De meest gestelde vraag

Ik dacht altijd dat ik er alles voor over zou hebben, voor een kindje. Dat ik er alles voor over zou hebben om Mama te worden. Maar, mijn eigen leven?

Want ik overdrijf niet dat dat is waar het om gaat, kijk maar naar het afgelopen jaar. Wij kregen volledig groen licht, met uiteraard altijd kans op wat complicaties. Er was geen arts die had verwacht wat er uiteindelijk is gebeurd. Maar hé Ellen, nu is je hart toch “gemaakt” dus nu zou je toch weer zwanger kunnen worden? Oke, ik ga even in een aantal punten reageren:

❤ één van de oorzaken bleek de kunstklep die in 2019 is geplaatst wat aan de kleine kant is, er was geen ruimte voor een grotere, dit is nu dus nog steeds zo maar in het normale dagelijkse leven zou het geen probleem moeten zijn.

❤ Ik heb nu 2 kunstkleppen, hiermee is het gevaar op trombose extra groot, mijn zwangerschappen hebben me heel wat extra zorgen en lasten bezorgd beteft mn anti stollingsmedicatie, ik moet er niet aan denken dat dat gevaar nu nog groter is.

❤ het is nog niet duidelijk in hoeverre ik helemaal zal herstellen. We gaan er vanuit dat mijn conditie weer goed moet worden, maar er is altijd een kans op blijvende schade.

Maar het grootste ❤ voor nu:
ik ben echt twee keer door het oog van de naald gekropen. Zowel met Boris in mijn buik, de keizersnede als met mijn hartoperatie in maart. Ik heb beide keren letterlijk afscheidsbrieven geschreven en nagedacht over wat als het nu mis gaat, een gedachte die heel reëel was. Niet alleen voor mij waren dit vreselijk spannende tijdens, ook voor Jan ( en mijn moeder ). Jan moest er niet aan denken dat hij een kindje zou hebben maar niet meer zijn vrouw. En sowieso de kans dat ik er straks niet meer zou zijn.

En stel, mijn hart herstelt volledig en we krijgen opnieuw groen licht, we zouden besluiten toch nog voor een kindje te willen gaan.. stel.. de vorige keer hadden we ook groen licht,.. zagen de artsen het totaal niet aankomen dat het volledig mis ging. Wie zegt ons dat dit niet weer gebeurd? En wie zegt dat ik het deze keer ook overleef. Het houd natuurlijk een keer op met de klappen die een lichaam op kan vangen en met de schade die organen aan kunnen, en met de kunde van de artsen. Voor deze operatie waren er al een hoop vraagtekens, maar is het wonder boven wonder goed gekomen.

Ik denk als ik jou zou vragen zelf over die vraag na te denken, dat je antwoord gekleurd zou zijn omdat het bijna niet voor te stellen is de situatie waarin wij zitten. Ik kan me voorstellen dat je zou denken, maar het kan nu toch ook goed gaan... Maar zelfs als mijn moederhart weer zou gaan wensen om een kindje, (dan zou ik Jan niet meer zo ver krijgen gok ik) dan weet mijn verstand dat dat niet meer gaat. En ik zeg natuurlijk nooit nooit, daarmee laat ik niet bewust een deur open staan, maar ik denk dat in het leven gepaalde deuren altijd open blijven staan omdat je niet in de toekomst kunt kijken.

De artsen moeten denk ik uiteindelijk op papier weer groen licht geven, maar de blikken in hun ogen als wij reageerde met dat we zelf dat risico niet meer willen nemen, zeggen ergens wel genoeg. Ik heb altijd de wens gehad om mama te worden, een hele diepe wens. Maar na alles wat er is gebeurd, na een proces met 4 miskramen en nadat ik Boris ben kwijt geraakt, Geloof ik niet dat ik ook maar iets wat daar van in de buurt kom nog eens aan zou kunnen.

Ik moet er niet eens aan denken om weer bezig te zijn met zwanger worden, en alles wat daar bij komt kijken, elke maand weer. Pas als je daar echt mee (moet stoppen) stopt voel je pas de vermoeidheid en hoe intens dat allemaal was. We zitten nog volledig met ons hoofd bij Boris, we hebben amper nog wat verwerkt van wat er allemaal is gebeurd. We hebben deze vraag zelf dan ook volledig naast ons neer gelegd. Maar wilde hem voor jullie een keertje algemeen beantwoorden.

Jan en ik zijn samen heel sterk, het heeft ons gelukkig niet uit elkaar gedreven. Het is wel samen vinden naar een nieuwe manier, een nieuwe weg, een nieuwe toekomst, een nieuw toekomst beeld. Wie zijn wij samen zonder het idee dat we als papa en mama door het leven zouden gaan. Wat worden onze doelen, dromen en wensen nu een kindje daar geen onderdeel van zal zijn. Ik denk dat dat beeld ons hele leven zal blijven veranderen, en dat we het gaande weg zullen ontdekken en vinden.

We komen uit zo`n intense tijd, we hebben amper nog stil kunnen staan. We gaan dan ook binnenkort samen een week op vakantie, en daar kijken we zo onwijs naar uit. Weg uit deze bekende omgeving. Samen, weer even intunen op elkaar en connecten.

“Ongewenst kinderloos”
Ja er is een kindje geweest en hij heeft mij mama gemaakt, maar nee ik voel me geen mama want ik heb geen kindje om voor te zorgen, om vast te houden, om voor te zorgen, kusjes te geven, lief te hebben. En dat was wel de wens. Overigens wil ik er graag nog bij zeggen dat we heus bewust zijn van andere opties, die hoeven een ander ons niet te vertellen. Enorm fijn dat die mogelijkheden er tot op zekere hoogte zijn. Maar Voor elke optie hebben wij onze eigen gedachtes, meningen en redenen waarom we daar niet voor kiezen <3