Alleen maar toch samen...

Sinds maart vorig jaar heb ik besloten dat het beter is, zo. I, J en ik met zn drietjes in ons huis en "heit" niet meer bij ons. Dat besluit is goed geweest. Het doel was voorkomen dat we enorme ruzie krijgen en dan niet meer normaal bij elkaar kunnen komen voor het halen/brengen van de kindjes. Ik wilde er alles aan doen om niet van "die parkeerplaats-ouders" te worden. Tot zover lukt dat prima. Maar wat is het verder lastig.. opvoeding, regels, normen, waarden.. Ik heb een heel duidelijk beeld van wat in mijn ogen goed of misschien voor mijn kindjes zelfs wel het beste is. En dan is het "zijn weekend" en ben ik het toezicht kwijt...zeggen ze daar wel netjes dankjewel als ze iets krijgen? Moeten ze daar wachten tot iedereen uitgegeten is voor ze van tafel gaan? Blijven ze daar de hele nacht in hun eigen bed? Zoals dat hier al vanzelf gaat? Dit zijn maar voorbeeldjes natuurlijk maar wel dingen die ik belangrijk vind. Een ouderschapsplan moet de oplossing zijn maar dan? Als dat niet nageleefd wordt? Moet ik dan, als mijn kindjes na zo'n weekend heel anders thuiskomen, consequenties hangen aan het niet naleven van het plan? Deze leeftijd is in mijn ogen essentieel voor de rest van hun levens voor wat de opvoeding en die eerder al genoemde normen en waarden betreft...zijn er ervaringsdeskundigen? Hier? Ergens?