Dat ik hier een oppas voor heb laten komen...

Ik luister naar het lachsalvo aan de andere kant van de lijn. Dat inmiddels overgaat in een verontrustend geproest. ‘Bas, doe je het nog?’ Meer geproest. ‘Ver-‘. ‘keer-‘. ‘de’. ‘gat’. Hij lijkt het nog te doen. Ik heb geen medelijden met hem. Laatst kwam de cola uit mijn neusgaten, omdat Bas besloot een walrus na te doen. Out of the blue. Midden in een gesprek.

‘Chris, dat kun je toch niet zo zeggen.’ Weer een schaterlach. ‘Hoezo niet? Ik was echt liever op de bank blijven zitten.’ Geproest. Dit komt niet meer goed. Ik heb hem stuk gemaakt. ‘Ik bel je zo even terug.’, piept hij. En meer geproest. ‘Ik hoor je morgen wel, Bas.’, lach ik.

Het is vrijdagavond. Laat. En ik doe wat ik eigenlijk al drie uur eerder had willen doen. Op de bank zitten. Met het breiwerk van het moment – een zachte trui. I have officially entered my granny era. Ik verruil de laarzen (10 cm hak, boterzacht leer – maar ja, dus wel 10 cm hak) voor een paar schapenwollen sloffen en parkeer mijn voeten op de salontafel. Een kop thee staat binnen grijpafstand en het pak TimTam’s ligt ready for action naast me. Zo had je er de afgelopen drie uur dus bij kunnen zitten, Christel. Darn it. Ik pak de afstandsbediening van het tafeltje achter me en slinger Netflix aan. Bridgerton seizoen 1. We starten het gewoon nog een keer. In afwachting van de release van seizoen 3.

Een kwartier later is het me duidelijk. De romance tussen Daphne en de Duke wint het by far van die wijndate van een uur of wat geleden. De wijndate die een geriatrische Don Juan bleek te zijn.

Context. Ik ben een bewust alleenstaande moeder. Dat is bekend. Ik tik de veertig bijna aan. Bijna. Kwestie van weken. Ook bekend. En ik ben dus zo single als een spreekwoordelijke pringle. En om de spinnenwebben af en toe preventief te verdrijven date ik dus. Zo nu en dan. Als mijn hoofd ernaar staat. Want ik ben dan wel een bewust alleenstaande moeder, ik heb me daarmee niet bekeerd tot een celibataire sekte. Al denkt de maatschappij af en toe van wel.

Nu had ik me heel wat voorgesteld van de datingpool op mijn leeftijd, maar die pool van veertigers blijkt aanzienlijk minder sprankelend dan ik hoopte. Die van twintigers en dertigers is aanzienlijk gezelliger. Een groot feest. Al loop je dan wel met regelmaat tegen het tabje ‘andere levensfase’ aan. Want met mij komen ook die twee koters van me. En het feit dat ik ‘geen papa’ voor ze zoek. Geloof me: dat is blijkbaar een dingetje.

Terug naar het hoe en waarom van die wijndate. De man verscheen niet ‘ding dong’ op de deurmat. Zo ver is Amazon Prime nog niet. Waar ik mijn objects of my affection twintig jaar geleden uit de kroeg trok, ligt dat iets anders als het leven zo is dat je niet langer tijd hebt om drie keer per week tot laat op de bar te staan dansen. Na gedegen onderzoek weet ik inmiddels dat de usual suspects – lees: datingapps – gevuld zijn met alles dat gedegradeerd is tot het afvalputje van de datingwereld (en ja, ik kop ‘m in: wat zegt dit over mij?). Ik formuleer het zo: bij sommige mensen vraag ik me inmiddels niet meer af waarom ze niet succesvol zijn in hun zoektocht naar een partner. Maar echt. Voer voor een blogpost an sich. Ik heb de screen shots.

