Ik dacht altijd dat ik er alles voor over zou hebben, voor een kindje. Dat ik er alles voor over zou hebben om Mama te worden. Maar, mijn eigen leven?

Ik voelde dat ik nog één deel wil toevoegen aan als vervolg op de eerste berichtjes over Boris zijn laatste dag bij ons, het moment van afscheid nemen, het moment dat hij echt niet meer bij ons was.

Terwijl ik Boris voel schokken roepen we de verpleegkundige op en ook dit keer blijkt dat we op 1 lijn liggen, het was echt genoeg en het tijdstip wat we hadden afgesproken werd veranderd in “zo snel mogelijk”. Er werden medicijnen gehaald zodat hij zo min mogelijk meer zou voelen en diep zou gaan slapen. Ondertussen was ik mij er heel erg van bewust dat dit echt de allerlaatste momenten zouden zijn en wat wilde ik graag dat dit moment nooit zou stoppen maar ik voelde aan alles dat ik op dat moment maar 1 ding echt wilde, laat dit stoppen voor hem!

Het eerste telefoontje werd het terugbellen van mijn moeder.

Vrijdag 1 december was een hele goede dag. Langzaam kon ik weer iets meer en omdat ik nu in het Sophia lag kon ik zelfstandig (lees: samen met iemand in de rolstoel) naar de NICU toe waar Boris lag. De dag hiervoor hadden we een "goede" uitslag gehad van de MRI, de bloeding bevond zich nog alleen in het rechterdeel, als dit ook links was dan was het hele foute boel. Langzaam werd Boris ook ontkoppeld van wat dingen, de draadjes van zijn hoofdje mochten er af want er waren geen epilepsie aanvallen meer, zijn tril beademing mocht er af en vast nog iets wat ik nu vergeten ben. Er kwam steeds meer Boris zichtbaar, en ook de morfine werd verlaagd waardoor hij wat meer begon te bewegen.
Op deze vrijdag hebben Jan en ik beide lange tijd met hem zitten buidelen, ik mocht hem zelfs voor het eerst uit de couveuse pakken wat ik eigenlijk niet durfde, maar zo dankbaar dat ik dit toch heb gedaan en dat de verpleegkundige van die dag ons dit juist liet doen.
Bij ons knuffelen deed Boris zichtbaar goed, mooi om te zien hoe dit terug is te zien in zijn waardes. Ow, en niet alleen Boris maar ook papa en mama!
Die avond op mijn kamer durfde we de geboortekaartjes te bestellen, daarna was ik heel moe en heb ik mama en Jan naar huis gestuurd en ben ik met mijn slaappil gaan slapen.
Mijn geluid van m'n telefoon stond al weken uit, en daarnaast lag ik diep in slaap dus rond 4 uur zag ik een gemiste oproep van een onbekend nummer en berichtjes van Jan. Foute boel, ik word weer misselijk als ik er aan denk.
Jan is meteen naar het ziekenhuis gereden maar wilde dat ze mij lieten slapen tenzij het echt nood was, ik had immers mijn energie echt heel hard nodig. Op dit moment lag hij een kamer naast mij om ook wat proberen te slapen.