Zwanger van nummer 4 deel 6

In mijn vorige blog kon je lezen dat ze door middel van een maagonderzoek hebben ontdekt dat ik een maagbreuk heb, hiervoor heeft de dokter maagzuurremmers voorgeschreven.

Terug thuis pakken we vol goede moed de eerste pil, jammer genoeg komt deze er na een half uur terug uit. Ook die van ‘s avonds komt er met het braken redelijk snel uit.

De komende dagen blijft wat het zelfde, ik braak niet meer alles van eten en drinken uit, maar nog steeds regelmatig, ook blijft de medicatie er meer niet in dan wel, waardoor deze niet volledig kan beginnen werken.

5 dagen na het onderzoek beslist de assistent gynaecoloog mij terug te laten opnemen in het ziekenhuis. Doordat ik zo veel blijf braken en mijn slokdarm een groot deel ontstoken is, gaan ze me terug aan een baxter met vocht leggen, en alle medicatie via die baxter geven. Zo mag ik twee dagen niets eten in de hoop dat alles kan herstellen. Dinsdag ben ik binnen gegaan en tegen donderdag mag ik terug iets eten. Ik voel meteen dat de medicatie werkt en ben voor het eerst in maanden zelfs niet misselijk na het eten. Jammer genoeg hebben mijn aders blijkbaar genoeg van alle baxters en hebben ze tot nu toe elke dag 2x het infuus moeten herprikken. De bedoeling van de assistent gynaecoloog (mijn gynaecoloog was die week niet aanwezig) was om de baxter zeker tot aan het weekend te laten zitten en tijdens het weekend te kijken of ik maandag terug naar huis zou kunnen. Maar donderdag nacht begint mijn infuus te bloeden waardoor wordt beslist mijn infuus en dus ook de baxter tijdelijk voor de nacht uit te laten. Vrijdag komt er weer een andere gynaecoloog, die beslist om het infuus nog langer uit te laten. Ik voel me in de loop van de dag terug misselijker worden, en geef dit ook aan. Gelukkig begin ik nu niet te braken maar een aangenaam gevoel is het niet. Ook krijg ik nu plots geen misselijkheid remmers meer, zelfs niet ik pil vorm. (Raar als je ziet dat ik daarvoor via het infuus 24/24 wel medicatie kreeg), als ik dit meld wordt er redelijk raar op gereageerd. Tegen de avond komt de assisente op mijn kamer om te vragen hoe het is, als ik aangeeft dat ik voel dat het terug slechter gaat, kijkt ze me raar aan en zegt ze “we hebben beslist om een gesprek in te plannen met een psycholoog, want jou klachten zijn toch maar raar” ik weet echt niet wat ik moet zeggen en knik maar wat.. (wat ben ik daar nu boos voor op mezelf!). Een paar uur later op de avond komt de gynaecoloog van wacht ook nog even binnen. Met haar heb ik naar mijn gevoel wel een goed gesprek, en ze legt uit dat zei eerder denkt dat een gesprek met een psycholoog raadzaam zou zijn omdat ik al zo lang af zie en dat toch ook een mentale weerslag zou hebben (oké, das waar), ook vraagt ze hoe ik sta tegen over naar huis gaan. Ik geef haar aan dat als in geen baxter nodig heb liever naar huis ga. Maar hoe ik me nu voel na een dag geen baxter dat ik niet weet of dit gaat lukken. Zei reageert zeer begripvol en zegt dat we gaan kijken tot morgen, als alles goed gaat dan kan ik naar huis, als in slechter wordt leggen ze terug een baxter aan (met haar letterlijke woorden, al moeten de jou tot einde van je zwangerschap aan een infuus leggen, als je daarmee comfortabel bent doen we dat),

Die nacht braak ik voor het eerste sinds de opnamen weer… ‘S ochtends vroeg om half 8 wordt ik door de verloskundige wakker gemaakt, ze gaan me al aan de monitor leggen (doen ze twee keer per dag als je bent opgenomen) want ik mag vandaag naar huis. Ik schrik, want het was toch afgesproken dat we nog gingen zien? Maar ik zeg er nog niets van, want het moet toch eerst met de gynaecoloog besproken worden. 

Ondertussen Is het zaterdag en is er dus (weeral) een andere gynaecoloog van wacht, zei springt binnen in mijn kamer en zegt, tis wel tijd dat dat naar huis gaat. Waarop ik antwoord dat ik graag naar huis wil (de Corona maatregelen zijn deze week ook nog eens veranderd waardoor nu mijn kindjes niet op bezoek mogen komen, en ik mis ze verschrikkelijk) maar dat ik schrik heb omdat ik terug ben beginnen braken en me heel misselijk voel (kinds zijn niets met een mama dat heel de dag boven de pot hangt, en om de week terug het ziekenhuis in moet…), daar reageert ze op ja we zullen nog even aanzien, maar het is toch de bedoeling dat je naar huis gaat, en en maandag dan maar moet bellen voor een gesprek met een psycholoog. Als ze de kamer uit is begin ik te huilen, ik voel me zo enorm onbegrepen, en heb het gevoel dat ze denken dat ik Comedie speel. Na een babbel (via de telefoon) met mijn echtgenoot raap ik al mijn moed bij elkaar om een vroedvrouw te bellen om toch aan te geven dat ik terug zo misselijk ben en dat ik die dag (het is ondertussen 11 uur) nog niets heb gehad tegen de misselijkheid en het braken. Als de vroedvrouw een half uur na dat ik gebeld heb op mijn kamer staat begin ik terug te huilen, snikkend leg ik uit dat ik me niet goed voel, dat ik me echt beter wil voelen en naar huis wil naar mijn man en mijn kindjes. Maar dat ik ook voel dat mijn lichaam niet mee wilt … waarop zei reageert, ja … je moet toch nog een afspraak maken bij een psycholoog want zou het daar niet zitten? Ik kijk haar vol ongeloof aan en kan net zo als de dag voordien niet meer reageren. En knik.

Ik krijg wel medicatie tegen de misselijkheid. Maar ben volledig verbouwereerd. Ik heb het gevoel dat ze me in het straatje van het zit in je hoofd hebben gestopt en dat ik nog kan doen en zeggen wat ik wil dat ik er niet meer ga uit geraken… tot op de dag van vandaag snap ik nog steeds niet hoe ik van een duidelijk medisch probleem kan gaan naar, je zal het wel psychologisch uit lokken. Ik ben het allemaal beu, het ziek zijn, het vechten. En mis mijn gezin, mijn eigen bed en mijn eigen gynaecoloog. Aangezien ik thuis ook al mijn medicatie heb liggen en deze dus wel kan pakken wanneer het moet. Besluit ik zelf om naar huis te gaan (dit heeft toch geen zin). En gelukkig want als ik thuis komt test onze dochter volledig onverwacht positief op Corona (wij testen elk weekend de kinderen zo als ze hadden gevraagd om naar school te gaan) wij gaan dus met zijn alle in quarantaine.

Het einde is in zicht meer in mijn volgende blog.