'Ik zou willen dat ik dat ik dit verzon.'

Ik wacht geduldig tot onze hond Scottie klaar is met het bewateren van die eenzame madelief links van me. Je kunt zeggen wat je wilt, maar de gecastreerde goedzak is wel grondig.

‘Shut the front door, Chris. Dit verzin je.’, hoor ik aan de andere kant van de lijn. Rondje met het hondje en bijkletsen met vrienden: gouden combo. Weinig gracieus als ik ben ‘snort’ ik er origineel een lach uit. ‘Nee, Bas. Echt. Ik zou willen dat ik het verzon.’

‘Chris. Gadverdamme!’ Eens. We zijn het eens. Het was ook redelijk smerig. Maar dat krijg je met kids in huis.

We spoelen terug naar gisterenavond. De befaamde evening rush. Ik sta in mijn slaapkamer een stapel lakens op te vouwen terwijl Quint en Max onder de douche staan. En waarschijnlijk een halve fles Kneipp doucheschuim door het doucheputje schuimen. Mijn battles pickend vertel ik mezelf dat de flessen uit de ‘1+1 gratis’-actie van de Ap (AH) komen. En zet ‘As it was’ van koning keizer admiraal Harry Styles iets harder. Lakens opvouwen wordt draaglijker als je het combineert met een halfzachte poging tot linedancing. Feit.

‘Mam.’ Ik draai het volume omlaag en roep, ‘Ja?’. ‘Mahaam!’ Ik leg het hoeslaken waarmee ik een fors verschil van mening heb (39 jaar verder krijg ik die dingen nog steeds niet strak opgevouwen) neer en loop naar de douche. En tref daar een tafereel aan dat vanaf dat moment als Shitfest 2020 bekend staat.

‘Uhm, ok, lief. Praat me er even doorheen.’ Gentle parenting, Christel. Max kijkt met die grote blauwe kijkers van haar omhoog. ‘Nou, ik had gepoept.’ Dat zie ik. ‘En toen wilde ik de WC schoonmaken. Met die borstel.’ Ook dat zie ik. Exhibit A ligt namelijk in de wc-pot. Ik noteer punten voor de zelfstandigheid. ‘En nu is alles vies.’ Ja. Ook dat zie ik.

‘Gadverdamme, Max. GAD-VER-DAM-ME.’ Quint: stating the obvious. Ik voel een lach opborrelen. En al gentle parentend vraag ik: ‘Wat goed dat je het zelf schoon wilde maken. Hoe kunnen we het een volgende keer zo doen dat niet alles vies is?’ Inmiddels hoest ik mijn lachen weg. Kansloos, want ik voel een schaterlach opkomen.

‘Nou. Uhm. Eerst doortrekken?’ Het fronsrimpeltje tussen haar wenkbrauwen helpt niet. Al hoestend van het lachen klap ik dubbel. Tranen over de wangen. Max snapt er inmiddels niets meer van. ‘Ja, schat, de volgende keer proberen we eerst door te trekken en daarna te borstelen met de wc-borstel.’, proest ik. ‘Maar nu is het vies, mama.’ Meer dan ‘Uhuh.’ krijg ik er niet uit. Max kijkt me vragend aan. ‘Ik’. Proest. ‘Maak.’ Proest. ‘Het.’ Proest. ‘Wel.’ Proest. ‘Schoon.’ Max knikt tevreden en stapt weer onder de douche. Tranen over mijn wangen en hoestend van het lachen pak ik de fles Glorix. En spoel eerst maar eens door. Wie denkt dat het moederschap niet glamoureus is heeft pareltjes als Shitfest 2020 niet meegerekend.

‘Het is nu wel weer schoon.’ Scottie snuffelt aan de zoveelste grasspriet. Die lachbui van gisteren knalt net zo hard terug. ‘Ik wil niet weten hoe, Chris. Ik wil niet weten hoe. Alsjeblieft. Zeg me dat je wel handschoenen aanhad.’ Bulderend van het lachen hoor ik Bas zijn koffiezetapparaat aanslingeren. Met mijn gezicht in de zon loop ik verder. Wie had gedacht dat kids naast heel veel liefde ook een dosis eindeloos entertainment zouden geven?

Lees ook: 'Dat kan ze toch helemaal niet.'