De dag dat we jou moesten laten gaan

Vrijdag 1 december was een hele goede dag. Langzaam kon ik weer iets meer en omdat ik nu in het Sophia lag kon ik zelfstandig (lees: samen met iemand in de rolstoel) naar de NICU toe waar Boris lag. De dag hiervoor hadden we een "goede" uitslag gehad van de MRI, de bloeding bevond zich nog alleen in het rechterdeel, als dit ook links was dan was het hele foute boel. Langzaam werd Boris ook ontkoppeld van wat dingen, de draadjes van zijn hoofdje mochten er af want er waren geen epilepsie aanvallen meer, zijn tril beademing mocht er af en vast nog iets wat ik nu vergeten ben. Er kwam steeds meer Boris zichtbaar, en ook de morfine werd verlaagd waardoor hij wat meer begon te bewegen.
Op deze vrijdag hebben Jan en ik beide lange tijd met hem zitten buidelen, ik mocht hem zelfs voor het eerst uit de couveuse pakken wat ik eigenlijk niet durfde, maar zo dankbaar dat ik dit toch heb gedaan en dat de verpleegkundige van die dag ons dit juist liet doen.
Bij ons knuffelen deed Boris zichtbaar goed, mooi om te zien hoe dit terug is te zien in zijn waardes. Ow, en niet alleen Boris maar ook papa en mama!
Die avond op mijn kamer durfde we de geboortekaartjes te bestellen, daarna was ik heel moe en heb ik mama en Jan naar huis gestuurd en ben ik met mijn slaappil gaan slapen.
Mijn geluid van m'n telefoon stond al weken uit, en daarnaast lag ik diep in slaap dus rond 4 uur zag ik een gemiste oproep van een onbekend nummer en berichtjes van Jan. Foute boel, ik word weer misselijk als ik er aan denk.
Jan is meteen naar het ziekenhuis gereden maar wilde dat ze mij lieten slapen tenzij het echt nood was, ik had immers mijn energie echt heel hard nodig. Op dit moment lag hij een kamer naast mij om ook wat proberen te slapen.

Ik wilde juist nu naar Boris en heb mij naar de NICU laten brengen door een verpleegkundige. Je voelt je zo machteloos, je kindje wat licht te vechten tegen een infectie, maar op dat moment voelde het nog alsof het goed kon komen, hoop houd je tenslotte overeind. Sowieso is dat wat je doet, al al die dagen, om jezelf overeind te houden, hoop te houden, en het in je hoofd misschien toch wat positiever houden dan de werkelijkheid.
Ik kon nog niet te lang blijven, overeind zitten kosten nog erg veel energie en pijn. Eigenlijk was ik er al wat langer dan ik aan kon, dus terug op mijn kamer ben ik nog even in slaap gevallen tot ze kwamen wekken voor het eten. Daarna ben ik snel gaan kolven en Jan opzoeken, Het duurde even voor ik Jan wakker had en mee kreeg richting de NICU, beide ons niet bewust van wat ons te wachten stond...
Zittend in de rolstoel, ons nog niet bewust van wat ons te wachten stond op weg naar de lift, opweg naar de NICU, opweg naar Boris die ligt te vechten voor zijn leven. Met een onbestemd gevoel.

Aangekomen wassen we onze handen en gaan we bij zijn couveuse kijken, nietsvermoedend zet ik nog het beetje borstvoeding wat ik er uit heb gekregen in de koelkast en zodra we er zijn komt al snel de verpleegkundige naar ons toe om te vragen tot hoe ver we op de hoogte zijn..
Haar antwoord zet me meteen "aan", eigenlijk weet ik direct dat het foute boel is.
Ze zegt namelijk iets in de richting van dat het klopt dat het slecht gaat, dat de artsen aan het overleggen zijn en daarna met ons in gesprek willen. En dan op een zaterdag. Onze eigen arts uit ons team is zelf niet aanwezig.
Paniek, hartslag omhoog, tranen. Dit was de eerste dag dat mijn mama besloot thuis te blijven. Zij is aldoor bij ons geweest en nu precies niet, maar gisteren ging zo goed dat ze dacht wel een dagje even bij te kunnen komen en ons onze tijd samen gunde.
Ik ging naar de gang om haar te bellen, ze hoorde er bij, maar gaf aan dat het "goed" zo was. Dit was iets voor ons als ouders en we zouden haar op de hoogte houden. Ik moest hoop blijven houden!
Maar Met lood in mijn schoenen ( lopen ging sowieso nog niet zo goed ) gingen we de familie kamer binnen waar er al 2 artsen klaar zaten en even later kwam ook de verpleegkundige er bij.
Mijn vermoeden werd meteen bevestigd en ik wist dat dit het meest moeilijke gesprek van mijn leven zou worden en voor het werd uitgesproken was mijn hart al gebroken.
Het kwam er heel kort op neer dat het op was, de infectie was te groot en Boris te zwak. Zijn Bloeddruk kon niet eens meer gemeten worden zo laag, infuus kon niet meer geprikt worden en eerder deze week was al duidelijk geworden dat er niks meer boven op moest komen, dus deze infectie was te veel. Hij kon er niet meer tegen vechten en zou hoe dan ook komen te overlijden en het was nu aan ons om hem hier zo goed mogelijk bij te helpen.
Dit was het laatste wat wij voor hem konden doen. Mijn nummer 1 uitspraak die week was elke keer weer dat Boris comfortabel moest zijn, en dat was hij niet meer.

De artsen en wij als ouders zaten gelukkig op 1 lijn wat dat betreft. Het was de hele week al zoeken naar waar de grens was maar deze grens was dan ook heel duidelijk...
Jan en ik hebben elkaar daarna stevig en huilend vast gepakt.
Daarna volgde er hartverscheurende telefoontjes 💔...