De dag dat we jou moesten laten gaan

Ik voelde dat ik nog één deel wil toevoegen aan als vervolg op de eerste berichtjes over Boris zijn laatste dag bij ons, het moment van afscheid nemen, het moment dat hij echt niet meer bij ons was.

Wij hadden deze twee laatste dagen de liefste verpleegkundige die we ons op dat moment konden wensen. Op deze bewuste zaterdag had zij een ochtend/middag dienst en nadat Boris was overleden begon het deel waarin we hem konden verzorgen, maar ook het einde van haar dienst. Ze vroeg ons wat wij fijn vonden, als we dit graag wilde zou ze namelijk blijven. Omdat ik op dat moment met elke vezel voelde dat ik dat graag wilde, en niet ineens iemand anders, gaf ik dit eerlijk aan. En wat bleek, zij was daar ook blij mee wat ze wilde de dienst ook liever niet nu uit handen geven, maar het moest onze keuze zijn.

En zo begon de verzorging, voor het aller eerst konden we samen een luier verschonen.
Oeps, een foutje in mijn geheugen, dit hebben we al gedaan voordat Boris bij mij kwam liggen en terwijl hij nog leefde.. ( lang leven de foto`s die in een goede volgorde staan!)

Ik heb eerst Boris over gegeven aan Jan, die wilde tijdens het hele proces dat hij bij mij zou zijn, en nu wilde ik dat hij bij papa zou zijn! Zulke momenten komen namelijk nooit meer terug. En waar we net de dag ervoor hadden besloten dat het wel eens tijd werd dat Boris met oma zou “ knuffelen” konden we dit nu alleen nog maar op deze manier waarmaken, nu Boris er niet meer was. Een heel waardevol moment voor mij, om mijn moeder toch te zien met haar kleinzoon in haar armen, al het het ZO ZO ZO anders moeten zijn.

Boris zijn luier ging uit, zijn allerlaatste slangetje ( in zn navel) werd er uitgehaald en Jan maakte samen met de verpleegkundige (iniminie) hand en voetafdrukjes, en daarna deden we hem samen in bad. Een raar moment, het is een eerste en laatste keer in één, maar ook met een ‘zwaar’ slap lichaampje wat alle kanten op valt. Toch had het iets bijzonder, maar ook eng tegelijk.

We kregen vanuit het ziekenhuis een rompertje, eigenlijk een vreselijk ding, en ook nog eens te groot. Maar het was het enige, en dat was prima. Uiteindelijk hebben we die ook aangelaten, het werd Boris zijn rompertje en hoorde al bij hem. Daarna kwam de keuze voor een mandje, keuze uit twee. Het nestje waarmee die hier op de foto staan, en echt een mandje. Het mandje vond Jan vreselijk, maar uiteindelijk kwam hij voor vervoer toch daarin te liggen, op die manier werd het Boris zijn mandje en ook deze is gebleven, alsof het zo moest zijn, hij lag er heel mooi in.

Helaas was er niemand van de stichting (Stichting Still) beschikbaar om foto`s te komen maken tijdens het overlijden van Boris ( de kinderarts heeft dit gedaan met onze eigen camera ), wel was er iemand rond 17 uur beschikbaar om nog foto`s van ons te komen maken, Alma de Geus (Fotografie). Eigenlijk was ik bekaf, als je je bedenkt in welke situatie ik zelf nog zat met mijn gezondheid ben ik deze dag grens over grens gegaan, maar dat is wat je op dat moment doet. Het zijn allemaal laatste keren, die dag kan nooit meer over.
De foto van de voetjes en de foto onder dit stukje tekst zijn gemaakt door haar.

Dit vind ik ook terug te zien op de foto`s, maar we zijn er heel dankbaar voor. En daarnaast ook heel dankbaar voor de foto`s die de arts en mijn moeder hebben geschoten.

Dan kwam het moment dat we het kamertje uit “moesten”, het was tijd om Boris mee te nemen, mee naar huis, dachten we nog op dat moment….

Ik in de rolstoel, met het mandje van Boris op mijn schoot en jan en mama achter mij liepen we terug naar mijn ziekenhuis kamer. Ondertussen zouden er als het goed is gevraagd worden bij mijn eigen artsen of ik naar huis mocht, ik wilde absoluut niet meer in het ziekenhuis blijven. Zo wel, konden jan en Boris bij mij op de kamer blijven, maar ik wilde naar huis. Na 8 intense weken, met dit als einde, wilde ik naar huis!

Ondertussen gingen we een begrafenisondernemer regelen, ik probeerde het via mijn eigen polis, dat ging ontzettend raar en niemand wist me te helpen. Ze ging iets navragen en zou mij terug bellen. In de tussentijd probeer ik zelf een uitvaartonderneming bij ons in het dorp, ook daar zou ik terug gebeld worden.

In het ziekenhuis hadden ze mij verteld dat ik mijn kindje mee naar huis kon nemen en dat er vanuit een uitvaartonderneming dan koeling geregeld zou worden. Maar blijkbaar is dit op zaterdag avond onmogelijk, volgens het ene bedrijf moest ik diepvries elementen onder een handdoek leggen en Boris daar een nacht op leggen en volgens het andere bedrijf moesten we Boris toch een nachtje in het mortuarium laten, in de koeling, zodat hij goed koud zou zijn om dan vanaf de volgende dag thuis met een koelplaat “goed” te blijven.

We kozen voor het laatste, op dat moment met veel tegenzin want we wilde Boris mee naar huis. Ondertussen kreeg ik het advies om in het ziekenhuis te blijven maar met de mededeling dat de arts het wel begreep als ik toch naar huis ging. Oftewel, wij willen daar geen verantwoordelijkheid in nemen voor als er iets mis gaat. Ik heb mijn spullen gepakt, we hebben Boris achter gelaten en zijn naar huis gegaan. Verslagen, in de war..

Eenmaal thuis was het eigenlijk wel fijn dat we samen waren, ik had 8 weken in het ziekenhuis gelegen en voordat Boris geboren werd was Jan bezig geweest met zijn plek in huis te schilderen en de meubeltjes in elkaar gezet. Die confrontatie was goed om daar niet Boris bij in mijn armen te hebben. En om even samen thuis te komen. Al hadden we deze thuiskomst heel anders voor ons gezien…

Het bleef heel vreemd gaan, en achteraf hadden we beter een uitvaartonderneming kunnen zoeken die gespecialiseerd is hierin. Maar het was zaterdag avond en er zat een bepaalde druk achter, we wisten totaal niet wat de kosten zouden zijn en wat er wel of niet vergoed zou worden, en wisten wij veel….

De volgende dag kwamen ze een koeltafel brengen en werd ook Boris thuis gebracht.
in de ruimte die voor hem bedoeld was als kamertje, stond nu zijn mandje met zijn lichaampje er in. Maar hij was voor even thuis, bij ons. Boris was Thuis.