Deel 2: De dag dat we jou moesten laten gaan

Het eerste telefoontje werd het terugbellen van mijn moeder.

De artsen waren de kamer uitgelopen en met de telefoon op luidspreker voor ons op tafel werd mama gebeld, ook de moeder van mijn man zijn kinderen werd op de hoogte gebracht en daarna besloten we uit zijn familie zijn zusje te bellen met de vraag of zij ook zijn ouders en zus op de hoogte wilde brengen, samen met de vraag, of eigenlijk de opdracht als ze nog levend afscheid wilde nemen van Boris dat ze nu naar het ziekenhuis moesten komen.
Ook onze vaste kinderarts werd op de hoogte gebracht en kwam op zijn vrije dag speciaal naar het ziekenhuis.
Een grote schok na de goede dag van gisteren, niemand zag dit aankomen.
Terugkijkend heb ik ook geen idee meer hoe we dit gedaan hebben en hoe we nog uit onze woorden zijn gekomen, hoe we überhaupt deze dag hebben doorstaan. Ook nu tijdens het schrijven voel ik hem weer...
Zo`n telefoontje moeten plegen, en die woorden moeten uitspreken, dat gun ik niemand.

Kinderen onderweg om afscheid te nemen van hun broertje, check ✔️
Familie onderweg, check ✔️

Nu zou Boris gaan verhuizen van zaal naar een apart kamertje, zodat we rustig afscheid zouden kunnen nemen. We hadden het geluk dat dit isolatie kamertje vrij was en wij hier nu gebruik van konden maken. Normaal mogen er niet zoveel mensen op de NICU.

Ondertussen was mijn mama aangekomen, jan ging haar oppikken en mij werden wat foldertjes gegeven over het afscheid van een kind en werd me wat verteld over een fotograaf en uitvaartzorg die moest worden gebeld en welke keuzes we daarin zouden hebben. Alsof je dagelijks zulke informatie krijgt. Veel ging langs mij heen en het voelde alsof ik in een slechte film terecht was gekomen
Ik dacht alleen maar, wanneer stopt deze nachtmerrie, hoe kan dit. Hoe kan het dat ook dit ons nog moet overkomen. Niemand kan toch afscheid nemen van zijn eigen kindje 💔. Wij kunnen dit toch niet, ik kan dit niet! ik wil dit niet...

Gelukkig werden we heel goed begeleid door de verpleegkundige van die dag. Met een team begon ze Boris klaar te maken om te vervoeren. Een treintje aan apparaten die vast zaten aan hem.
Heel even leek het fout te gaan, z'n beademing raakte los en in mijn hoofd hoorde ik mezelf al schreeuwen, niet nu al! Gelukkig was de hand beademing ook paraat en werd het probleem snel gevonden! Pfieuw, toch nog heel even bij ons, en niet al weg op deze vreselijke manier, voordat we afscheid konden nemen! 

Ze liepen verder, met onze Boris, naar het kamertje..
Wetende wat ons te wachten stond liepen we er achteraan.. 💔

aangekomen op z'n nieuwe plek werd het deksel van de couveuse afgehaald, Op deze manier konden we (eindelijk) beter bij Boris, heel fijn maar de reden waarom was hartverscheurend.
Ondertussen hield een warmte lamp die er boven stond hem zo goed mogelijk warm.

Als eerste kregen de kinderen de ruimte. Op dat moment realiseerde ik het mij niet zo maar achteraf was dat het eerste en enige moment dat we met z`n alle zijn geweest. Zo trots dat ze een (half)broertje hadden en nu moesten ze al afscheid nemen, kennis maken en afscheid nemen in dezelfde week, voor ons al verwarrend maar voor kinderen ....
Een verdrietig en spannend moment, maar heel erg fijn dat dit kon, dat het hun moeder lukte om in alle haast naar het ziekenhuis te komen met ze om dit moment mogelijk te maken. 
Op dat moment kozen we er ook bewust voor om ook haar bij die momenten te laten zijn, zodat zij deze momenten kon delen met de kinderen en ze hierin kon opvangen waar nodig.

Het enige fijne aan dit alles was dat we het van te voren aan zagen komen en deze ochtend gepland afscheid konden nemen van ons wondertje!
En het leek wel alsof hij dit zelf ook door had, want zijn oogjes gingen even open bij iedereen.

Daarna was het de beurt aan opa en oma.. 💔