Mijn laatste blog sloot ik af met het nieuws dat wij net onze eerste cryo terugplaatsing hadden gehad. Hoewel we de goede hoop hadden het nieuwe jaar met goed nieuws te kunnen beginnen, want ja nieuw jaar nieuwe kansen toch?, mocht dit voor ons helaas niet zo zijn. Na een rustmaand, helaas ook net het nieuws te horen gekregen dat onze laatste cryo van onze 2e ICSI poging (of ice baby hoe wij ze ook wel noemen) het ontdooien niet heeft overleefd en er dus geen terugplaatsing zal komen. Een klap die weer hard aankomt en weer geïncasseerd moet worden. Ik had zo gehoopt eind deze maand met een klein wondertje in mijn buik te lopen om het verlies van onze dochter wat dan een jaar geleden is toch iets te verzachten door mijn gevoel. Helaas is het ons nog niet gegund.

 Alles leek zo perfect volgens het boekje te lopen. Mijn man en ik gingen samenwonen, daar kwam toen een hondje bij, vervolgens kochten we ons eerste echte koophuis en gingen we trouwen. De volgende stap ons mooie gezin uitbreiden. Helaas, gaat dat laatste niet helemaal vanzelf. Zoals ik in mijn vorige blog had aangegeven, stapte we na de vroege miskraam een rollercoaster in.

Mijn man en ik waren al redelijk snel in onze relatie gaan samenwonen, omdat we nogal bij elkaar uit de buurt woonden toen we elkaar leerden kennen. Ik was nog volop bezig met mijn HBO studie en voor zijn werk maakte het niet uit waar hij woonde vandaar dat hij mijn kant op kwam. We vonden een mooi huur appartement en even later kwam daar ons hondenkindje bij.

Zo'n 11 jaar geleden leerde ik op 19 jarige leeftijd mijn man kennen tijdens mijn stage op Curaçao. Het begon allemaal als een vriendschap wat uitbloeide tot meer, want het was eigenlijk helemaal niet de bedoeling om verliefd te worden op iemand anders. Ik had namelijk al vanaf mijn 14e een relatie met iemand en na mijn stage op Curaçao zouden we gaan samenwonen was het idee, maar dat liep dus anders dan gepland.