"Mam! Ronnie heeft mijn tekening opgegeten!"

'Mahaaaam!' Send. Ik gooi de e-mail waar ik aan zat te werken over de schutting en loop de trap af - in de richting van de uitroepen van mijn dochter.

'Stomme Ronnie!'.

'Post-apocalyptische chaos' dekt bij lange na niet de lading van wat ik aantref in mijn woonkamer. Onze robotstofzuiger zoemt stoïcijns over het parket. De restanten van een gekleurd A4tje zijn nog net zichtbaar tussen de borstels. De restanten van het A4tje waar Max zich aan vastklampt. Terwijl ze achter de stofzuiger aan tijgert. En verbaal het vuur heeft geopend op robotstofzuiger 'Ronnie'. Full on GI Jane-style. Youp, onze kater, sluipt klaar voor de aanval achter de stofzuiger aan. Scott staat wild blaffend in de deuropening. Youp's zus Coco houdt de supervisie vanaf haar krabtoren. Kattenoortjes alert naar voren gericht.

Ik kijk rond om te zien waar Quint in dit alles is. Ah. De kleine verstrooide professor ligt languit op zijn buik op het vloerkleed. Onverstoorbaar verdwaald in een Donald Duckpocket. En zonder enig besef van de veldslag die zich 5 meter verderop afspeelt.

'Ronnie! Geef! Terug!' Max trekt wild aan het A4tje. Ik stap voorzichtig over mijn tijgerende groep 3-er heen en druk op de pauzeknop. De pauzeknop op de poetsende robot. Niet op mijn dochter. Daar kun je maar beter duidelijk over zijn.

'Ok. Ronnie staat uit.' Max kijkt op. Ze is boos. Heel boos. Op Ronnie. Robotstofzuiger Ronnie. 'Stoute Ronnie!'. Ze sjort de restanten van haar tekening uit de borstels en stampt naar de bank. En werpt zich vervolgens dramatisch op de kussens. Best Actress in a leading role.

Ik doe een snelle check om te zien of Ronnie nog meer schatten in zijn borstels verbergt. En stel vast dat ik hem groen licht kan geven om door te gaan met het rondje over de benedenverdieping.

Een jaar geleden zwichtte ik. En kreeg onze huis-tuin-en-keukenstofzuiger een hippe sidekick: een iRoomba. Aanvankelijk vond ik het onzin en overdreven, maar met een hond en twee jonge kinderen in huis kan ik alle hulp gebruiken. Eén woord: zand. Bij het installeren van de iRoomba-app op mijn telefoon werd me gevraagd de stofzuiger een naam te geven. Ronnie leek een logische keuze. En vanaf dat moment krijg ik drie keer per week notificaties die me vertellen dat Ronnie geleegd moet worden of is vastgelopen bij een afgrond (Ronnie blijkt redelijk hardleers en loopt gemiddeld twee keer per week vast bij onze convectorput). Notificaties die ik vervolgens screen shot en naar een vriendje van me stuur. Die Ron heet. One year in vind ik mezelf nog steeds hilarisch. En Ron praat nog steeds met me. Pro tip: overweeg of heb je al een robotstofzuiger: geef het ding een naam. Eersteklas entertainment. En daarbovenop maakt de poetsmachine nog schoon ook.

'Stoute Ronnie!'. De nabrander volgt vanaf de bank. De op Ronnie gerichte razernij zit duidelijk diep. En terecht: het vreetgrage monster at niet alleen zand op, maar ook een mogelijke Picasso. Ronnie had it coming.

Ik aai Max over haar krullen en kietel haar in haar zij. Giechelend gooit ze een kussen naar me. Quint ligt in exact dezelfde houding over zijn Donald Duck gebogen. Scott ligt naast hem - opgekruld tegen de verwarming. Youp terroriseert Coco op de krabpaal. Ik plof naast Max op de bank en pak het breiproject van de week erbij: een vest voor Quint. De kleine rode krullenbol slaakt een diepe zucht en kruipt tegen me aan. Quint kijkt op, pakt zijn Donald Duck en een wollen deken en verhuist naar de hoek van de bank. Zijn inmiddels maat 39,5 voeten op mijn schoot. Ik parkeer op mijn beurt mijn voeten op de poef en ga verder met één van de mouwen van Quint's vest. Ronnie hoor ik richting de hal zoemen. En weer realiseer ik me waarom ik een jaar geleden toch voor die robotstofzuiger zwichtte: zodat ik nog vaker knuffelend met mijn kinderen op de bank kan zitten. 

Ik ben Christel (40). Bewust Alleenstaande Moeder van Quint (8) en Max (6). Ik deel op Instagram (@christeljaarsma) dagelijkst een kijkje in de liefdevolle chaos die ons leven is.