Dus dan kom je al snel in de vakjes ‘ontmoet bij …(een cursus, netwerkevent, borrel, ondernemersclubje, vul in.)’ of ‘via via’. De wijndate was er eentje uit het vakje via via. Dat de man een geriatrische Don Juan bleek te zijn kon de ‘doorverwijzer’ niet weten. Nou ja, het geriatrische gedeelte wel, maar dat is geen issue. Voor de nieuwsgierige lezer: geen zorgen, we hebben het niet over een leeftijdsverschil waarbij de man zijn pensionering met een beetje rekken over zijn rollator al aan kon tikken. Had het vriendinnetje/ doorverwijzer de plank dan volledig misgeslagen? Verre van. Ver-re van. Want de wijndate is een hele leuke man. Ik kan hem ten zeerste aanbevelen. Goed gesprek. Zelfde en brede interesses. Stemt net zo links als ik dat doe. Gelachen werd er ook. Veel. Geen gefronste wenkbrauwen over mijn bewust alleenstaand moederschap. Het tegendeel. Aantrekkelijk. Goede wijn. Type: oude stempel en houdt de deur voor je open. Zelfbenoemd feminist dat ik ben kan ik dat soort gestes toch waarderen.

En waar vloog de spreekwoordelijke trein dan van de rails, vraag je nu? Want dit klinkt als een match made in veertigers heaven. Voordat ik goed en wel twee slokken Gruner Veltliner in mijn keel had gegoten, wist de man mij trots te vertellen nog nooit ‘Corona te hebben gehad’. Nou ja, je moet ergens trots op zijn, dacht ik op dat moment. Waarna hij het aanvulde met ‘En ik ben er heel dichtbij geweest. Heel dichtbij. Als in de hele nacht naast elkaar in bed.’ Ik begreep hem bij de eerste ‘heel dichtbij’. Nogmaals, je moet ergens trots op zijn. Ik ben niet de enige die wat onhandig is qua uitspraken als ik me wat ongemakkelijk voel. En dates halen dat in me naar boven. De man stopte daar alleen niet. En wist om de paar slokken wijn een verwijzing te maken naar veroveringen uit zijn verleden. En dat waren er nogal wat. Sinds mijn studententijd heb ik een man niet meer zo trots horen vertellen over de streepjes op het hoofdbord van zijn bed. Zo actief als de man is, begrijp ik nu wel waarom hij er op zijn leeftijd zo bizar goed geconserveerd uitziet. Voor mij zat het bewijs dat het loont om seksueel actief te blijven. Good for you, sir. Echt. Maar ik kreeg er jeuk van. Op de verkeerde plekken.

Dus bracht hij me na twee glazen wit naar huis. De man bleef galant. Ik loste de oppas af en knalde met een breiproject op de bank, hij vervolgde zijn weg naar zijn bachelor pad. Als twee schepen die elkaar in de nacht passeren.

‘Heb je nog wat van de wijnman gehoord?’ Ik moet even schakelen. ‘Huh? Saar?’, vraag ik met de focus op het breipatroon voor me. ‘Chris, kom op. De wijnman.’ (full disclosure: in de regel krijgen dates hier als bijnaam hun beroep, maar ik weet niet wie dit leest en in dit geval direct de link legt – daar is het beroep van de man naar.) Ah, de wijnman. ‘Huh, dat is al twee weken geleden, joh.’ Ik check even mijn Whatsapp. ‘Nee, niets.’ Ik scroll zekerheidshalve nog even door. ‘Ik ben geghost door een geriatrische Don Juan, Saar.’ Ik trek de air pod uit mijn oor om het volume van de lachbui aan de andere kant van de lijn te dimmen. ‘Maar jij hebt hem toch ook niet geappt.’ Ik knik. Daar heeft ze een zeer valide punt. ‘Ik zou werkelijk niet weten waarom ik nog single ben.’, geef ik droog terug. En pak mijn breiwerk op. Zo’n trui houdt me immers ook warm.

I’m here all week, mensen.

Ik ben Christel (39). Bewust Alleenstaande Moeder van Quint (8) en Max (6). Ik deel dagelijks via Instagram (@christeljaarsma) een kijkje in de liefdevolle chaos die ons leven is.