Kids vermaken, poetsen, eten, slapen, repeat.

Iedereen weet wat er speelt op dit moment en iedereen beleeft dit op zijn of haar eigen manier. 

Toen alles nog was zoals het was werkte ik 36 uur. Daarnaast zag ik de kids als ik ze ophaalde van de gastouder, aten we, douchen, voorlezen, slapen. Zij, maar ik vaak niet veel later ook. Het liep. Een vast ritme, op karakter en door. 

Maar nu is alles anders. Echt ALLES. Ik mag niet werken in verband met gehoest en geproest. De kids mogen niet naar school want deze is dicht. Begrijpelijk en nodig ook! 

Week 1. Ritme vasthouden. Structuur blijven aanbieden. School-dingen doen. Het huis schoon houden. Letten op voeding en veel naar buiten. Check!....

Week 2. Wederom een dappere poging. Vol gas maar oh ja! Ook genieten ondertussen hé, want dat moet nu. Want er is nu zoveel extra tijd. Dus spelletjes bedenken en non-stop entertainen.

Week 3. Fuck it. Maandag is zondag 2.0 ik entertain alleen mezelf vandaag anders houd ik het niet vol. En ja hoor, er is gepoetst, gespeeld, gelachen en ja, ook even gehuild. Want het is een "stom stom rot virus."

Begrijp me niet verkeerd, ik ben me bewust van het voorrecht dat ik thuis kan zijn in goede gezondheid, samen met de liefste kids van de wereld. Ik ben dankbaar voor dat ik niet in de schoenen hoef te staan van iemand die keuzes over (laten) leven of dood (laten gaan) moet maken. En daarnaast dankbaar voor de mogelijkheid tot het creëren van een broodnodige zondag 2.0