'Zandengel!'

'Max. Serieus. Waarom echt?' Ik kan nog net voorkomen dat Max ook haar hoofd met bijbehorende bos rode krullen in het zand van de zandverstuiving parkeert om de zojuist aangekondigde 'zandengel' te maken. Note to self: ik geef punten voor het feit dat ze het aankondigde. Dat scheelt straks een intensieve kamsessie om elk korreltje zand uit haar krullen te krijgen. En de veldslag die daar onherroepelijk mee gepaard gaat.

'Dit is leuk!'. I feel ya, kleine dame, leuk, maar tien stappen vooruitdenkend denk ik ook aan de aftermath. En acht de kans vrij groot dat er - gezien het feit dat deze zandverstuiving favoriet is bij hondenbezitters - een vrolijke viervoeter in het zand heeft staan plassen. De kans dat een kat na een kaksessie de drolletjes onder een dun laagje zand heeft begraven acht ik nog reëler. Ruim genoeg om de drolletjes niet te zien. Dun genoeg om de autorit terug naar huis tot Stinkfest 2.0 te moeten benoemen. In de categorie 'leuk idee, maar ik heb vragen over de uitvoering' hebben we officieel een serieuze kandidaat. Max ziet dit totaal niet als haar probleem.

'Lief, ik vind je toch minder lekker ruiken met een kattenpisparfummetje.' Ik zet de kleine stuiterbal rechtovereind op haar in wandelschoenen gestoken voetjes. Als een renpaard die de eindstreep ruikt schiet ze onder m'n arm door de zandheuvel af. Luid joelend en lachend. Ik kijk omhoog. Strakblauwe lucht. Zon. En weer naar mijn dochter die uitgelaten door het zand van de Lange Duinen holt. Onze hond Scottie holt achter haar aan. Kwispelend. Vrolijk blaffend. Quint pakt mijn hand en huppelt naast me de zandheuvel af om vervolgens in een relaxte jog zijn zus te volgen. 'Max! Wacht op mij!'

Het is inmiddels een gegeven dat Max met uitgestrekte armen en wijdopen ogen het avontuur dat het leven is tegemoet springt. Al 'joehoe!' roepend. Haar broer is voorzichtiger. Denkt na en maakt een afweging voordat hij iets doet. Maar is vastberaden zodra hij zijn keuze heeft gemaakt. Quint tempert - behoedt - zijn zus waar een beetje voorzichtigheid op z'n zachtst gezegd op z'n plek is. Max sleurt Quint ongebaande paden op en laat hem zien hoe mooi het leven buiten de vaste lijntjes is. En ze maken daarmee niet alleen elkaar's leven zoveel mooier en rijker, maar geven mij ook de kans om de wereld door hun ogen te zien. En hoe mooi die is. Want mooi is die wereld.

Een uur of twee later hollen de kids de voordeur door. Wandelschoenen worden één voor één door de gang geslingerd. Met een zucht pak ik ze op en parkeer ze onder het geIkeahackte (kandidaat voor woord van het jaar) garderobebankje. Ik pick wederom de spreekwoordelijke battles. Scott beelined naar zijn waterbak. De waterspetters van zijn snuit schuddend duwt hij zijn zij tegen me aan voor een knuffel. Onze raspoedel is intens lief, maar ook redelijk lomp. Aan zijn halsband neem ik hem mee naar de hondenhanddoek die bij de voordeur ligt - dat scheelt aanzienlijk in het waterballet in de hal - en zie een briefje met het DHL-logo op de deurmat liggen. Pakket gemist.

Vijf minuten en een tripje naar de buren verder weet ik dat in de enorme doos de over the top lampenvoet zit die ik een paar dagen geleden op de een woonwebsite spotte. Bronskleurig, vogels, bladeren. Het is nooit te. Punt.

Door de discrepantie tussen de afmeting van de doos en de bescheiden afmeting van de lampenvoet zit er in de doos een indrukwekkende hoeveelheid verpakkingsmateriaal. Van die schuimrubber vlokken. Die as we speak door de hele hal liggen. De lampenvoet heeft de reis volledig ongehavend afgelegd, dat dan weer wel. Terwijl ik me serieus afvraag hoeveel vuilniszakken ik nodig heb om die vlokken ons huis uit te krijgen, holt Max de hal in. En staat abrupt stil. Als een uiltje draait ze haar hoofdje naar links. 'Sneeeeeeeeeuw!!!!! Quint! Sneeuw!' Ik zie Quint nog net in reactie op de uitroep van zijn zus de hal inlopen als ik een strijdkreet hoor. En Max met haar armen wijd in de berg verpakkingsmateriaal zie duiken. 'Sneeuwengel!' Schaterlachend neemt Quint een aanloop en duikt erbij. Ik besluit ter plekke dat ik geen andere keuze heb dan er ook bij te duiken. Armen wijd uitgespreid en ogen wijdopen. Die schuimvlokken ruim ik straks wel op. 

Ik ben Christel (39). Bewust alleenstaande moeder van Quint (8) en Max (6). Ik deel dagelijks via Instagram (@christeljaarsma) een kijkje in de liefdevolle chaos die ons leven is. 

Lees ook: "we hebben allebei gekeken, maar uw dochtertje heeft toch echt TWEE nieren!"