – zit Max met haar vriendje Leo. Een wirwar van viltstiften verspreid rondom twee inmiddels fel ingekleurde A4-tjes. ‘Ik vind de ring vast wel mooi, hoor.’, antwoordt Max stellig. ‘Maar als je ‘m niet mooi vindt moet je het zeggen.’ Ze kleuren al kletsend geconcentreerd verder.

Ik wacht geduldig tot onze hond Scottie klaar is met het bewateren van die eenzame madelief links van me. Je kunt zeggen wat je wilt, maar de gecastreerde goedzak is wel grondig.

Oktober 2021