Van gescheiden van de vader van de kinderen naar trouwplannen met mijn vriendin. 

Wie oh wie kan me helpen bij het vinden van het perfecte schoen merk voor zowel mijn dochter als mijn zoon. Beide spelen erg graag buiten. Rennen en voetballen veel en remmen meestal hun fiets af met de neus van hun schoen. (Wordt aan gewerkt...) Help a mom out, please!

Iedereen weet wat er speelt op dit moment en iedereen beleeft dit op zijn of haar eigen manier. 

Als ik terug kijk op mijn leven

ik ben zo hard op zoek naar wie ik zo graag zou zijn. Een sterke onafhankelijke vrouw, wat lijkt dat me fijn. Het is een beste zoektocht. Bestemming nu nog onbekend. Want hoe weet je eigenlijk ooit zeker dat dit is wie je bent? Door met therapie te starten hoeft dat zoeken niet meer alleen. Ik word op weg geholpen maar mijn god waar moet ik heen. Het verleden krijgt een plekje en vanbinnen wordt het stil. Ik leerde ooit niet meer te voelen maar dat is niet meer wat ik wil. Ik zoek nu naar een basis. Wie ben ik en hoe was ik toen? Het lijkt een eindeloze tocht. Waar begin ik en wat kan ik het best eerst doen? Ik wil zo graag weer voelen maar bij voelen hoort ook pijn. Kan ik daar wel mee omgaan? Om dat te leren accepteren, hoe zou dat zijn? Al wat ik wegstopte, in de kast daar in mijn hoofd, wordt nu opgerakeld. Door mijn therapie gelukkig verdoofd. Maar elke tegenslag of elk triest bericht, komt binnen met een klap. Ik wil het in die kast, maar die is inmiddels dicht. Ik ga nu leren voelen. Maar bij voelen hoort ook pijn en ik hoop dat ik door dat te kunnen, straks echt mezelf kan zijn.

Als samen als alleen voelt

Sinds maart vorig jaar heb ik besloten dat het beter is, zo. I, J en ik met zn drietjes in ons huis en "heit" niet meer bij ons. Dat besluit is goed geweest. Het doel was voorkomen dat we enorme ruzie krijgen en dan niet meer normaal bij elkaar kunnen komen voor het halen/brengen van de kindjes. Ik wilde er alles aan doen om niet van "die parkeerplaats-ouders" te worden. Tot zover lukt dat prima. Maar wat is het verder lastig.. opvoeding, regels, normen, waarden.. Ik heb een heel duidelijk beeld van wat in mijn ogen goed of misschien voor mijn kindjes zelfs wel het beste is. En dan is het "zijn weekend" en ben ik het toezicht kwijt...zeggen ze daar wel netjes dankjewel als ze iets krijgen? Moeten ze daar wachten tot iedereen uitgegeten is voor ze van tafel gaan? Blijven ze daar de hele nacht in hun eigen bed? Zoals dat hier al vanzelf gaat? Dit zijn maar voorbeeldjes natuurlijk maar wel dingen die ik belangrijk vind. Een ouderschapsplan moet de oplossing zijn maar dan? Als dat niet nageleefd wordt? Moet ik dan, als mijn kindjes na zo'n weekend heel anders thuiskomen, consequenties hangen aan het niet naleven van het plan? Deze leeftijd is in mijn ogen essentieel voor de rest van hun levens voor wat de opvoeding en die eerder al genoemde normen en waarden betreft...zijn er ervaringsdeskundigen? Hier? Ergens?

Serieus?! Is dit een vraag? Ik hoef niet eens over het antwoord na te denken, ken het antwoord al voor het lezen van de vraag. Ik heb 1 "heilig" moment. Elke dag. Elke ochtend. Als ik dan fris gewassen en aangekleed beneden kom en mijn kindjes nog slapen zet ik hem aan. Hij staat al op me te wachten en tevreden pruttelend omdat ik hem weer gebruik maakt ie zichzelf warm voor...jawel...het lekkerste kopje koffie van de dag. 

consequent...dat betekent dus dat nee nee is en ook nee blijft. Naar mijn kinderen toe ben ik heel consequent. Nee is nee en wordt ook écht geen ja. Daar kan geen "asjeblieft lieve mama?" Tegenop.......of nou ja.. laten we eerlijk zijn. Nee is nee en wordt soms toch per ongeluk ja. Vaak omdat ik geen zin heb in de strijd die volgt op de nee of omdat ik zin heb in de blijdschap die volgt op de ja. In het ritme van de dag ben ik wel heel consequent. Eerst ontbijt, dan aankleden, na het middageten slapen  en na het avondeten in bad en naar bed. All day, every day. Super consequent dus...toch? Naar mezelf daarentegen ben ik alles behalve consequent. Minder snoepen, 1 dag. Stoppen met roken? Nog minder dan 1 dag. Vanavond écht vroeg gaan slapen is in de afgelopen 3 jaar misschien 2 keer gelukt. En ga zo maar door.. vind ik mezelf dus consequent? Nee, eigenlijk niet. Behalve als het écht moet..maar ook daar valt over te discussiëren. "Asjeblieft lieve mama?"....